Беларуская паўстанцкая публіцыстыка часоў Каліноўскага. Каліноўскі Кастусь

      Ой, то праўда, што маскалі

      Мала скуры не задралі!

      Даўней быў хлеб і да хлеба,

      Была упраж, як патрэба,

      Мукі і круп поўны фасы,

      Поўны сверан быў акрасы.

      Домік, праўда, быў старэнькі,

      Да шчаслівы былі ўсенькі.

      А як москале насталі,

      То мы, як мышы, прапалі…

      І зямля цяпер не родзіць,

      Хоць пасееш, то не сходзіць,

      А хоць зыйдзе, град папсуе,

      І жывінка не шыхуе…

      Чэму ж даўней ўсё радзіла,

      Бо сызмы даўней не была,

      Пана Бога ўсе хвалілі

      І шчаслівы ўсенькі былі.

      Даўней кажды быў багаты,

      Бо плацілі з каждай хаты

      По пяць злотых на падаткі,

      А маскаль дзяре астаткі…

      А які ён хітры, браце!

      Каб лепей мог з людзей драці

      І каб людзі то не зналі,

      На няго не наракалі,

      То ён з паноў драў што сілы,

      А пан скуль возьме, мой мілы,

      З мужыка пан мусіў драці

      І царэві ўсё аддаці.

      А каб Бог не злітаваўся

      І за свой народ не ўзяўся,

      Вялеў сызму завадзіці,

      Каб нас ад Бога адбіці,

      Так цяпер нас Бог карае

      І ўсе беды насылае