ELİF AŞK MİM. Hüseyin Furkan Okudan

      Üç ayaklı zamanın sessiz gidişine urganla asılı kalmış bir adam

      İlerledikçe zaman, ilmik sıkar adem elmasından

      Boynunun en ince yerini.

      Dursana! Ey boğum boğum gitmekte olan zaman

      Öldüreceksin şayet, bir adım daha atarsan

      Sarı, kalın urganınla adamın önce gençliğini

      Sonra daha da ileri gidip alacaksın gözünün ferini

      Karşılığında toprak hediye edecek

      Beyaz taşlarla işaretlenmiş ölü manzaralı

            Bir avuç toprak

                  Bir de mezar taşı

      Rulet oynayan kırık bir adam

      Altı patlarda gümüşi bir kurşun

      Bir istinat boşluğu bekleme süresi her tetikte

      Ha koptu kıyamet ha kopacak

      Sonu belli bu yokuşun

      Duvar çatlağı kıyameti beklemekte…

      Barut hakkı için inanın bana

      Şimdi olmazsa beş vakte kadar patlayacak

      Ezildikçe tetik tedirginlikle her defasında

      Bir ses duyulacak, siyah metalden

                  Üstünde dumanıyla

      Gümüşi bir ağır kurşun

            Bir pejmürde kafa

      Cemre en başta insana düşmeli

      Hava toprak su gibi

      Önce nefesine sözüne

      Sonra bedenine

      Sonra damarlarındaki kırmızılığa düşmeli insanın

      Ve kalp vücuda cemre haberi vermeli

      Gülümsemelerde bir halay havası

      Mutlulukta bir nevruz ateşi belirmeli.

      Cemre ilk insanın yüreğine düşse

      Belki o zaman birleşir tüm ayrıklar

      Gönüldeki karlar erir bağında çiçekler açar

      Tabular yıkılır ve aralanır kapılar

      En çıkmazında sokakların

      Ve en anlaşılmazında ayrılıkların.

      Dönmeyen talihimin verdiği emir üzre

      Büyük bir iştiyakla bekliyorum seni.

      Farkı kalmadı ha gündüz ha gece

      Yokluğunda aldığım her nefes gibi

      Tükeniyorum bir şekilde.

      Selvinin gölgesinde beklenen bir akşamüstü

      Vakitsiz gelen siren sesi tırmalıyor kalbimi

      Kan sızıyor üst atardamarımdan ciğerlerime

      Nefesim kan kokuyor bir de şeftali çürüğü

      Ben artık ben değilim besbelli

      Kuvvet kalmamış kolumun adelelerinde

      Suyu çekilmiş elma gibi gözümün bebeği

      Ayaklarım bir ceylan misali titremekli

      Ve beynim tornistan çalışan bir gemi

      Ruhum Azrail’e bismillah vira

      Bedenim toğrağa yelkenler fora

      Selvinin soğuk gölgesinde bir akşamüstü

      Kalmadı yeryüzünde hiç bir tepe

      Hatta sıra sıra dağ, set ve kule

      Bulutların üstüne de çıktık

      Mağrur dağlara tepeden de baktık

      Bırakmadık içine girilmedik mahzen, mağara hatta kuyu

      En diplerin dibinden bilinmediklere ulaştık

      Didindik, tırmaladık, araştırdık

      Gökler üstüne çıkmayı başardık

      Aydan uzaya el salladık

      Zerreyle tanışıp da

      Kürreye çivi çaktık

      Fakat ne gökte ne yerde

      Hakikati konuşmak gerekirse kendimizde