qırmızı saçlı qadın idi, saçlarını başının arxasında tülün içinə yığmışdı. Söyləmək və ya inanmağa məcbur olmadığı bir şeyvarmış kimi, əsəbi şəkildə əllərini ovuşdururdu.
– Ana, –Bruno ona doğru irəliləyərək dedi, – Nə baş verir? Niyə Mariyaəşyalarımı qurdalayır?
– Onları yığır,– deyə ana açıqladı.
– Yığır? – deyə soruşarkən bir tərəfdən də son günlərdəki hadisələri yadına salmağa çalışırdı: Xüsusilə dəcəllik edib-etmədiyini və yasöyləməsi qadağan olunan sözləri yüksək səs tonu ilə deyib-demədiyini… Buna görə harasa göndər-mək istəyirdilər? Amma ağlına bir şey gəlmədi.Son günlər-də xüsusilə hər kəsə qarşı çox düzgün davranmışdı. Hər hansı bir problem yaratdığını xatırlamırdı. Niyə?– deyə soruşdu. Mən nə etmişəm ki?..
Ana öz yataq otağına getmişdi. Eşikağası Lars da onun əşyalarınıyığırdı. Qadın içini çəkib narahatlıqla əllərini qal-dırdı və təkrar pilləkənlərətərəf yönəldi. Bruno onu izlədi, cavab almadan yaxasını buraxmayacaqdı.
– Ana!– deyə israr etdi. – Nə baş verir? Köçürük?
– Mənimlə aşağıya gəl, – deyib, anası bir həftə əvvəl Fyurinin2 yeməyəgəldiyi geniş yemək otağına doğru irəli-lədi:– Orada danışaq.
Bruno aşağıya qaçdı, anasından əvvəl yemək otağında olmaq üçün, onu qabaqladı. Heç bir şey söyləmədən bir anlıq anaya baxdı. “Bu səhər makiyajını düzgün edə bil-məyib”, deyə düşündü, çünki gözlərinin ətrafı hər zaman-kından dahaqırmızı idi. Eynilə başına bir iş açıb ağladığı zamanonun da gözlərinin ətrafı qırmızı olduğu kimi…
– Narahat olmağına ehtiyac yoxdur,Bruno, – Fyuri ilə yeməyə gələn,yola salma zamanı qapını bağlamaq üzrə olan atasına əl yelləyən gözəl,sarışın qadının oturduğu kürsüdəoturan ana: – Əslində möhtəşəm macəra olacaq. – dedi.
– Nə macərası? Evdən qovuluram?
– Xeyr, yalnız sən deyil, – Bir an gülümsəməyi düşünüb sonra imtina etdi. –Hamımız gedirik. Atan, mən, Qretel və sən. Dördümüz birlikdə.
Bruno düşündü və qaşqabağını tökdü. Qretelin harasa göndərilməsi vecinə deyildi, çünki o “ümidsiz hadisə” idi, ona yalnız problem yaradırdı. Yenə də hamısının birlikdəgetməliolmaları bir az haqsızlıq kimi gəlirdi ona.
– Yaxşı, hara? – deyə soruşdu. – Dəqiq hara gedirik? Niyəburada qala bilmirik?
– Atanın işi… – deyəana açıqladı. – Nə qədər əhəmiyyətli olduğunubilirsən, elə deyilmi?
– Bəli, əlbəttə! – Bruno başını yelləyərək cavab verdi. Çünki evlərinə çox qonaq gəlirdi; möhtəşəm uniformalı kişilər, murdar əllərindən uzaq dayanmalı olduğuyazı makinası ilə gələn qadınlar… Hamısı da atasına qarşı hər zaman çoxnəzakətli idilər. Atası haqqında aralarında danı-şarkən, onu diqqətlə izlədiklərini və Fyuriun onunla bağlı böyük şeylər düşündüyünüsöyləyirdilər.
– Bəzən biri çox əhəmiyyətli olduğunda, – deyə ana davam etdi, – ona xüsusi bir vəzifə verən adam, bu işlə bağlı başqa bir yerə getməyin lazım olduğunuda söyləyə bilər.
