каты, прах мой па планеце!«Салют Сусвету, Сонцу!..» – я крычу…
Мне жыць нязгаснай думкай у Сусвеце!»
Андрэй Дзяменцьеў
Прыцемкі
Давай памаўчым.
Зоркі зноў нас паклікалі.
Такія цудоўныя прыцемкі выпалі!
Забылася ўсё,
Што помніць не хочацца:
І крыўды твае, і маё адзіночанне.
Душа, як куточак жыцця халасцячага, —
Ні позіркаў любых,
Ні піску дзіцячага.
Завалена кнігамі плошча кватэрная,
Як словамі сэрца,
Цяпер не патрэбнымі.
Ах, гэтыя словы, як лісце апалае.
І слёзы, на сэрца запознена ўпалыя.
Не плач…
Тут сустрэча з табой —
Не праводзіны.
Наіўныя ў наша юнацтва ўваходзіны.
Давай памаўчым.
Зоркі зноў нас паклікалі.
Такія цудоўныя прыцемкі выпалі!
Алена Круглова
Зацвітае ліпа. Ліпа зацвітае!
Водар свой мядовы ў косы мне ўплятае.
Самы час і сэрцу закахана біцца,
І пра ўсё на свеце з радасцю забыцца.
Валасы густыя па плячах рассыпаць,
Плакаць і смяяцца, і цвісці, як ліпа…
Ліпавая квецень. Мара залатая.
Зацвітае ліпа. Ліпа зацвітае…
Вікторыя Ветрава
Ты выйдзеш моўчкі ў калідор,
Сціскаючы між пальцаў цыгарэту.
Ты ведаеш усе мае сакрэты…
А праз цямнечу чорных штор
Прасочыцца спадзевам месяц,
На мой убор, не зняты, упадзе,
Скрозь мае вейкі ты, як цень, ідзеш.
Я не магу скрануцца з месца.
І раптам сярод ночы стаў, глядзіш…
Навошта выпадковая сустрэча?
Нібыта знікну я навечна
І застанешся ты адзін.
Вера Кабзар
Міне самота, будзем жыць на свеце
З палёгкай, проста… І, адчуўшы моц,
Хісне бярозку залатую вецер,
Закружыць лісце восень-ягамосць.
Стамлёны дождж пральецца на паляны,
Зямля натоліць смагу да вясны…
І паплывуць асеннія туманы,
Як светлыя і радасныя сны.
Пабачыць неба зазімкавым раннем
Над цёплай хатай верхалаз-дымок.
Сняжынкам першым будзе вельмі рада
Шчаня – жывы, прычэпісты клубок.
І раніцою, велічна і роўна,
Уздоўж старога плоту, за дваром,
Прагнаўшы сон, бабулечка Пятроўна
Да студні пройдзе, звонячы вядром.
Наталля Драздова
Сняжынка
Яна ў парыве радасным ляцела
Да пацямнелай пожні: «Я – зіма!..»
Ды чарназёма стомленае цела
Дыхнула ледзь – і вось яе няма.
А вецер з поўначы расправіў крылы,
Даў волю сіле – аж загуў прастор!
І здзіўленае поле ўраз пакрылі
Сто тысяч прыгажунь – яе сясцёр.
Пераклады
