і ў роце страшна… Бяры!
Мы выпілі, Тамара пасунула мне попельніцу.
– Ты справу па трупеню-тапельцу закончыў? Тое, што яна пачала размову са справы, падказала: патэлефанавала яна не толькі з жадання пахмяліцца разам.
– Закончыў, – кіўнуў у адказ. – Заключэнне паправіць крыху…
– Паправіш… – Тамара паказала позіркам на бутэльку: – Давай яшчэ па адной… і больш не будзем. Выклікала кіроўцу, паедзем зараз…
– Трупень?
– Ён самы… Ты так і жывеш без дзеўкі? – неспадзявана спыталася Тамара.
– Ды неяк часу на іх няма, – адмахнуўся я.
– Ну, вось і пазаймаешся, – без усмешкі пажартавала Тамара. – Каб не забыўся, як баба выглядае… Вясковую маладзіцу, 27 гадоў, знайшлі голай на ячменным полі. Як табе?
– Ого! – здзівіўся я. – Цікава… А дзе такія жарсці?
– Ляўдок… Ведаеш?
– Не давялося пакуль пабыць…
– Дваццаць кіламетраў па трасе, крыху ўбок. Была вёска сярод лесу, засталося некалькі хат жывых… Але ж гадоў восем таму нехта першы аблюбаваў сабе хатку пад дачу. Ну і панеслася. Хоць ніяк не зразумею, дзе там цікавае: лес ды поле. Рачулка – вераб’ю па калена. Але факт: сёння там невялікі дачны пасёлак; праўда, дамкі сціплыя… Збіраюцца, адпачываюць, памідоры-трускалкі…
Завібраваў тэлефон на стале, Тамара зірнула, ціснула кнопку і коратка адказала: «Чакай».
Сама наліла яшчэ па колькі ў чаркі.
– Кіроўца прыехаў… Ты скажы, як мы на ўмоўнасцях пападаемся… От кажуць: трэба тры выпіць. І спыняцца на дзвюх ужо і няправільна, супраць нечага ідзеш… Давай, і чайнік уключы. Кавы пап’ём. Аператыўнікі выехалі паўгадзіны таму… Зараз, адзванюся ім…
Праз паўгадзіны мы ўязджалі роўнай лясной дарогай у вёсачку Ляўдок. Нас сустрэў ля першай хаты ўчастковы, мужчына гадоў сарака, з вялікім пукатым жыватом, мажны, амаль лысы. Фуражку ён трымаў у руцэ, не стаў яе надзяваць, калі мы прыпыніліся. Лысіна ягоная была ў дробных кропельках, хоць дажджу не было, роўнае шэрае неба ўзнялося вышэй.
– Добрай раніцы, Тамара Сяргееўна, – павітаўся ён.
– Здароў, Тумар, – адказала пракурор. – Добрыя ты нам раніцы падганяеш… Гэта мой следчы…
– Ведаем, ведаем, – участковы моцна паціснуў мне руку, і яго далонь, насуперак майму прадчуванню, была сухой і шурпатай.
– Далёка яшчэ? – пацікавілася Тамара.
– Тут пешкі трэба, метраў пяцьсот, Тамара Сяргееўна, – завінаваціўся ўчастковы, быццам ён адказваў за тое, дзе цяпер знаходзіцца труп.
– Аператыўнікі там?
– Там… Чакаюць…
– Чаго чакаць? – у спіну ўчастковаму, які павярнуў на сцяжынку ўздоўж агарода, строга спытала Тамара. – Мамку?
– Ды там… там пабачыце, Тамара Сяргееўна, – незразумела адказаў участковы,
