и воевал во многих местах в его государстве. Он разрушил Альдейгьюборг и взял там много богатства, и еще дальше продвигался он [вперед] на восток в Гарды. Везде шел войной, жег города и крепости, а бонды бежали с имуществом в леса. Далее захватил он в Эйстрасальте осенью три военных корабля викингов, убил всю команду и взял корабли и все их богатство. Вслед за этим пошел он вглубь Эйстра-Гаутланда и сжег там много деревушек, отправился назад к побережью с большой добычей. Оттуда [поплыл] он на восток [и] опустошил все Сюслы. Вслед за этим у него была битва с Олавом Трюггвасоном. Эйрик разрешил [своим людям] совершить набег на побережье в Сконе и взял там много богатства, и, раньше чем он вернулся на корабли, была у него большая битва с местными жителями, и он победил. Вслед за этим захватил он четыре торговых корабля перед Иггьястадом. Выпрыгнули некоторые за борт, а некоторые были взяты в плен и связаны, в то время как ярл и его люди поделили их одежды. Все эти битвы описал Эйольв Дадаскальд, когда он сложил об Эйрике ту песнь, которая называется Бандадрапа.
В то время воевал ярл Эйрик более всего в Гардарики, в государстве конунга Вальдамара, когда Олав Трюггвасон был конунгом в Нореге. И делал он это из мести и неприязни к конунгу Олаву и вражды после гибели Хакона, своего отца. […]
§ 5.4. «Круг земной». «Сага об Олаве Трюггвасоне»
Рукописи, издания, переводы:
См. во Введении раздел «Круг земной».
Текст
Публикуется по изданию: Snorri Sturluson. Heimskringla. I / Bjami Aðalbjamarson
(ÍF. В. XXVI). 1941. Bis. 225–372.
VI. kapítuli
2 Sigurðr hét bróðir Ástríðar, sonr Eiríks bjóðaskalla. Hann hafði þá lengi verit aflandi brot ok verit austr í Garðaríki með Valdamar konungi. Hafði Sigurðr þar met-nað mikinn. Fýstisk Ástríðr at fara þannug til Sigurðar, bróður síns. Feklc Hákon gamli henni gott fgruneyti ok q11 góð fgng. Fór hon með kaupmgnnum ngkkurum.
Þá hafði hon verit tvá vetr með Hákoni gamla. Óláfr var þá þrevetr. En er þau heldu austr í hafit, þá kómu at þeim víkingar. Þat váru Eistr. Hertóku þeir bæði menn ok fé, en drápu suma, en sumum skiptu þeir með sér til ánauðar. Þar skilðisk Óláfr við móður sína, ok tók við honum Klerkón, eistneskr maðr, ok þeim Þórólfi ok Þorgísli. Klerkóni þótti Þórólfr gamall til þræls, þótti ok ekki forverk í honum ok drap hann, en hafði sveinana með sér ok seldi þeim manni, er Klerkr hét, ok tók fyrir hafr einn vel góðan. Inn þriði maðr keypti Óláf ok gaf fyrir vesl gott eða slagning. Sá hét Réás, en kona hans hét Rékón, en sonr þeira Rékóni. Þar var Óláfr lengi ok vel haldinn, ok unni bóandi honum mikit. Oláfr var sex vetr á Eistlandi í þessi útlegð. (Bls. 230)
VII. kapítuli
3 Sigurðr Eiríksson kom til Eistlands í sendiferð Valdamars konungs afHólmgarði, ok skyldi hann heimta þar í landi skatta konungs. Fór Sigurðr ríkuliga með marga menn ok mikit fé. Hann sá á torgi svein, fríðan mjǫk, ok skilði, at sá myndi þar útlendr, ok spyrr hann at nafni ok ætt sinni. Hann nefndi sik Óláf, en Tryggva Óláfsson fǫður sinn, en móður sína Ástríði, dóttur Eiríks bjóðaskalla. Þá kannaðisk Sigurðr við, at sveinninn var systursonr hans. Þá spurði Sigurðr svei-ninn, hví hann væri þar kominn. Oláfr sagði honum alia atburði um sitt mál. Si-gurðr bað hann fylgja sér til Réás bóanda. En er hann kom þar, þá keypti hann sveinana báða, Óláf ok Þorgísl, ok hafði með sér til Hólmgarðs ok lét eklci uppvíst um ætt Óláfs, en helt hann vel. (Bls. 230–231)
VIII. kapítuli
4 Óláfr Tryggvason var staddr einnn dag á torgi. Var þar fjglmenni mikit. Þarkenndi hann Klerkón, er drepit hafði fóstra hans, Þórólf lúsarskegg. Óláfr hafði litla oxi í hendi ok setti í hgfuð Klerkóni, svá at stóð í heila niðri, tók þegar á hlaup heim til herbergis ok sagði Sigurði, frænda sínum, en Sigurðr kom Óláfi þegar í herbergi dróttningar ok segir henni tíðendi. Hon hét Allógíá. Sigurðr bað hana hjálpa sveininum. Hon svaraði ok leit á sveininn, segir, at eigi má drepa svá fríðan svein, bað kalla menn til sín með alvæpni.
í Hólmgarði var svá mikil friðhelgi, at þat váru lgg, at drepa skyldi hvem, er mann drap ódœmðan. Þeystisk allr lýðr eptir sið þeira ok lQgum ok leitaði eptir sveininum, hvar hann var kominn. Þá var sagt, at hann var í garði dróttningar ok þar herr manns alvápnaðr. Var þá sagt konungi. Gekk hann þá til með sínu liði ok vildi eigi, at þeir berðisk. Kom hann þá griðum á ok því næst sættum. Dœmði konungr bœtr, en dróttning helt upp gjgldum. Síðan var Óláfr með dróttningu, ok var hon allkær til hans.
Þat váru lQg í Garðaríki, at þar skyldu ekki vera konungbomir menn nema at ko-nungs ráði. Þá segir Sigurðr dróttningu, hverrar ættar Óláfr var ok fyrir hverja sǫk hann var þar kominn, at hann mátti elcki vera heima í sínu landi fyrir ófriði, bað hana þetta rœða við konung. Hon gerði