– Necə vəzifə? – deyə Bruno soruşdu.Çünki özünə qarşı dürüst olmalı olsa(adətən hər zaman dürüst olmağa çalı-şardı), atasının nə iş gördüyünü demək olar ki, dəqiq bil-mirdi. Yoldaşlarıyla bir gün məktəbdə atalarının işləri haq-qında danışmışdılar. Kari, atasının meyvəsatan olduğunu söyləmişdi. Bruno yoldaşının doğru söylədiyini bilirdi, çün-ki atası şəhər mərkəzində meyvə-tərəvəz dükanı işlədirdi.Denyil, atasının müəllim olduğunu söyləmişdi, bu da doğru idi, çünki uzaqdayanmalı olduğu böyük uşaqlara dərs deyir-di. Martin, atasının aşpaz olduğunu deyəndə, Bruno bunun da doğru olduğunu bilirdi, çünkiatası bəzən Martinı mək-təbdən götürməyə gələndə üstündə ağ iş köynəyivə önlük olardı.Lakin yoldaşları ondan, atasının nə iş gördüyünü soruşanda Brunobilmədiyini fərq etdi. Tək söyləyə bildiyi, atasının diqqətəlayiq biriolduğu və Fyuriun onun üçün böyük şeylər düşündüyü idi. Ah, eyni zamanda möhtəşəm uniforması da vardı.
– Çox əhəmiyyətli vəzifədir. – deyən ana bir anlıq tərəd-düd edərək daha sonra əlavə etdi: – Xüsusi özəlliyə sahib birini tələb edən, xüsusi bir vəzifədir. Bunu anlaya bilərsən, elə deyil?
– Hamımızın getməsi şərtdir?
– Əlbəttə şərtdir.Atanın yeni vəzifəsini icra etməyə tək getməsini vəorada təklikdən əziyyət çəkməsini istəməzsən, elə deyilmi?
– Düşünürəm ki, xeyr.
– Onunla birlikdə olmasaq, atan hamımız üçün çox darıxar.
– Ən çox kimin üçün darıxardı? Mənim üçün, yoxsa Qretel üçün?
– İkiniz üçün də bərabər dərəcədə darıxardı, – deyən anası hər zaman ayrı-seçkilik etməməklazım olduğuna ina-nardı.
Bruno anasının bu inancına hörmət edərdi, xüsusilə də ən çox onu sevdiyini bildiyi üçün.
– Yaxşı, bəs evimiz? – deyə soruşdu. – Biz yoxkən evi-mizlə kim maraqlanacaq?
Ana içini çəkib baxışlarını bir daha heç görə bilməyə-cəkmiş kimi otaqda gəzdirdi. Çox gözəl ev idi. Zirzəmini də nəzərə alsaq – bir də Brunonun,barmaq ucları üstə qalxaraq çərçivəsindən yapışıb Berlini başdan-ayağa görə bildiyi damdakı əyri şüşəli otağı əlavə etmək şərtiylə –beş mərtə-bəli idi.
Aşpaz bütün yeməkləri zirzəmidə hazırlayardı, o əsnada Mariya və Lars masadaoturub söhbət edər və qadağan olunmuş sözlərdən də istifadə edərək nəyinsə müzakirəsini aparardılar…
– Hələlik evin qapılarını bağlamaq məcburiyyətindəyik, – ana dedi. – Amma bir gün geri qayıdacağıq.
– Yaxşı, bəsaşpaz? – deyəBruno soruşdu. – Lars və Mariya? Onlar bu evdə yaşamayacaqlar?
– Onlar da bizimlə gəlirlər – deyə ana açıqladı. – Hələlik bu qədər sualyetər. Bəlkə də yuxarı çıxıb əşyalarının top-lanmasında Mariyaya köməketməlisən.
Bruno kürsüdən qalxdı, amma heç yana getmədi. Mövzu bağlanmadansoruşması lazım olan daha bir neçə sual vardı:
– Ora nə qədər uzaqdadır? Yəni, yeni iş. Bir mildən uzaqdır?
