Wiersz do Króla Pruskiego. Anczyc Władysław Ludwik

      Królu – rzuciłeś kostkę, już padła niestety!

      Cofnąć się nie wypada, więc daléj do mety,

      Po trupach twego ludu idź naprzód bezkarnie

      I nowe twéj Ojczyznie zadawaj męczarnie.

      Korona na twéj głowie krwią braci spryskana;

      Dopokiż, będziem cierpieć mordercę… tyrana!..

      Zdeptałeś wolne serca ludu niemieckiego,

      Precz ztąd zbójco w koronie – precz! z tronu pruskiego.

      Ty coś chciwością mordów przewyższył tygrysy,

      Obłudą jezuity – podstępami lisy —

      Co swą dumą przeszedłeś piekielne książęty,

      Bądz od wszystkich narodów na wieki przeklęty.

      Niech cię w gronię dworaków wśród korony blasku,