палец пастаянна дзьмула, а ў разгар восеньскай непагадзі вецер і зусім граў пранізлівыя мелодыі адчаю, якія заклікалі ў дом розную нечысць. Не вытрымліваючы пастаянных гутарак з вечнасцю, Барыс сыходзіў на вуліцу шукаць суразмоўцу. Але часцей за ўсё яго пошукі цярпелі фіяска.
У адзін з пахмурных дзён, калі неба было гатовае вось-вось выбухнуць цяжкімі кроплямі дажджу, якія надаюць бляск ажыўленым скрыжаванням і разбітым дарогам, Барыс сустрэў захопленага саліпсічнымі маналогамі студэнта Генадзя. Невысокі русявы юнак, падобны да прышэльца, які бесперапынна спазнае свет, спрабаваў адшукаць патрэбны пад'езд, а затым і кватэру сваёй новай знаёмай.
Барыс ішоў проста на студэнта, і калі да цела юнага падарожніка засталося крыху больш як паўметра, выцягнуў рукі і паклаў брудныя далоні на плечы Генадзя.
– Ты павінен мяне выслухаць! – Сказаў ён Генадзю і здзівіўся, што той не выказвае ніякага здзіўлення і нават наадварот, гатовы ўзрадавацца такому пачатку знаёмства.
Не кажучы нічога выразнага ў адказ, Генадзь сам сабе падумаў, што ад гэтага чалавека не пахне псінай і смерцю, а значыць, чаму б і не паспрабаваць пасябраваць, раз лёс сутыкае ілбамі.
– Ну, давайце прысядзем, ці што… – дыпламатычна выказаўся Генадзь, і яны зайшлі ў старую альтанку, дашчаная падлога якой была пакрыта тоўстым пластом бруду з хаатычным узорам застылых пляўкоў.
Ледзь не задыхаючыся ад радасці, Барыс узяўся за свой аповед.
«Калі я быў яшчэ юным і смелым, а побач былі верныя сябры з чырвонымі гальштукамі, павязанымі на шыях, у нашым горадзе пачалі адбывацца дзіўныя падзеі. Я нават магу назваць іх страшнымі, таму што кожны раз на маіх вачах гінулі людзі.
Упершыню гэта здарылася ў дзень, калі п'яны натоўп дзеля забавы захапіў мясцовы палац і пачалася новая эра ў гісторыі ўсяго чалавецтва. Праз амаль пяцьдзясят гадоў грузны кіроўца тралейбуса спрабаваў адрамантаваць сваю машыну проста на прыпынку і раптам ператварыўся ў палымяны факел, а потым у чорны смярдзючы попел. Доўжылася гэта некалькі секунд, але адклалася ў памяці расцягнутым успамінам, які хочацца перажываць зноў і зноў. Сярод разявак на астанкі гэтага пухлага дабрака зусім абыякава глядзела Беласнежка.
Затым ад страшнай чумы, праз якую жывоцікі маленькіх дзетак ператвараліся ў абцягнутыя скурай калабкі, вымерла ўся вёска маёй роднай бабкі Астаф'і. Яна распавяла, як бледная дзеўка са светлымі, як лён, і мяккімі валасамі сыпала соль з вядра на парослыя дзікімі травамі палі.
Гэта таксама была Беласнежка.
Потым, калі я стаў слухачом інстытуцкіх курсаў, проста каля ганка жоўтая машына таксіста ператварылася ў ракету і панесла пасажыра бліжэй да цэнтра галактыкі. Нават там за ўсім гэтым назірала Беласнежка і, напэўна, ведала, што пасажыр не быў чалавекам і ўжо тым больш не валодаў цёплым целам са стандартнай тэмпературай 36,6.
Яе вочы, поўныя адмаўлення,
