ИБН МАНСУР ХОТИРАСИГА
Улуғ ҳоқонлардан бадавлат Алий –
Тангри инояти – айрича хислат.
Умри дарбадардир. Покдомон. Валий.
Барчага ҳамрозлик – битилган қисмат!
Илтифоти тенгсиз. Сўйлар мулойим,
Қўнган пашшага ҳам бермайди озор.
Хожа юборади бозорга доим,
Асли, қизғин савдо – бу дунё бозор.
Қайтарар қарзи бор қанча қўлларни,
Ўз улуши ҳатто ўхшайди орга.
Фарқи йўқ – ўнми, юз… Сарфлаб пулларни,
Доим олдим дейди саккиз динорга.
Ўз йўлидан қайтмас шашту ғайратда,
Барчасин кўргувчи ягона Оллоҳ.
Унинг ишидан қолар ҳайратда,
Ҳар лаҳза Шамсиддин Абу Абдуллоҳ.
Юлдузлар ёнганда, ёнганида моҳ,
Шамсиддин дер: “Жондек дўсти ёрига.
Сенга нима бўлди? Сен менга ҳамроҳ.
Бормакчи эдинг-ку, Ҳинд диёрига?!”
Ташлаб кетиб бўлмас. У элнинг марди.
Ахир юртдошлари – Чин- Мочин кетар.
Кўмагим керакдир. Айтади дардин,
Бир ҳаводан нафас олсак-да етар.
Ягона Оллоҳдир кўргандир туриб,
Тупроқнинг чанглари булутга етди.
Йўллар азобида хаёллар суриб,
Аларга қўшилиб Хитойга кетди.
Атрофида бўлар гирдикапалак,
Икки жория, бир хизматкор ҳамон.
Ягона Оллоҳдир. Синовчи фалак.
Бир сирли кечада йўқолди ҳамён.
Фожеа эмас бу… Лек энди нетар?
Яшашга пул керак. Яшамак ҳам фарз.
Қардошин олдида бошини эгар,
Умрида илк бора сўраб турар қарз.
Чоҳга тушиб қолган жайрон эди у,
Кулган қуёшнинг ҳам тортиғи бўлмас.
Фалакнинг ишига ҳайрон эди у,
Наҳотки, бойликнинг ортиғи бўлмас?!
Ва эртаси кунда тарқалди миш-миш –
Мусофирхонада йўқолган бори.
Эҳ, бўлиб ўтгандир жуда хунук иш,
Пичоқлаб кетганмиш ўз хизматкори.
Карбалодан келган бу томонларга,
Ҳа, ўша асли турк этганмиш қазо.
Айбдор ким? Шафқат йўқ ёмонларга,
Хизматкорга қози тайинлар жазо.
Алий инояти – бахти қарога
Тобутнинг ичида очилди кўзи.
Деди: “Жабр қилманг ул бечорага,
Билинг, пичоқладим ўзимни-ўзим”.
УСТА ТЕМИРЧИДИР
Худонинг соясин излайди жонлар,
Дўзах ҳовурида қуриб борар тан.
Қум узра яланғоч ўйнар илонлар,
Худо бу саҳрога соя бермаган.
Уста темирчидир. Ишонади халқ,
Бошлиқ керак бўлди. Уни сайлашди.
Тахтага чиқариб хўб ҳай-ҳайлашди,
Яна бир оловга тайёрланар Шарқ!
Кимнидир бир урди. Ўрганиб қолди,
Одамлар тиланиб келар қошига.
Эгалик ҳуқуқи эгаллаб олди,
Темир билан урар энди бошига.
Кўзлари қийиқдир – саҳройи у ғам,
Ҳаттоки замонни ўзига мослар.
Чодирга тик қараб ўтса қай одам,
Ё, ота, ё ўғил чиқиб дўппослар.
Ёнғин
