җирем да түгел,Әлмәт, Әлмәт, ник сине
якын итте бу күңел?
Кулга көрәк алдык без,
җил, кояшта яндык без. –
Әлмәт дигән шәһәргә
башлап нигез салдык без.
Хезмәт белән зур даны,
ерак балкый утлары.
Бергә булды шатлыгы,
кайгылы минутлары.
Шулай үсте таш кала.
Шунда туды баш бала.
Аның тәүге адымы,
Әлмәт, синнән башлана.
Тәпи баскан туфрагы
җанга якын, яшь кала!
Ач, шигърият, серләреңне
Үз энҗемне эзлим һаман,
көн туса, йөрим йөдәп…
Ач, шигърият, серләреңне,
тылсымлы сүзләр өйрәт.
Гөл серләрен тыңлар идем,
чәчәк атса бер гөлем.
Таңда торып, сандугачтан
өйрәнимме җыр телен?
Боз пәрдәсен умырзая
ничек ача? – Күрсәйдең.
Энҗе гөлдән мәңге шиңмәс
такыялар үрсәйдең.
Тау чишмәсе таш эретә,
әллә суы кайнармы –
шуның серен сорыйм әле
сездән, Урал таулары!
Кем уйламый бер очарга,
йолдызларга юл төбәп?
Уйларымны җырга салам –
яшендәй сүзләр кирәк.
Ташка тисә, таш эресен,
һич сүрелмәсен йөрәк!
Ач, шигърият, серләреңне,
тылсымлы сүзләр өйрәт!
Кыр казлары
– Кыйгак-кыйгак, – казлар оча
ерак-ерак илләр аша,
канатларын кагып-кагып,
болытларда юллар ярып.
Кыр казлары, кыр казлары,
матур туган ил язлары!
Күктә уйнап, җырлар җырлап
кайтасыз сез:
– Кыйгак-кыйгак!
Очуыгыз бигрәк күркәм,
авыл өсте чыңлап тора.
Җырыгызны яше-карты
юлга чыгып тыңлап тора.
Илләр гизеп, мин дә шулай
исәр идем язгы моңдай –
бик йомшак шул канат кынам,
оча алмыйм, тик талпынам.
Уйларымны белгән сыман
каңгылдашып, баш очымнан
казлар очты:
– Кыйгак-кыйгак!
Идел өсте калды чыңлап:
– Зәңгәр күктә тумадык без,
бәбкә чакта җирдә тордык.
Бик яшь иде канатыбыз,
оча-оча чыныктырдык.
Кичтек без киң диңгезләрне,
күрер өчен бу язларны!
Мине уйга салып китте
кыр казлары, кыр казлары…
Чишмә
Илһам Шакировка
Үтелмәгән нинди юллары бар, –
ургый-ургый чишмә ага…
Сагынып, сусап көткән ал иреннәр
еракларда, ерак ярда.
Ачылмаган нинди серләре бар, –
чылтыр-чылтыр чишмә ага…
Тау астыннан асылташлар җыйган, –
һәр ташыннан көмеш тама.
Җырланмаган нинди җырлары бар, –
уелып-уелып, чишмә ага…
Бөгелеп кенә, сыгылып, таллар тала,
су бир,
сулыгып йөрәк яна!
Ургый
