Axı dünya fırlanır.... Бахтияр Махмуд оглы Вагабзаде

      Xərçəng – arabanı çəkir quruya,

      Ördək – buludlara,

      Kor balıq – suya…

      Araba tərpənmir ancaq yerindən,

      Sənin timsalınmış bu hal, ey Vətən!

      Talandı bir zaman dövlətin, varın…

      Varlıykən əl açdın sən özgələrə.

      Yadlar yox,

      Səni də öz övladların

      Çəkdi üç tərəfə, çəkdi üç yerə.

      Ana ümid oldu doğma övlada,

      Övlad bel bağladı yadlara yalnız.

      Övlad bilmədi ki,

      qonşuya, yada,

      Göz dikən qalacaq şamsız, çıraqsız.

      Bu doğma torpaqda doğulub onlar,

      Dedilər, biz hara, bu torpaq hara,

      Doğma kitablara yad olub onlar

      Ümid bağladılar yad kitablara.

      Ananın kitabı çatdı imdada,

      Dedi: “özünə bax, əl açma yada;

      Vaxt çatıb uzağı, yaxını tanı,

      Bil, sənin əvvəlin, axırın nədir,

      Vətən xəstədirsə, onun dərmanı

      Kənarda deyildir, öz içindədir…”

      Anamın kitabı! Tarixdən qədim,

      Çiçəkdən – təzə-tər,

      Göylərdən dərin.

      Ayağı altında torpaq görmədim

      Anadan üzünü çevirənlərin.

      Bu böyük mətləbi bilmədik bəzən,

      Bizi bölə-bölə çəkdilər dara.

      Əl çəkib müqəddəs atəşimizdən

      Yüzillər baş əydik yad kitablara…

      Tapdandı anamın şərəfi, şanı,

      Bizdən sərvət alıb söz gətirdilər.

      Bu boyda ölkəni – Azərbaycanı

      Bir ərəb qızına cehiz verdilər.

      Məni bağışlasın Şəhriyarım da,

      Otuz il özgəyə “bəradər” dedi.

      Öz doğma yurdunda, öz diyarında

      Doğma anasına o, “madər” dedi.

      Elə ki, yumruğu yerə dirəndi,

      Dərhal yada düşdü doğmaca kəndi.

      Bunlar nağıl deyil, tarixdir, ancaq

      Tarixin hökmünə, könül, yaxşı bax!

      Gəl bilək, insanmı, zamanmı haqsız

      Gah ona, gah buna biz yamaq olduq.

      Kiçik komamızı qoyub çıraqsız,

      Özgənin qəsrində biz çıraq olduq.