zover was er niets dat rechtstreeks met de Maandans in verband kon worden gebracht, behalve dan dat de slachtoffers allemaal dansclubs bezochten. Het was vooral het tijdsbestek dat Chad en heel wat andere mensen zo verdacht vonden. Er werd zelfs gespeculeerd of er een seriemoordenaar actief was die daar rondhing. Verscheidene van de laatste slachtoffers waren het laatst gezien in de Maandans. Als politieagent kon hij onmogelijk negeren dat er waarschijnlijk een verband was.
Omdat zijn pistool en penning al in de auto lagen, greep Chad de kleine taser vast en stak deze in de achterste tailleband van zijn broek. Met alle slechte dingen die daar gebeurden wilde hij dat Envy dat ding bij zich hield. Er kon altijd iets misgaan terwijl ze in de club waren.
Hij kwam uit zijn kamer, loerde door de gang en kwam abrupt tot stilstand toen hij zijn zuster zag. Een kort zwartlederen rokje, met kant dat er vanonder uitstak, bedekte haar billen. Een kort topje van zwarte kant ontblootte haar buik. Er waren alleen lapjes leer waar het noodzakelijk was⦠net voldoende om haar borsten te bedekken en om haar magere buik en haar navel te accentueren.
Ze droeg ook een paar zwartlederen laarzen die tot net over haar knieën kwamen met sierlijke kettingen rond de enkels. Een halsketting die hun moeder haar jaren geleden had gegeven met een mooi stuk amethist kwarts erin. Het meeste van haar rode haar was in een paardenstaart opgetrokken en de rest viel nonchalant over een van haar schouders.
Haar make-up was smaakvol aangebracht met een beetje zwarte eyeliner en oogschaduw en een donkere kleur lippenstift. Ze zag eruit als een sm-meesteres.
âVerdomme, uit op bloed, ja?â Chad trok een wenkbrauw op en bekeek haar twee keer van kop tot teen. Hij had zin om het nachtje uit af te zeggen en haar omwille van veiligheidsredenen terug naar haar kamer te sturen.
âWel, ik heb beslist. Nadat ik Trevor aangepakt heb, ga ik wat lol maken! Vanaf nu weiger ik om slechts met een kerel uit te gaan⦠ik wel er een HELEBOEL! Als er zich dan een als een klootzak gedraagt, dan doet het er niet zo toe omdat ik er voldoende zal hebben die hem met plezier een kopje kleiner zullen maken.â
âJa, ik weet nog hoe goed dat ging op de middelbare school.â Chad schudde zijn hoofd. Hij wist dat zijn zus veel onschuldiger was dan ze zich voordeed. âLaat ons mijn wagen nemen voor het geval dat het bureau belt.â
âAlleen als ik mag spelen met de blauwe lichtjes,â lachte Envy, wel wetende dat ze van hem zou mogen.
Chad zuchtte en begon naar de auto te wandelen. âIk zweer je dat je erger bent dan een kind in een speelgoedwinkel dat knijpt in elk dier dat geluid maakt en iedereen gek maakt.â
âWat?â lachte ze. âIk hou gewoon van blauwe lichtjes. De mensen gaan opzij wanneer ik ze aanzet.â
âZoals die keer toen we zonder koffie zaten?â vroeg hij. âJe weet toch dat dit een verspilling van belastingsgeld is, of niet?â
âIk zal rijden als je je mond niet houdt. Dan moet je ook de rode lichten en de sirene doorstaan,â waarschuwde ze met een speelse knipoog.
Chad zweeg onmiddellijk want de laatste keer dat dat gebeurd was, was ze te laat geweest voor haar werk en hij te ziek om te rijden, waardoor hij indommelend naast haar in de passagierszetel had gezeten. De korpschef zeurde er nog steeds over.
*****
Op enkele straten van de club schakelde Envy de blauwe lichtjes uit en keek op naar de schijnwerpers die door de met wolken bedekte hemel dansten.
Ze had de laatste tijd zo vaak moeten werken dat ze nog niet de kans had gezien om de Maandans uit te proberen, maar sommige klanten van haar waren er vol lof over. Aan de buitenkant stelde het niets bijzonders voor. Het zag eruit als een gewoon bakstenen pakhuis met slechts weinig ramen en een groot neonlicht aan de voormuur.
