ы, 43 яшьтә.
Рәшидә – Хәкимнең беренче хатыныннан туган олы кызы, врач, 38 яшьтә.
Валера – автомеханик, аның ире, 36 яшьтә.
Сәкинә – Хәкимнең беренче хатыныннан туган икенче кызы, депутат, 36 яшьтә.
Хафиз – аның ире, милиционер, 40 яшьтә.
Ногман – Хәкимнең беренче хатыныннан туган беренче малае, «кооператор», «банкир», 35 яшьтә.
Гайшә – аның хатыны, 34 яшьтә.
Ирек – Хәкимнең беренче хатыныннан туган төпчек улы, төрмәдә утырып чыккан егет, 27 яшьтә.
Чәчкә – төпчек кызлары, 17 яшьтә.
Бик бай җиhазландырылган өй. Коттедж булуы да мөмкин. Көзгеләр, картиналар сөлге-тастымаллар белән каплап куелган. Уртада өстәл. Ниндидер мәҗлес көтелә. Гөлсем кухня белән өстәл арасында бөтерелә. Кыңгырау тавышы. Ишек ача. Аннан уфылдап, Чәчкә килеп керә.
Чәчкә. Уф, чаба-чаба, җаным чыга язды.
Гөлсем. Ярый, вакытында кайтып җиттең әле. Йә, нәрсә булды соң?
Чәчкә. Халисә апада да, Шакир абыйларда да, тёт Марусяларда да булмады. Тёт Маруся бер танышыннан табып бирде. Уф, боже мой, үләм дип торам.
Гөлсем. Унны алдыңмы?
Чәчкә. Ты что, мам? Көчкә-көчкә дүртне таптык. Ун ещё… Ярый әле…
Гөлсем. Ярар, ярар, яхшы булган. Әйдә, чишен. Кем уйлаган аны. Серафим Халисәсе, аракысыз ничек үткәрәсең, дип коткы салгач аптырап калдым. Ярый, булды әле. Тәк, өчесен кухняга яшер. Берсен үз бүлмәңә куеп тор.
Чәчкә. Зачем?
Гөлсем. Сиңа әйттеләр бит инде! Аңлатам. Безнең татар гадәте буенча, мәрхүмне искә алганда, борын заманнарда эчмәгәннәр.
Чәчкә. Ә хәзер?
Гөлсем. Нәрсә хәзер?
Чәчкә. Хәзер эчәләрме?
Гөлсем. Хәзер дә ярамый.
Чәчкә. А что такое мәрхүм?
Гөлсем. Бүлдермә инде. Мәрхүм? Ничек дип әйтим, үлгән кеше, покойник.
Чәчкә. Понятно!
Гөлсем. Шуңа күрә туганнарың җыелгач…
Чәчкә. Сама эчәргә ярамый дисең…
Гөлсем. Өстәлгә куярга ярамый, яшереп кенә. (Тамак төбенә чиертә.) Тыңла. Син…
Чәчкә. Ни өчен мин?
Гөлсем. Чөнки син минем бердәнберем, иң акыллы кызым. Минем иң ышанычлы булышчым. (Елый.) Безне өзелеп яраткан кадерле әтиеңне искә алганда, синнән башка кем булышсын инде миңа. (Мышкылдый, борынын сөртә.) Аннан сиңа да варёнка костюм, алтын цепочка кирәк бит әле. Минем бердәнбер кызым матур киенеп йөрергә тиеш.
Чәчкә. Мин болай да матур, ә варёнканы син болай да аласың… Әгәр алмасаң?..
Гөлсем. Ярый, кызым, бар да әйбәт кенә, без теләгәнчә генә бетсә, бар да булыр.
Чәчкә. Без түгел, син теләгәнчә.
Гөлсем. Бигрәкләр дә акыллы инде син, кызым, нәкъ әтиең.
Чәчкә. О, комплимент, давай, мам, давай!
Гөлсем. Ник алай дисең, кызым?
Чәчкә. Что-то бик куе китте әле бу, кызым да кызым! Ладно, всё. Что от меня требуется, мамуся?
Гөлсем. И-и-и, юк кына әйбер инде, кызым. Менә абыйларың, җизнәләрең, апаларың – алар да каршы килмәс, эчүгә хәзер кем каршы, кухняга яисә синең бүлмәгә кергән арада, салгалап бирерсең. Бетсә, шинкарлардан тагын алырбыз. Миңа, үзең аңлыйсыңдыр, аны эшләргә ярамас.
Чәчкә. Ярар, эшләрмен. Всё?! Но, үзем дә бераз кабам…
Гөлсем. Анысын үзең беләсеңдер инде, зур кыз бит инде син хәзер. Тагын шул, кызым. (Конверт чыгара.) Менә бу – әтиең язып калдырган васыять. Ул аны, барлык балаларның кулы булганда гына, дөрес дигән. Болай була инде… Ничек диим…
Чәчкә. Ладно, боргалама, вали прямо.
Гөлсем. Аракы белән генә йомшартып булмаса, кул куймасалар… Ни, үзең беләсең, алар бит бик кире. Ничек диим… Ярар, кызым, бар, алайса.
Чәчкә. Да, әни, что-то син мине бик нык ярата башладың әле.
Гөлсем. Мин сине гел яратам. Көлмә. Болай эшләвем дә сине кайгыртканга, синең киләчәгеңне уйлаганнан. Аннан мин дә бит әле карт хатынга охшамаган, шулаймы, ә?! (Көлә.)
Чәчкә. Женщина – экстра класс!
Гөлсем (еламсырап). Менә мәрхүм әтиеңне генә кызганам, нишләп кенә ташлап китте микән без мескеннәрне.
Чәчкә. Ладно, ладно, уж, замуж, невтерпёж – пишутся без мягкого знака.
Гөлсем. Ни дидең, аңламадым?
Чәчкә. Юк, шундый правила бар урыс телендә.
Гөлсем.
