da almışdım və indi onu qaldıraraq nişan aldım.
Rinqold yaxşı bilirdi ki, mənimlə arası dəyərsə, daha evimə gələ və bacımı görə bilməyəcək. Ona görə də geri çəkildi. Dostları ilə o, kin-küdurətdən alışaraq döyüş meydanını biabırçılıqla tərk etdilər.
Hindunu azad edən kimi o dedi:
– Nə vaxt istəsəniz, çayın o biri sahilinə gələ bilərsiniz. Heç bir hindu sizə toxunmaz. Siz həmişə bizim yerlərin ən əziz qonağı olacaqsınız!
Mayumi
Mən onun dəvətini qəbul edib meşədəki evinə getmək qərarına gəldim. Səfərimi ecazkar və aydın bir səhərə təyin etdim. Özümlə it və tüfəng götürərək yola hazırlaşdım. Qayığa əyləşib sahildən aralanmaq istəyirdim ki, bacımın səsini eşitdim.
– Corc, hara gedirsən?
– Bilmək istəyirsən, Virciniya?
– Hə, mənə de, ya da məni özünlə götür!
– Necə? Səni meşəyə götürüm?
– Niyə də yox? Çoxdandır ki, meşədə olmamışam.
– Virciniya, başqa vaxt, bircə bu gün yox!
– Nədən bu gün yox?
– Pauelin yanına gedirəm. Ona baş çəkəcəyimə söz vermişdim.
– Gör sənə nə deyirəm, qardaşım! Dünyada hər şeydən çox, hindu komasına baxmaq istərdim. Məni də apar.
– Yaxşı, əgər anam icazə versə…
– Eybi yox, Corc, anam acıqlanmaz. Bir də evə niyə qayıdım axı? Görürsən, mən hazıram.
– Yaxşı, bacı, arxa tərəfdə otur. Yola düşürük!
Biz qarşı sahilə yaxınlaşanda hasar və kiçik evlər ilə dövrələnən yetərincə böyük bir ev ucalırdı. Tarlalarda qullar – zəncilər və hindular çalışırdılar.
– Bəs dostumuzun koması haradadır? O demişdi ki, yaşadığı koma çayın sahilindədir.
– Bəs bu artırmada dayanan kimdir belə?
– Sən məndən yaxşı görürmüşsən! Bu, Paueldir! Ancaq ola bilməz ki, o, burada yaşasın… Bəyəm bu, komadır? O, yəqin, buraya qonaq gəlib. Bir bax, bizə tərəf gəlir!
O bizi qarşılayıb evə dəvət etdi.
– Bu sizin evdir? – bir qədər sıxıla-sıxıla soruşdum.
– Bəli.
– Bəs bunlar kimdir? – işçiləri göstərib soruşdum.
– Qullarımız.
– Məgər zəncilərlə bərabər, hindular da quldur?
– Hə, elə bütün qalanları kimi.
Biz evə yaxınlaşdıq və qapıda bizi onun əsl hindu qadın olan anası qarşıladı.
– Yaxşı ki, siz gəldiniz! – gənc səsləndi. – Sizin mokasinlər artıq hazırdır… Ana, onlar hanı?.. Bəs Mayumi hanı?
Bax bu da o! Naxışlı mokasinlərdə kiçicik ayaqlar, incə, mükəmməl qamət, şəffaf dərisi olan tunc rəngli çöhrə, al yanaqlar, al-qırmızı dodaqlar, yuxarı qatlanmış uzunkirpikli qara gözlər, sıx qaşlar və qara saçlar…
Mənim zavallı qəlbim! Mayumi – mənim meşə ilahəm!..
Biz orada bir saata yaxın qaldıq. Mən bu qısa zamanda mənən böyüdüm. Geri dönərkən avarları çəkən zaman hiss etdim ki, ürəyim orada, arxada qalıb…
Ada
Mənim Pauel ilə tanışlığım get-gedə dostluğa çevrildi. Biz tez-tez meşədə və göldə görüşür, ov edirdik. Dostum artıq təcrübəli ovçu idi və mən ondan meşənin sirlərini öyrənirdim. Virciniya isə Mayumi ilə dostlaşmışdı.
Göldə gözəl bir ada vardı. Kifayət qədər böyük olan bu adanın ortası dərə-təpəli idi və hər tərəfi həmişəyaşıl ağaclarla doluydu. Bu qəribə ada bizim evlərimiz arasındakı yolun lap yaxınlığında yerləşirdi. Biz Pauel ilə çox vaxt burada görüşür və ov edirdik. Ancaq məni ovdan çox Mayuminin yanında olmaq maraqlandırırdı. Onun yanında oturmaq, onu dinləmək, ona baxmaq – mən öz sevgimi yalnız bu cür büruzə verirdim. Biz Mayumi ilə bu haqda danışmamışdıq və mən sevilib-sevilmədiyimi bilmirdim.
Bir də mənə elə gəlirdi ki, Virciniya Pauelə bənd olub və bu mənim əhvalımı pozurdu. Mən hiss edirdim ki, hindularla dostluq etməkdə yaxşı iş tutmuruq.
İş elə gətirdi ki, bizim dostluğumuz tamamilə gözlənilmədən qırıldı.
Nə bacım, nə də mən dostluğumuz haqqında valideynlərimizə bir söz demişdik. Ancaq onu gizlətmək üçün də hansısa hiyləyə əl atmamışdıq.
Bir dəfə biz hamımız dördlükdə adada idik. Pauel və mən ovdan sonra bacılarımızın yanına qayıtmışdıq. Biz söhbət edərkən itlər gözlənilmədən sıçrayıb cəngəlliyə tərəf atıldılar. Ancaq az keçməmiş quyruqlarını bulaya-bulaya geri döndülər. Deməli, gələnlər onlara tanış idi.
Ağacların arasından anam və atam göründülər. Onları görən kimi Virciniya və mən qorxu içində sıçrayıb ayağa qalxdıq. Şübhəsiz ki, biz düz hərəkət etmədiyimizi anlayırdıq. İlk olaraq anam bizə yaxınlaşdı.
– Bu nə deməkdir? – o ucadan səsləndi. – Mənim uşaqlarım hindularla oturub-durur!
Pauel ayağa durdu, mənim valideynlərimə qürurla baxaraq başının hərəkəti ilə bacısına arxasınca gəlməyi əmr etdi və onunla birlikdə uzaqlaşdı.
Atamgilin qayığında avar çəkən zəncilərdən başqa, ata və oğul – Rinqoldlar da vardı. Virciniya valideynlərimlə birgə getdi, mən isə evə öz qayığımla tək qayıtdım. Mən yola düşərkən dönüb geri baxdım. Hindu ilə bacısının da mənə baxdıqlarını gördüm, ancaq onlarla açıq-aşkar xudahafizləşə bilmədim.
Artıq üç gündən sonra məni Uest-Poynta – hərbi məktəbə, Virciniyanı da qadın məktəblərindən birinə göndərdilər. Biz çox uzun zaman sonra doğma Çiçəklər diyarımızı görə bildik.
Uest-Poynt
Uest-Poyntdakı hərbi məktəb Birləşmiş Ştatlardakı ən yaxşı tədris müəssisələrindən