Er stonden mensen in een rij aan te schuiven tot halfweg de enorme parkeerplaats, allemaal gekleed in hun beste clubkledij en uitgelaten met elkaar in gesprek. Het feit dat hier na tien uur âs avonds nog een wachtrij stond, wees erop dat het lucratief zou zijn om hier te werken.
âJa, ik zal zeker en vast solliciteren,â lachte ze, blij door het vooruitzicht.
âDe wachtrij is tenminste bijna verdwenen,â zei Chad sarcastisch. Hij wilde niet wachten tot Trevor een serieuze dosis van zijn-zus-op-adrenaline voor de kiezen kreeg.
Hij parkeerde de wagen helemaal vanachter in het donkerste gedeelte van de parking, vlak naast de auto van Trevor. Voordat Envy het portier kon openduwen, greep Chad haar arm vast. âHier.â Hij legde de kleine taser in haar hand, opende daarna zonder een woord te zeggen zijn portier en stapte uit.
Envy liet haar vingers met een glimlach over het apparaat glijden. Haar broer had haar zoveel zelfverdigingstechnieken aangeleerd dat ze waarschijnlijk zonder al te veel moeite de meeste politieagenten waar hij mee samenwerkte aan zou kunnen. Maar Chad had altijd gezegd: âWaarom vechten als je alleen maar op een knopje hoeft te drukken?â
Ze liet de taser samen met haar identiteitskaart in het zijzakje van haar lederen rok glijden. Ze zou wel degelijk Trevorâs knopje drukken. Ze zou met plezier op het knopje in de lift drukken om naar de hel te gaan, alleen maar om hem daar te kunnen zien. Niemand bedroog Envy Sexton en kwam er zomaar mee weg.
Ze liepen zij aan zij naar de wachtrij toe en Envy was opgelucht toen de rij plotseling in beweging kwam. Het zou slechts enkele minuten duren om binnen te geraken.
De buitenwipper droeg een mooi broek van Armani met bijpassend jasje. Het hemd daronder accentueerde zijn mooigevormde borstkas. Zijn bruine haar viel aan beide kanten van zijn gezicht in golven naar omlaag. Zijn gezicht vertoonde tekenen van een beginnende stoppelbaard en zijn doordringende donkere ogen gloeiden bijna in het neonlicht.
Chad betaalde en toonde hun identiteitsbewijzen voordat de man een stempel op hun hand zette en het rode zijden touw losmaakte om hen binnen te laten. Ze gingen langs de hoofdingang naar binnen en liepen door een kleine zaal naar een andere deur die openschoof toen ze naderbij kwamen. Ze stopten allebei toen ze in de hoofdzaal binnenkwamen en staarden in het rond. Het was te vergelijken met het betreden van een andere dimensie.
Omdat de parkeerplaats zo vol stond, zou je verwachten dat het hier enorm druk zou zijn, maar dat was niet het geval. Envyâs lippen gingen een beetje uit elkaar toen ze naar het enorme gat liep dat in het midden van de zaal was gemaakt.
Ze stapte dichter bij de reling en keek neer op de dansvloer onder haar. Aan elke kant was een gang die over het gelijkvloers liep met een bar over de hele lengte. De bar zelf leek gemaakt uit gezandstraald glas met zacht neonlicht dat erdoor liep.
Twee trappen liepen links en rechts van haar naar beneden om samen te komen in het midden waar ze verder liepen tot aan de feitelijke dansvloer. De dansvloer gloeide in een zacht soort licht, net voldoende om de voeten in een soort blacklight te vangen. Het droeg allemaal bij tot de stroboscoop die hoog in de lucht hing. Gekleurde spotlights schenen overal behalve rechtstreeks op de dansers.
Door de manier waarop het geheel was opgezet, kon je de dansers vanaf hun knieën naar beneden toe zien, maar de rest van hun lichaam was in schaduwen gehuld.
Envy leunde over de reling en zocht of ze nog meer stukken bar kon zien op de lagere verdieping, maar behalve de dansvloer was er niets te zien. Het deed haar een beetje denken aan een put. Eenmaal je die trap afdaalde werd je overgeleverd aan de genade van de duisternis die
