neyləyibsən ki, onlar səni qovurlar?
Bəhlul deyir:
– Mən onların qatırlarını hürkütmüşəm. Bəs sən nə məşvərət keçirirsən?
Xəlifə deyir:
– Camaatın şikayətlərinə baxıram.
Bəhlul deyir:
– Hə, məsələ aydındır. Deməli, sən də camaatın qatırını hürküdübsən. Mən bircə qatır karvanını hürkütmüşəm, alt tuman-köynəkdə məni qovub öldürmək istəyirlər. Sən isə minlərlə insan karvanı hürküdübsən, gör onda sənə nə eləyərlər!
DAHA MƏNƏ EHTİYAC YOXDUR
Bağdad xəlifəsi bir gün Bəhlulu yanına çağırıb deyir:
– Ay qardaş, bəsdir bu qarğı atı minib o tərəf-bu tərəfə çapdığın. Hamı səni dəli-divanə hesab eləyir. Gəl sənə bir vəzifə verim.
Bəhlul deyir:
– Məni elə işə qoy ki, işimi özgəsi görməsin. Öz işimi özüm görüm.
Xəlifə deyir:
– Onda bu gündən səni bazara darğa qoyuram. Hər gün gedərsən bazara, qayda-qanun yaradarsan, qoymazsan bir kimsə bir başqasını aldatsın. Çəkiyə, haqq-hesaba nəzarət edərsən.
Elə həmin gün Bəhlul gəlir bazara. Görür ki, bir uşaq qəssabdan üç girvənkə ət istədi. Qəssab uşağı aldadıb əti yarım girvənkə əskik çəkdi. Uşaq əti alıb gedən kimi, bir it qəssabın qabağından bir bud əti götürüb qaçdı. Bəhlul bu hadisəni görən kimi qayıdır birbaş evinə, düz bir həftə bazara çıxmır.
Xəlifəyə xəbər çatdırırlar ki, bəs sənin təzə təyin elədiyin darğa bazara bir həftədir ayaq basmır.
Xəlifə Bəhlulu çağırtdırıb deyir:
– Qardaş, bəs mən sənə vəzifə verdim ki, bazarda qayda-qanun yaradasan, amma sən çəkilib oturmusan evdə. Niyə belə?
Bəhlul bazarda gördüyü əhvalatı xəlifəyə danışıb axırda deyir:
– Orda mənsiz də qayda-qanun yaradan var, daha mənə ehtiyac yoxdur.
BƏHLUL VƏ MƏMURLAR
Günlərin birində Harun-Ər-Rəşidin məmurları Bəhlulu tutub xəlifənin yanına gətirirlər ki, bəs bu adam şəhərdə şaiyə yayır ki, guya sən ölübsən. Xəlifə bərk qəzəblənib Bəhluldan soruşur:
– Sən nəyə görə belə şaiyə yayırsan?
Bəhlul deyir:
– Sənin məmurların xalqa yaman divan tuturlar, onların bu zülmünə baxıb belə qərara gəldim ki, yəqin xəlifə ölüb, ona görə də bunlar belə azğınlaşıb hədlərini aşıblar.
ALLAH O QƏDƏR DƏ İNSAFSIZ DEYİL
Harun-Ər-Rəşid xalq içərisində özünü öyüb deyir:
– Gərək siz mənə gecə-gündüz dua edəsiniz ki, mənim vaxtımda ölkədə vəba kimi qorxulu xəstəlik baş verməyib.
Bəhlul gülüb deyir:
– Ya xəlifə, Allah o qədər də insafsız deyil ki, bir ölkəyə iki bəlanı birdən verə. Səni bu ölkəyə xəlifə göndərib, elə bu kifayət deyilmi?
ŞAH VƏ BƏHLUL
Bəhlul bir gün yolun kənarında oturubmuş. Padşah adamları ilə gəlib buradan keçəndə Bəhlulu görüb vəzirinə deyir:
– Vəzir, istəyirəm ona söz atam, görüm cavab verə bilərmi?
Vəzir deyir:
– Şahım, mən məsləhət görmürəm. Çünki o, söz altında qalan deyil.
Padşah deyir:
– Eybi yoxdur, deyəcəyəm.
Padşah yanaşıb əvvəlcə Bəhluldan xəbər alır ki, bəs sən kimsən? Buralarda nə eləyirsən?
Bəhlul cavab verir ki:
– Mən heç kiməm, heç nə də eləmirəm. Bəs sən kimsən?
Padşah deyir:
– Mən şaham.
Bəhlul deyir:
– Bəs səndən böyük kim var?
Padşah deyir:
– Heç kim. Bəhlul fürsəti əldən verməyib deyir:
– Deməli, mən səndən böyüyəm.
Padşah deyir:
– Mən nə əmr eləsəm, sözsüz-söhbətsiz hamı onu qəbul eləyir, kimi istəsəm asdıraram, haranı istəsəm darmadağın etdirərəm. Adımı eşidəndə hamı tir-tir əsir.
Bəhlulun oturduğu yerdə çoxlu milçək varmış, ona rahatlıq vermirmiş. Odur ki, deyir:
– İndi ki belə böyük adamsan, əmr elə bu milçəklər məni incitməsinlər.
Padşah pərt olub yoluna davam edir.
HEÇ ÖLÜ DƏ DİRİLƏRMİ?
Xəlifənin məmurlarından biri camaata çox zülm edirmiş. Cana döymüş adamlar bir gün onu tutub öldürürlər. Bu hadisədən qəzəblənən xəlifə həmin adamların yaşadığı kəndin əhalisinə olmazın divan tutur. Sonra onlara qırx gün möhlət verir ki, məmuru diriltsinlər.
Camaat bilmir nə etsin. Axırda Bəhlulun yanına bir neçə adam göndərib ondan kömək istəyirlər.
Bəhlul gələn adamlara deyir:
– Gedin evinizə, mən tədbir görərəm.
Səhər açılan kimi Bəhlul durub xəlifənin yanına gedir. Xəlifə, Bəhlulu görən kimi soruşur:
– Qardaş, çoxdandır mənim yanıma gəlmirsən, xeyir ola, nə xəbər var?
Bəhlul gülə-gülə deyir:
– Qardaş, sənə şad xəbər gətirmişəm. Xəlifə sevincək deyir:
– Bəhlul, nə olub, nə xəbər gətirmisən?
