кайткан әткәй гәзит укый,
Радиода җырлый Фәридә*.
Гаиләбезнең шундый тулы чагы
Булсын иде дә бит әле дә.
Еллар үтте, әткәй-әнкәй китте,
Мәрхүм инде алар күптәннән.
Кич җиттеме, өзеп үзәгемне,
«Бәхет кочагында чакны яз», – дип,
Үсмер чагым дәшә үткәннән.
Яралы өмет
Кайларда сезнең малай чак,
Акыллы чакларыгыз?
Сезне ташлап калдырган ич
Бер гөнаһсыз сабый чакта
Атланган атларыгыз.
Үстегез дә бит, күңелне
Шатландыра алмыйсыз.
Сез инде әти кешеләр,
Шулай да, тормышта әле
Күп нәрсә аңламыйсыз.
Җил тузгыткан кош оясы
Минем өчен ят түгел.
Бу дөньяда балагызның
Ятим булып үсәчәген
Һич көтми иде күңел.
Кыя бөркетләре итеп
Күрдем сезне хыялда.
Инде бүген ничек белим,
Югалтулар – табышлармы,
Ни көтә сезне алда?!
Өзелмәгән өметем бар,
Тирән яралы ул да.
Алыгыз изге догамны,
Ялгышмас өчен кабаттан,
Адашмас өчен юлда.
Авылыма кайткан идем
Элекке ямь юк авылда,
Искергән йорт-ихаталар.
Су буенда, үкси-үкси,
Бөгелеп елый әнә таллар.
Ах, мин моны көтмәдем бит,
Өметләрем акланмады.
Авылымның күп уллары
Ат биленә атланмады.
Кырга чыгып, җиң сызганып
Үстермәде алар иген.
Укып һөнәр алдылар да
Үз иттеләр кала җирен.
Кызлары да китеп бетте,
Чишмә юлын ятим итеп.
Җир җимертеп эшләр яшьләр
Беткәннәр шул инде китеп.
Яңа нигез коручы юк,
Йөреп чыктым авыл буйлап.
Таллар түгел, үзем елыйм,
Кот очарлык уйлар уйлап.
Аны-моны уйламыйча
Киткәннәрнең берсе – үзем.
«Авыл бетә» дигән сүз бар,
Ничек кызармасын йөзем?!
«Аллага шөкер, бу көнгә…»
Аллага шөкер, бу көнгә
Өстем бөтен, тамак тук.
Хәсрәт буранында калып,
Күптән елаганым юк.
Авыртынсам, дару кабам,
Җыр язып, көнем үтә.
Матур-матур төшләр күреп,
Йокыда төнем үтә.
«Кирәгең юк», – дигәннәр юк,
Ярдәмчесез түгелмен.
Балкып торган кояшы да,
Ае да бар күңелнең.
Үз тиңемне парым иттем,
Ничек
