Гародні было неабходна. Пані Саламея, сама добрая лекарка і акушэрка, згаджалася дапамагчы. Давыд па сканчэнні курса фармацэўтыкі меўся працаваць у аптэцы пры будучай медычнай школе.
Шмат высокіх слоў прамаўлялі і кіраўнікі Таварыства прагрэсіўнай медыцыны.
– Колькі ёсць людзей – забойцаў, гвалтаўнікоў, якіх падвяргаюць смяротнаму пакаранню, хаця вінаватая ў іх злачынствах хвароба – паталогіі ў мазгу, – тлумачыў вучоны барон. – Магчыма, пухліны памерам з макавінку, таўшчынёй з валасіну! Гэта, умеючы, можна лёгка выправіць, і in summa[4] чалавек стане бяспечным і нават карысным для грамадства! Вось вам прыклад…
Дэ Вард азірнуўся і крыкнуў у бок дзвярэй:
– Гарганцюа, хадзі сюды, сябар мой!
Лёкай за крэслам барона, здавалася, хацеў прыгнуцца.
У пакой, крочачы, як мог бы крочыць пражскі Галем, увайшоў слуга дэ Варда ў чорнай аксамітнай куртцы з нашытымі на яе залатымі змеямі з галовамі пеўняў – эмблемай Таварыства прагрэсіўнай медыцыны. Пранціш у чарговы раз адвёў вочы: яму заўсёды было вусцішна глядзець на гэтага вялізнага барадатага дзецюка з павязкай на лбе – не дарэмна яму далі мянушку “Гарганцюа”. Нібыта шкляныя цёмныя вочы, рысы твару калісьці, напэўна, нават прыгожыя, уладныя, але зараз нерухомыя, азызлыя.
– Ці задаволены ты сваім жыццём, сябар мой? – мякка спытаў дэ Вард слугу. Той прамарудзіў з адказам трохі больш, чым належала здароваму чалавеку, але адказаў роўна і хрыплавата, гледзячы ў адну кропку, якая знаходзілася дзесьці над левым плечуком дэ Варда, якраз там, дзе гіпатэтычна мусіў сядзець апанент анёла-ахоўніка:
– Я ўсім задаволены, вашамосць барон. Мне жывецца шчасна і спакойна. Дзякуючы літасці і розуму яго мосці барона.
Дэ Вард пераможна агледзеў кампанію, хаця Лёднік і Пранціш ужо дакладна не раз чулі гісторыю выратаванага слугі, і прадстаўленне разыгрывалася для адной Саламеі.
– А між тым гэты няшчасны быў адным з самых страшных злачынцаў свету. Каб яго не спынілі – на ягоных руках з’явілася б кроў яшчэ соцень бязвінных! Яго мусілі павесіць – але ўдалая аперацыя…
– Я сам зрабіў яе ўжо тры гады таму! – насмеліўся перабіць барона Альфонс Бяскоўскі, нібыта замоўчвання сваіх заслуг баяўся больш, чым раззлаваць мецэната. – І ніякіх наступстваў! Restitutio ad integrum!.[5] Гарганцюа нават не пазбаўлены радасці мець зносіны з супрацьлеглым полам.
– Зносіны – гэта не каханне. Ваш кліент больш падобны да механічнай лялькі, чым да жывога чалавека, – з дрыготкай у голасе адказала Саламея, адводзячы вочы ад чарнабародага волата з мёртвым тварам. – Вы кажаце, выправілі злачынцу да лепшага? Але ці ўратавалі ягоную душу? Гасподзь сам вызначыў шлях да выкуплення злачынстваў – шчырае пакаянне. Чалавек мусіць усвядоміць, што нарабіў, і зажадаць выправіцца. А калі вы пазбаўляеце яго такой магчымасці – гэта бязбожна!
Дэ Вард спыніў востры позірк на абліччы пані…
Урэшце (лац).
Поўнае аднаўленне (лац.).