Вершы 1908-1909 гадоў. Багдановіч Максім

      Вакол мяне кветкі прыгожа красуюць.

      Маркотна між іх я хаджу адзінок,

      Аж бачу – мне сіняй галоўкай ківае

      Наш родны, забыты ў цяні васілёк.

      «Здароў будзь, зямляча!» Чуць бачны ў даліне,

      Панура, нявесела шэпча ён мне:

      «Ўспамянем, мой дружа, ў багатай чужыне

      Аб беднай, далёкай сваёй старане».

      Калі смутак моцна дзьме душу маю

      І шкада мне дзён загубленых сваіх, —

      Я паціху песні сумныя пяю,

      Ўсю жуду сваю выкладываю ў іх.

      Ціха песня разліваецца, звініць,

      Вымаўляе, як я моладасць згубіў,

      Як дагэтуль не патрапіў палюбіць

      І саўсім, бадай, праўдзіва шчэ не жыў.

      А як родную згадаю старану,

      Як згадаю яе буднасць і нуду, —

      Сэрца сціснецца, і я пяяць пачну, —

      Мо душу хоць трохі гэтым адвяду.

      Грозна песня разліваецца, грыміць,

      Долю горкую, мужыцкую кляне,

      Бо нявідзімы ланцуг на іх вісіць,

      Бо ім цяжка жыць у роднай старане.

      Ціха ўсё было на небе, зямлі і на сэрцы…

      Ноч цемнатою навокала ўсё пакрывала,

      Ясныя зоркі блішчалі, і месяц ўжо выплыў,

      Неба, і лес, і палі серабром аблівая.

      Ўсё ўжо уснула, і толькі бярозы шапталісь,

      Толькі асіны шумелі, і толькі калоссі,

      Ў полі шырокім качаясь, зямлю цалавалі.

      Ціха ўсё было на небе, зямлі і на сэрцы.

      Каля шляху ў чыстым полі

      Магіла стаіць;

      Кругом круціць завіруха,

      Гуляе, шуміць.

      На магіле адзінока

      Каліна расце;

      Яе вецер абвявае,

      Мяцеліца гне

      І навокала магілы

      Спявае-гудзіць

      Пра таго, хто ў чыстым полі

      Пахаваны спіць…

      Холадна. Вецер па полі гуляе,

      Вые, як звер,

      Снег узрывае, нуду наганяе, —

      Кепска цяпер!

      Але мне сэрца пяе: не нудзіся!

      Прыйдзе вясна!

      Гукне: «Прачніся, зямля! прабудзіся

      З цяжкага сна!»

      Сонца прагляне, зазелянее

      Траўка ў лугу,

      Гукне вясна і, як ветрам, развее

      Гора-нуду!

      У космас схаваліся кветы

      чырвоныя,

      Кветы чырвоныя,

      Неапылёныя.

      Хцівасць жадання іх томіць

      таёмная,

      Томіць таёмная,

      Сіла няскромная.

      Але дарэмна ў іх сокі б'юць

      шпаркія,

      Сокі б'юць шпаркія,

      Свежыя, яркія.

      Звянуць яны, тыя кветы

      чырвоныя,

      Кветы чырвоныя

      Неапылёнымі.

      Зірнуў, як між валос, між хмар калматых, цёмных

      Чырвоны маладзік

      І ўраз згадаў мне рад уздыхаў прыглушоных,

      І мук любоўных крык,

      І цела гібкага шалёнасць, ізвіванне,

      І п'яны, душны пах…

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .