Arkasından tekrar aynı kelimeyi duydum: “Arthur!” Hafif ve tereddüt dolu bir sesti bu. Beni yeniden hayata döndüren ümit duygusuyla sesim geri gelmişti ve şimdi avazım çıktığı kadar coşkuyla bağırdım: “Augustus! Oh, Augustus!” “Sus sus, Tanrı aşkına, yavaş ol biraz.” diye cevapladı korkudan titreyen sesiyle. “Odadan içeri girer girmez hemen yanındayım merak etme.” Sonra uzunca bir süre sadece keresteler arasındaki dolanma seslerini duyabildim; her saniye bana bir asır gibi geliyordu artık. Sonunda elini omzuma yerleştirdiğini hissettiğimde, aceleyle dudaklarıma bir şişe su koymuştu. Yaşadığım o anı belki de sadece ölümün eşiğinden dönmüş olanlar gerçekten anlayabilir. Hele, kana kana içtiğim o suyun bana verdiği o büyük fiziksel zevki ancak benim gibi kasvetli bir zindanda, en ağır şartlar altında hapis kalıp dayanılmaz işkenceler çekmiş olan birisi tasavvur edebilir.
Susuzluğumu bir derece dindirdikten sonra, Augustus’un ceketinin cebinden çıkarıp bana verdiği üç dört haşlanmış patatesi aç kurtlar gibi, âdeta bir nefeste yedim. Yanında bir de fener getirmişti ve bundan yayılan tatlı ışık benim için en az su ve yemek kadar büyük bir konfordu. Fakat her şeyden çok, geri dönüşündeki gecikmenin nedenini öğrenmek için can atıyordum. Sonunda benim aşağıdaki esaretim sırasında gemide neler olup bittiğini anlatmaya koyuldu.
4. BÖLÜM
Yelkenli, tahmin ettiğim gibi, Augustus, saati bıraktıktan bir saat kadar sonra hareket etmişti. Bu, haziranın yirmisindeydi ve hatırlanacağı gibi ben sandığa gireli üç gün olmuştu. Bu süre zarfında yukarıda süregelen devamlı bir koşuşturmaca vardı. Özellikle kamara ve özel odalar etrafındaki onca telaşe dolayısıyla Augustus gizli kapağın ortaya çıkma riskini göze alamamış ve aşağıya inme şansı olmamıştı. Sonunda, geldiği zaman kendisine her şeyin olabildiğince yolunda olduğunu söylemiştim; bu da onu rahatlatmış ve takip eden iki gün boyunca pek endişe duymamıştı. Bununla beraber yine de aşağıya inmek için devamlı bir fırsat kollamıştı. Böyle bir şans ise ancak dördüncü gün eline geçmişti. Bu esnada birçok kez babasına bu olaydan bahsetmeye ve beni bir an önce yukarıya aldırtmaya karar vermişse de geminin hâlâ Nantucket’a çok yakın olması onu engellemişti. Ayrıca, Kaptan Barnard’ın takındığı bazı tavırlardan, benim gemide saklanmış olduğumu öğrenmesi gibi bir durumda hemen geriye dönüş yapılabileceği sonucu çıkarılabilirdi. Bir de Augustus meseleyi kafasında evirip çevirirken şöyle bir sonuca varmıştı: Eğer çok acil bir durumda kalsaydım, ne olursa olsun her tehlikeyi göze alıp kendimi ortaya çıkarmamam için hiçbir neden olamazdı. Dolayısıyla böylece her şeyi düşündükten sonra, kimse tarafından görülmeyeceği uygun bir zaman denk gelene kadar aşağıda kalmamı uygun bulmuştu. Daha önce de söylediğim gibi bu, bana saati bıraktıktan sonraki dördüncü güne ve benimse içeri girişimden itibaren geçen yedinci güne tekabül ediyordu. O zaman aşağı indiğinde sadece beni yoklayarak her şeyin yolunda gidip gitmediğini öğrenmek istediğinden, yanında su veya azık getirmemişti. Bundan sonra tekrar özel odasına dönerek muhtemel ihtiyaçlarımı getirecekti. Bu amaçla aşağıya indiğinde beni büyük bir gürültüyle horuldayarak uyurken bulduğunu söyledi. Yaptığım bütün hesaplamalara göre, bu tam geçidin ağzından saati alıp geldikten sonra daldığım derin uykuya rastlıyordu ki herhâlde bu uyku en azından üç gün üç gece sürmüş olmalıydı. Kendi tecrübelerimden ve başkalarının onaylamasından anladığım kadarıyla, kapalı ortamdaki kokuşmuş balık yağından yükselen iğrenç kokuydu beni bu denli ağır bir uykuya sokan. Geminin daha önce uzun süre balina avı için kullanılmış olması ve kaldığım odanın hâlini düşündüğümde, aslında uyanabilmiş olmama bile hayret etmek gerekir.
