Korku. Стефан Цвейг

      “Gümüş çantayı da bana verin ki paraları kaybetmeyeyim!” dedi hafiften kıkırdayarak gülen ve alayla büzülmüş ağız.

      Irene kadının gözlerine baktı, ama sadece bir saniye. Bu terbiyesizlik, adi alaycılık çekilir gibi değildi. Yakıcı bir ağrı gibi tüm bedenini iğrenme duygusunun kapladığını hissetti. Sadece uzaklaşmak, uzaklaşmak, sadece artık bu suratı görmemek istiyordu! Hızlı bir hareketle, başını çevirip pahalı çantayı uzattı ve sonra dehşet içinde merdivenlerden yukarıya çıktı.

      Kocası henüz gelmemişti, kendisini divana atabilirdi. Sanki bir çekiç darbesi yemiş gibi kıpırdamadan yattı kaldı, sadece parmakları şiddetle titriyor ve kolunu omuzlarına kadar oynatıyor, ancak bedenindeki hiç bir şey bu korkunun yükselen gücüne karşı savunmaya geçmiyordu. Dışarıdan kocasının sesini duyunca büyük bir çabayla toparlandı, kendisini otomatik hareketlerle ve duyguları ölmüşçesine diğer odaya sürükledi.

      Dehşet artık evinin içindeydi ve odaları terk etmiyordu. Boş geçen saatler boyunca o korkunç karşılaşmanın görüntüleri dalga dalga aklına geldikçe, durumunun umutsuzluğunu anladı. Bu kadın -nasıl olduğunu aklı almasa da- ismini ve evini biliyordu; ilk tecrübelerinde başarılı olduğu için bildiklerini sürekli şantaj yaparak kullanmaktan kuşkusuz geri kalmayacaktı. Yıllarca hayatına bir kâbus gibi çökecekti, en delice çabayı gösterse bile bu kadından kurtulması imkânsızdı; zira zengin bir kadın ve varlıklı bir adamın karısı olsa bile Bayan Irene’nin kendisini bu kadından bir defada kurtarabilmek için kocasından habersiz büyük miktardaki parayı bulması mümkün değildi. Ve ayrıca -kocasının tesadüfen anlattığı olaylardan ve bunlarla ilgili davalardan biliyordu ki- böyle kötü ve namussuz insanlarla yapılan anlaşmaların veya vaatlerin hiçbir kıymeti olmazdı. Hesaplarına göre bir veya belki iki ay kadar felaketi uzak tutabilirdi, sonra evindeki mutluluğun suni yapısı çökmek zorunda kalacaktı; bu çöküşte şantajcıyı da sürükleyeceğini bilmesi ise çok küçük bir sevinç yaratıyordu. Zira muhtemelen daha önce de ceza yemiş bu sefil kadının altı ay hapiste kalması, kendisinin yitirebileceği hayatı ile karşılaştırıldığında neydi ki! Ve Irene, dehşetle bu yaşam biçiminin kendisi için vazgeçilemez olduğunu fark etti. O zamana kadar hayatta her şey kendisine hazır verilen ve kaderinin hiçbir parçasını kendisi belirlemeyen Irene için onuru zedelenmiş, lekelenmiş olarak yeni bir hayata başlamak imkânsızdı, hem sonra çocukları vardı, kocası, yuvası… Ancak şimdi, kaybetmek üzereyken bütün bunların iç dünyasının ve varlığının birer parçası olduğunu hissediyordu. Eskiden elinin tersiyle ittiği birçok şeyi şimdi birdenbire çok gerekli görüyor ve sokağın bir yerinde pusuya yatmış yabancı bir serserinin bu güzel birliği tek bir kelime ile bozabileceği düşüncesini kavramakta zorlanıyor, bu durum ona bazen gerçek dışı bir rüya gibi geliyordu.

      Şimdi dehşetle ve kesinlikle felaketten kurtulamayacağını hissediyordu. Ancak ne… ne olacaktı? Sabahtan akşama kadar bu soruyla uğraştı. Günün birinde kocasına bir mektup gelecekti, onun odaya girdiğini görür gibi oldu, rengi atmış, korkunç bakışlarla kendisini kolundan tutacak ve sorguya çekecekti… Fakat sonra… Sonra ne olacaktı? Kocası ne yapacaktı? Ondan sonrasında hayalleri birdenbire karmaşık ve feci bir korkunun içinde yok oldu. Gerisini bilmiyor ve tahminleri dipsiz bir karanlıkta dağılıyordu. Ancak bütün bu bunaltıcı düşüncelerinin içinde kocasını aslında ne kadar az tanıdığını, vereceği kararları önceden hesaplayamayacağını fark etti. Onunla ailesinin isteği üzerine ve duyduğu, daha sonraki yıllarda da hayal kırıklığına dönüşmeyen sempatisi yüzünden evlenmişti. Sekiz senedir onun yanında rahat, dingin ve mutlu bir hayat sürmekteydi; onunla çocukları, bir yuvası ve sayısız saatlerce bedensel birleşmeleri olmuştu. Ama şimdi onun nasıl davranabileceğini düşündüğünde kendisi için ne kadar yabancı ve bilinmez olduğunu anlıyordu. Şimdi telaşla geriye baktığında, hatta geçmiş yılları hayali projektörlerle taradığında hiçbir zaman kocasının gerçek karakterini araştırmadığını ve bu kadar yıl geçtikten sonra bile sert mi yoksa bağışlayıcı mı, acımasız mı yahut sevecen mi olduğunu bile bilmediğini fark etti. İlk kez böyle ciddi bir varoluş korkusu içinde duyduğu suçlulukla ortaya çıkan bu durumda kocasının sadece toplum içindeki karakterini tanıdığını ve böyle trajik bir durumda vereceği kararı belirleyecek iç dünyasını hiçbir zaman bilmediğini kabul etmek zorunda kaldı. Gayriihtiyari kocasının benzer durumlarda ne tür yorumlar yaptığını, küçük jestlerini ve imalarını hatırlamaya çalıştı ve utanç dolu bir şaşkınlıkla kişisel görüşleri hakkında onunla hiçbir zaman konuşmamış olduğunu ancak diğer taraftan kendisinin de bu gibi konuları hiç ona açmadığını fark etti. Fakat şimdi karakterini yorumlayabilmek için kocasının tüm hayatını adım adım tüm yönleriyle incelemeye başlayacaktı. Onun yüreğinin gizli bölmelerine girebilmek için korkusu ürkek bir çekiç gibi en küçük hatıralara bile vurmaktaydı.