побач з Кінгс-Крос. А пасля мы мелі паснедаць у гатэлі Сэнт-Панкрас. Хосмер прыехаў па нас у кэбе, у які селі мы з мамай, а мой жаніх паехаў следам у рамізніцкім экіпажы – адзіным, які апынуўся тады на вуліцы. Спачатку нам трэба было ў царкву, і калі рамізнік пад’ехаў, мы пачакалі Хосмера, каб ён падаў нам руку, але з экіпажа ніхто не выйшаў. Кэбмен спусціўся і зазірнуў усярэдзіну, але там было пуста! Кэбмен сказаў, што не можа ўявіць, куды падзеўся Хосмер, бо на ўласныя вочы бачыў, як той сядаў у экіпаж. Гэта адбылося ў мінулую пятніцу, містэр Холмс, і з таго часу я не пачула і не даведалася нічога, што магло б праліць святло на ягонае знікненне.
– Вас, відавочна, абурыў такі скандал, – заўважыў Холмс.
– О не, сэр! Гэта было з яго боку так па-добраму і так прыстойна – пакінуць мяне такім чынам. Ён жа ўсю раніцу перад гэтым паўтараў мне: што б ні здарылася, будзь верная мне, нават калі штосьці нечаканае разлучыць нас, заўсёды памятай, што паклялася мне, а я рана ці позна запатрабую выканання гэтай клятвы. Дзіўная размова перад вяселлем, я згодная, але тое, што здарылася пасля, надае ёй сэнс.
– Бясспрэчна, так і ёсць. На вашую думку, з ім раптоўна адбылася бяда?
– Так, сэр. Я ўпэўненая, што ён прадчуваў небяспеку, іначай не гаварыў бы мне такога. І я думаю, што прадчуванне ягонае спраўдзілася.
– І вы не ўяўляеце, што з ім магло здарыцца?
– Зусім не ўяўляю.
– Яшчэ адно пытанне. Як гэта ўспрыняла вашая маці?
– Яна раззлавалася і загадала мне больш не ўспамінаць пра гэта.
– А ваш айчым? Вы яму сказалі?
– Сказала. І ён пагадзіўся са мной, што штосьці здарылася і што ён мусіць вярнуцца. Які сэнс прыводзіць дзяўчыну пад самыя дзверы царквы і тут жа кідаць – так ён сказаў. Калі б ён, напрыклад, пазычыў у мяне грошай альбо ажаніўся са мною, каб мае грошы прысабечыць, гэта мела б сэнс, але Хосмер вельмі далікатны што да грошай і ніколі нават шылінга ў мяне не браў. Тады што ж усё-ткі здарылася? Чаму ён не піша? Ох, я проста вар’яцею, пра гэта думаючы, а ўначы вачэй не магу заплюшчыць.
Міс Сазэрлэнд выцягнула з муфты маленькую насоўку і няўцешна ў яе зарыдала.
– Я вазьмуся за вашую справу, – сказаў Холмс падымаючыся, – і не сумняюся, што пэўнага выніку мы дасягнем. Даверцеся мне і не думайце больш пра гэта. І перш за ўсё пастарайцеся зрабіць так, каб містэр Хосмер Энджэл знік з вашай памяці, як ён знік з вашага жыцця.
– Значыць, вы думаеце, што я больш яго не ўбачу?
– Баюся, што не.
– Але што з ім здарылася?
– Дазвольце мне гэта высветліць. Мне спатрэбіцца дакладнае апісанне джэнтльмена і ўсе ягоныя лісты, якія вы зможаце мне даверыць.
– Я давала аб’яву пра яго ў суботняй «Кронікл», – сказала нашая кліентка. – Вось выразка, а вось чатыры лісты ад яго.
– Дзякую. А ваш адрас?..
– Лаян-плэйс, 31, Кэмбервэл.
– І, я так разумею, свайго
