kunnen de hechtingen die de botten van de schedel verbinden uit elkaar bewegen terwijl ze groeien, en fontanellen verschijnen – delen van de hersenen die niet bedekt zijn met bot. Met de leeftijd raken de fontanellen overgroeid en wanneer de hersenen de normale grootte bereiken, neemt de grootte van de schedel niet langer toe. De groei van de hersenen gaat echter door en bij veel moderne kinderen groeien de fontanellen niet lang over. Het bijbelse verhaal van Eva's vloek "met pijn zul je kinderen baren" gaat terug op de oude "goddelijke" verklaring waarom vrouwen bevallen met pijn. Apen en mensen bleven omnivoren, niet gespecialiseerd in welk soort voedsel dan ook, dus hun tandsysteem komt dicht in de buurt van het oorspronkelijke type, dat werd gevormd in de oude dierentandhagedissen – reptielen. Mensen hebben een kleurenbinoculair zicht, net als apen. De mensapen leefden in een redelijk constant klimaat en hadden geen goed gedefinieerd broedseizoen, dus vrouwen ontwikkelden een menstruatiecyclus van 28 dagen, dat wil zeggen dat bevruchting 13 keer per jaar mogelijk is, de cyclus staat onder controle van het endocriene systeem.
De mutatie vond plaats in slechts één populatie van oude mensachtigen, de rest van de individuen van deze populatie stierf hoogstwaarschijnlijk. De dood kan zijn opgetreden als gevolg van een ziekte, infectie, straling, infectie, enz., Wat leidde tot een aanzienlijke vermindering van de populatie van oude mensachtigen, de rest (voorwaardelijke Adam en Eva) waren in staat om verzwakt te overleven en nakomelingen te geven met genetisch gemodificeerde spieren jukbeenderen (de jukbeenboog is een erfenis van dierentandhagedissen), deze genen bleken dominant te zijn bij het paren met naaste verwanten uit andere populaties, deze mutatie werd gefixeerd en verder ontwikkeld in menselijke voorouders.
Eerder werd aangenomen dat het geheim ligt in die genen die verschillen bij mensen en apen, in 2006 werd zelfs een deel van het genoom ontdekt dat het meest is veranderd bij mensen, maar dit verhelderde niets. Het is heel goed mogelijk dat de verschillen tussen apen en mensen niet alleen in verschillende genen liggen, maar ook in dezelfde. Ralph Haygood en zijn collega's van Duke University konden de juistheid van dit vermoeden bewijzen. Wetenschappers analyseerden 6280 genen die aanwezig zijn bij mensen, chimpansees en makaken. Het bleek dat in 575 menselijke genen, waarvan vele geassocieerd waren met hersenfunctie en, meer verrassend, met voeding, de promoters heel anders zijn dan hun tegenhangers bij apen. Promotors zijn stille genen die, onder gunstige omstandigheden, een regulerende functie vervullen, dat wil zeggen het werk van andere genen sturen. Promotors produceren, indien nodig, eiwitten, die op hun beurt de werking van andere genen beïnvloeden. Wetenschappers beschouwden dit als een teken van positieve evolutionaire selectie die ons hielp te worden wie we zijn. Interessant is dat de DNA-gebieden die apen het meest van mensen onderscheiden, verband houden met de hersenfunctie en voeding. Meer dan 100 genen van 575 verschillende locaties zijn geassocieerd met het metabolisme van koolhydraten, en met name glucose. Haywood gelooft dat een persoon ooit energie ontving voor de ontwikkeling van de hersenen door veranderingen in het dieet – de overgang van fruit naar knollen en wortelgroenten.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
