Naukowa analiza biblijnych listów Apostołów. Naukowe wyjaśnienie Biblii wiersz po wierszu. Andrey Tikhomirov
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Naukowa analiza biblijnych listów Apostołów. Naukowe wyjaśnienie Biblii wiersz po wierszu - Andrey Tikhomirov страница 8
21 Albowiem proroctwo nigdy nie zostało wypowiedziane z woli ludzkiej, ale wypowiedzieli je święci ludzie Boży, kierując się Duchem Świętym. («Ludzie Boga», którzy“ wypowiadali „proroctwa, byli pod wpływem hipnozy, w starożytności nazywano to «poruszaniem się Duchem Świętym»).
Rozdział 2
1 byli też fałszywi prorocy w narodzie, tak jak i wy będziecie fałszywymi nauczycielami, którzy wprowadzą zgubne herezje, a odrzucając Pana, który ich odkupił, przyniosą na siebie rychłą zagładę. («Fałszywi prorocy»,» fałszywi nauczyciele «to ci» ludzie Boga», którzy prowadzili» niewłaściwą «propagandę – herezje, które nie spełniają wymagań zakulisowych manipulatorów,» odrzucając Pana, który ich odkupił», dlatego należy ich"zniszczyć»).
2 i wielu pójdzie za ich rozpustą, a przez nich droga prawdy będzie w hańbie. (Jednak z religijnego punktu widzenia wszystko na świecie dzieje się z woli Boga, w tym «fałszywi prorocy»,» fałszywi nauczyciele», antychryści-konkurujące ze sobą prądy w powstającym Chrześcijaństwie, które dyskredytowały się nawzajem pod każdym względem, były wśród nich kierunki, które odrzucały wiarę w Chrystusa, na przykład zwolennicy Jana Chrzciciela, wielu badaczy Nowego Testamentu uważa, że Jan był związany ze społecznością qumranitów, która znajdowała się na Pustyni Judzkiej, a jego nauczanie było rodzajem ich nauk. Rękopisy Qumran – rękopisy Odkryte w jaskiniach w miejscowości Wadi Qumran w rejonie Morza Martwego we współczesnej Jordanii. Pierwsze znaleziska pochodzą z 1947 r. znalezione fragmenty rękopisów napisane są głównie w języku hebrajskim i aramejskim. Rękopisy należały do grupy religijnej, która nie uznawała judaizmu ortodoksyjnego i mieszkała na tym obszarze w 2 w. p. n. e. – 1 w. n. e. rękopisy. można z grubsza podzielić na 3 grupy: teksty Starego Testamentu w języku hebrajskim, a także w tłumaczeniu na języki Koine i aramejski; Apokryfy Starego Testamentu; pisma qumranitów. Rękopisy Qumran zawierają różne wersje ksiąg Starego Testamentu, w tym te, które nie pokrywają się z tekstem kanonicznym (masoreckim). Wiele tekstów jest identycznych z tymi, które posłużyły jako oryginał dla Septuaginty – tłumaczenia Biblii na język grecki Koine. Z apokryfów Starego Testamentu znaleziono fragmenty Ben-Siry, księgi Tobiasza, fragmenty Księgi Henocha w języku vrit i aramejskim (wcześniej znane były tylko fragmenty w języku greckim i tłumaczenia na język starosłowiański i etiopski), «testamenty» poszczególnych patriarchów itp. Trwa idea walki Królestwa Światła i Sprawiedliwości z Królestwem ciemności i zła. Zwój wojny przedstawia ostatnią walkę między nimi. Komentarze rozszyfrowują proroctwa, które qumranici uważają za zawarte w Biblii, dotyczące losu ich społeczności. Komentarz do Habakuka wspomina o założycielu wspólnoty, «Nauczycielu sprawiedliwości», prześladowanym przez"bezbożnego kapłana». Niektórzy badacze mają tendencję do postrzegania nauczyciela sprawiedliwości jako pierwowzoru Jezusa Chrystusa, a także innych przywódców społeczności. Qumranici wyznawali judaizm, ale nie uznawali władzy arcykapłanów, swoją wspólnotę nazywali nowym związkiem (odnosząc się do zjednoczenia z Bogiem), a siebie – «synami światła», ebionitami – «żebrakami», «prostakami». Wierzyli, że nastąpi decydująca walka «synów światła» z «synami ciemności» – a zło zostanie pokonane. W oczekiwaniu na to qumranici żyli zamkniętą społecznością. Wprowadzili wspólność majątkową, wspólną pracę, potępiali niewolnictwo. Aby dostać się do społeczności, trzeba było przejść przez próby. We Wspólnocie utrzymywano ścisłą dyscyplinę: na czele stali kapłani:"młodsi" członkowie (którzy jeszcze nie przeszli wszystkich testów) podlegali «starszym». Qumranici byli częścią ruchu Essen. Essenowie, essenowie, esseńczycy – sekta żydowska, o której informacje zachowały się wśród pisarzy z 1 wieku n. e. Józefa