Augustus, geçidin kapağını kapatmadan önce, ilkin kısık bir sesle çağırmıştı beni. Fakat benden bir cevap gelmeyince kapağı kapatarak daha yüksek bir tonda, bu da yetmeyince çok daha yüksek bir sesle bağırmıştı. Yine de bütün bu gürültüye horlamadan başka bir cevap alamamıştı. Ne yapacağını bilememişti; sandığa benim yanıma gelmesi epey zaman alacak, bu sırada da yokluğu Kaptan Barnard tarafından anlaşılacaktı. Çünkü babasının yolculuk işiyle ilgili bütün kırtasiyeyi, kâğıtları kopyalama ve düzene koyma işini Augustus üstlenmişti. Bu yüzden bir süre düşündükten sonra şimdilik tekrar yukarı çıkmaya ve ziyaretime gelmek için başka bir fırsat beklemeye karar vermişti. Böyle rahat ve deliksiz bir uykuya daldığımı görünce hapis kalmanın beni pek rahatsız etmediğini düşünmüş, bu da kararını daha da pekiştirmişti. Kafasından tam bu düşünceleri geçirirken, o anda kamara tarafından gelen olağan dışı bir gürültü dikkatini çekmişti. Hemen delikten dışarı fırlayarak kapağı kapatmış ve özel odasının kapısını ardına kadar iterek içeri dalmıştı. Hatırlayabildiği son şey, eşikten içeri adımını atmasıyla suratına dayanan tabanca ve akabinde başına inen demir manivelayla yere yığılmasıydı.
Kendine geldiğinde kamarada yere yatırılmış ve kuvvetlice bir el sıkı sıkıya boğazını kavramış. Fakat yine de etrafında olup bitenleri görebiliyormuş. Babası, elleri ayakları bağlanmış, alnındaki derin bir yaradan kanlar boşanır bir şekilde kamara iskelesinin önünde yatıyormuş. Hiç konuşamıyormuş, belli ki ölmek üzereymiş. Başının dibinde, yüzünde iblisçe ve alaylı bir sırıtmayla dikilmiş olan ikinci kaptan, üzerini alenen arayarak ceplerinden büyükçe bir cüzdanla bir kronometre çekip çıkarmış. Mürettebattan içlerinde zenci aşçının da bulunduğu yedi kişi, iskele tarafındaki büyük odaları altüst ederek silah araştırmışlar ve sonunda saklı tüfekleri ve cephaneyi ele geçirmişler. Augustus ve Kaptan Barnard’ın yanı sıra kamarada, en belalı yelkenli tayfalarından toplam dokuz kişi daha bulunuyormuş. Haydutlar, arkadaşımın ellerini de arkadan bağladıktan sonra, yanlarına alarak güverteye çıkmış. Doğruca, ellerindeki baltalarla iki asinin başında nöbet beklediği tayfa kamarasına doğru yönelmiş. Bundan başka diğer iki asi de ana ambarın başında nöbetteymiş. İkinci kaptan yüksekçe bir sesle bağırmış: “Aşağıdakiler, beni duyuyor musunuz? Hepiniz yukarı, hem de hemen, sesini çıkaranı duyarsam karışmam, ona göre!” Birkaç dakika ortalıkta kimse gözükmemiş, ama sonra ilk defa sefere çıkan toy bir İngiliz ortaya çıkmış. Acıklı acıklı ağlıyor ve hayatını bağışlaması için ikinci kaptana yalvarıp yakarıyormuş. Gelen cevap ise, alnının ortasına inen bir balta darbesi olmuş. Zavallıcık inilti bile çıkaramadan güverteye yığılmış, zenci aşçı da bir çocuğu kaldırır gibi kollarında kaldırarak onu herkesin gözü önünde denize fırlatıp atmış. Balta darbesini ve suya düşüş sesini duyan aşağıdakileri artık ne tehditler, ne de vaatler dışarı çıkarabilirmiş. Ancak bir süre sonra yapılan bir uzlaşma önerisi sonucunda razı olmuşlar ve kalabalık grup dışarıya çıkmış. Bir anlık boş bulunma, dışarıya çıkanların gemiyi tekrar ele geçirebilir gibi gözükmelerine yol açmışsa da asiler kamaranın kapısını iyice kapayarak altıdan fazla adamın dışarı çıkmasına engel olmuş. Dışarı çıkan bu altı kişi, sayıca ve silahça çok üstün bir durumda olan asiler tarafından kısa bir mücadele sonucu etkisiz hâle getirilmişler. Asilerin elebaşını, aşağıdakilerin güvertede söylenen her sözü kolaylıkla duyabildiğini göz önünde tutarak onlara iyi davranılacağını söylemiş. Amaç kamarada saklananları kolayca yukarıya çıkarmakmış tabii. Sonuçta, ikinci kaptan kurnazlığını ve ondan aşağı kalmayan şeytani alçaklığını ispat etmiş. Kamaradakilerin hepsi teslim olmak istediklerini söyledikten sonra teker teker dışarı alınıp elleri bağlanarak arka üstü yere yatırılmış. Hepsi oradaymış şimdi, ilk çıkan altı kişi dâhil isyana katılmayan tam yirmi yedi kişi.
Sonrası korkunç bir vahşet sahnesiymiş. Bağlı denizciler koridora sürükleniyor ve burada
