ҳар гал куйлаганимда,Юрагимда ишқинг нидоси.
Сени ҳар гал сўйлаганимда,
Чин севгимнинг енгил сабоси.
Гул-ғунчалар ичра бекинур,
Тиниқ кўкдан мўралар қуёш.
Ул ўлкамга сочар сахий нур,
Ҳам йўлимга бўларкан йўлдош.
Ўлкам, сенга севгим мусаффо,
Сўнгги қоним сен учун мутлоқ.
Ўлкам, сенга тўймасман асло,
Сенга севгим тўхтамас булоқ.
Эрталаринг чиройлик баҳор,
Кўзларимга олтин мисоли.
Сувлар бўйи… шовларкан анҳор,
Сен ўлкамнинг меҳнат тимсоли.
Ойдинларинг баҳор каби оқ,
Юракларим каби беғубор.
Тағин, ўлкам, сенда ҳеч йўқ доғ,
Сенинг ажиб хислатларинг бор.
Тунларингда кулар маъсум ой,
Чарақлаган, эй менинг ўлкам.
Ойсиз ҳам сен кўп ойларга бой,
Минглаб қуёш этмоқда кўркам.
Ҳар қадамда юлдузларинг бор,
Ҳар қадамда порловчи қуёш.
Қуёшларга ёр бўлган, ўлкам,
Сендан кўнглим олиб кетмас бош.
Ўлкамга мен сира қонмасман,
Тўпланишиб бир ғунча бўлса.
Ўлкамга мен сира тўймасман,
Шу ғунчадан олсам ҳам бўса.
1957
«КУНДУЗ ЎЙГА ЧЎМАР. ТУН ЯҚИН…»
КУНДУЗ ЎЙГА ЧЎМАР. ТУН ЯҚИН.4
Осмон янглиғ оқшом шарпаси –
Олис уфқ четида ёрқин
Куннинг қизил шоҳи пардаси.
Кечки қуёш турмаклар сочин,
Жозибали бўлар эртага!
Ана кўк ҳам маржонлар сочди –
Кенгликларнинг мовий эртагин.
Далаларда эсар шаббода,
Эгилади нозик чучмома,
Ялпизларнинг баргидан шода –
Шода шудринг жимгина томар.
Жозибали бўлар эртага.
Севги фасли асл ва бедоғ.
Кумуш ҳаволарга ўранган
Гўзаллиги билан яшнар тоғ…
«МЕН ШОИР ЭМАСМАН, АММО ҚАЛБИМДА…»
МЕН ШОИР ЭМАСМАН, АММО ҚАЛБИМДА
Бир ажиб ҳиссиёт тўлқин уради.
Шу юрак ҳислари қистайди мени,
Оппоқ қоғозларга қалам суради.
«ОЛТИН ҚУЁШ НУРИНИ ТЎКДИ…»
ОЛТИН ҚУЁШ НУРИНИ ТЎКДИ,
Осмон зангори.
Илиқ еллар учишиб қолди,
Кулди баҳорим.
Поёни йўқ дала уйғонди,
Бошланди ҳаёт.
Йигит-қизлар қўшиғи
Кенг ёйди қанот.
«ЁШЛИК ЖЎШҚИН ВА ИТОАТСИЗ…»
ЁШЛИК ЖЎШҚИН ВА ИТОАТСИЗ,
Севамиз-у, ишончсиз аммо.
Хўп кезамиз бўлиб тоқатсиз,
Ечилмасдан қолар муаммо.
Кундузини атри қоплайди,
Ёз келади, куз келар ва қиш.
Ёшлигимиз ором топмайди,
Ҳамон ўша қадимий ташвиш.
Ёшлик ўтиб кетади, майли,
Лекин шодлик ахтарар юрак.
Ғам чекамиз севги туфайли
Ва кутамиз: “Қандай келажак?”
1958
КУЗ
Рауф Парфи илк бора “Сабр дарахти” китобида сарлавҳасиз шеърларининг биринчи мисрасини бош ҳарфлар билан ёзишни урфга киритган эди. Биз ҳам ушбу нашрда мазкур тартибни сақлаб қолишни лозим топдик.