Flawiusza, Pliniusza Starszego, Filona z Aleksandrii. Essenowie tworzyli społeczności, w których z reguły brakowało własności prywatnej, potępiano niewolnictwo, obowiązkową pracę fizyczną, w wielu społecznościach zakazano handlu. Pliniusz Starszy napisał, że essenowie żyli w odosobnieniu, nie było wśród nich Kobiet, odrzucali cielesną miłość, nie znali pieniędzy («Historia naturalna», V, 17, 73). Społeczności essenów miały charakter zamknięty, trudno było się do nich dostać. Essenowie brali czynny udział w antyrzymskim powstaniu w Judei w latach 66—73, za co według Józefa Flawiusza Rzymianie poddawali jeńców essenów okrutnym torturom («wojna Żydowska», II, 8, 2—13). Leo Taxil w the funny Bible (s. 404) twierdzi, że esseńczycy, czyli esseni, którzy żyli w komunie, wyznawali tolerancję. Zinternalizowali różne perskie wierzenia. Większość współczesnych uczonych zalicza do essenów członków społeczności Qumran (qumranitów). Społeczność qumranitów została zniszczona podczas buntu przeciwko Rzymianom. Ich ideologia miała pewien wpływ na kształtowanie się wczesnego chrześcijaństwa. W II w. p. n. e. – II w. n. e. w Judei istniały także sekty religijno-polityczne faryzeuszy i saduceuszy. Faryzeusze (hebr. perushim – secesji) – starożytna sekta judejska skupiająca przedstawicieli warstw środkowych. Faryzeusze nalegali na ścisłe przestrzeganie nakazów judaizmu, głosili doktrynę życia pozagrobowego, zajmowali wrogie stanowiska wobec kultury hellenistycznej, wyróżniali się ostentacyjną pobożnością. Sekta położyła podwaliny pod Talmud i synagogę. Ambrogio Donini w książce» u źródeł chrześcijaństwa», s. 40, pisze: «ale nawet najstarsze wspólnoty chrześcijańskie w Palestynie – nie należy o tym zapominać – znane pod nazwą ebionitów («biednych»), nie różniły się od nich (faryzeusze-Tichomirowie). Przestrzegali całkowitego odpoczynku w soboty, w dniu poświęconym Jahwe, i wykonywali główne żydowskie obrzędy uroczyste w kolejności, która już różniła się od Jerozolimy i zbliżała się do kalendarza chrześcijańskiego z kompromisem między cyklami księżycowymi i słonecznymi. Woleli nazywać siebie «synami Sadoka», od imienia wielkiego kapłana biblijnego, z którym związani są także saduceusze». Saduceusze (od imienia Sadoka, założyciela dynastii arcykapłanów Świątyni Jerozolimskiej. Prorok Ezechiel pochodził ze szlacheckiego rodu kapłanów sadokidów, z rodziny mieszkającej w samej Jerozolimie i najwyraźniej należącej do personelu Świątyni Jerozolimskiej. Być może sam Ezechiel przez jakiś czas pełnił obowiązki kapłańskie. W każdym razie, jak wynika z jego proroctw, doskonale znał zakony świątynne, topografię świątyni i to, co działo się w jej najskrytszych pomieszczeniach, i starał się uzasadnić monopolistyczne prawo sadokidów do wykonywania głównych obowiązków kapłańskich w świątyni, prawo, które sadokidzi przywłaszczyli sobie po reformie Jozjasza) – starożytna sekta judejska, składająca się z kapłańskiej arystokracji. Saduceusze bronili pozycji górnej części niewolników, z którą wiązały się ich interesy. Uznawali Torę i zaprzeczali ustnej tradycji-Talmudowi. Jezus Chrystus był związany nie tylko z «żebrakami, biednymi» – ebionitami, a więc z essenami, ale był także Nazarejczykiem-Nazarejczykiem. Nazarejczyk, mężczyzna czy kobieta, musiał nie pić wina i innych odurzających napojów, nie obcinać włosów, nie wchodzić do żadnego domu, w którym znajdowało się martwe ciało. Niektórzy nazarejczycy poświęcili się Bogu przez całe życie przez swoich rodziców. Jezus był również związany z Partami-Persami występującymi pod nazwą «aniołów», którzy nosili błyszczące szaty i skrzydła za plecami – perski faravahar. Dlatego w działalności Jezusa Jest wiele rzeczy, które były sprzeczne z kanonami essenów (ebionitów), Nazarejczyków, judaistów i zoroastryzmu Partów-perskiego. Ponadto prawdziwym ojcem Jezusa był Grek pochodzenia syryjskiego, który uciekł z armii rzymskiej, Pantera. W osobie Jezusa Chrystusa był swego rodzaju protest w sensie uogólnionym, gdzie wspólnie przeciw despotyzmowi skorumpowanej hierokracji Jerozolimskiej i ich rzymskim panom występowało wiele ówczesnych wierzeń i światopoglądów).