"Katten⦠ik rook katten," zei hij na een paar seconden, "Poema's en jaguars⦠veel van hen." Hij tilde zijn hoofd op en zag Anthony's ogen dreigend versmallen. Snel voegde hij eraan toe: âEr was een poema die haar eigen schaduw achtervolgde. De plaats krioelde ook van vampiers. Een deel van de kerk werd opgeblazen en toen kwam er een politiewagen.â
Anthony stond daar en probeerde zijn groeiende woede te beheersen. Hoe langer hij daar bleef staan, des te pisser hij werd. Zijn plan om zijn voortvluchtige gezel terug te halen, was herhaaldelijk in de war geschopt door zijn eigen acties of de acties van zijn onwetende ondergeschikten.
Hij gaf zijn persoonlijke bewakers een teken om dichterbij te komen. "Breng hem naar de kelder waar hij kan sudderen in zijn falen."
De wolf ging op zijn knieën zitten met een smekende uitdrukking op zijn gezicht. Hij had verhalen gehoord over de kelder en wat dat inhield. Sommige van de weerwolven die de marteling overleefden, hadden nog steeds de littekens op hun lichaam om dit te laten zien. Hij jammerde jammerlijk toen hij bij zijn armen werd genomen door de bewakers en overeind werd getrokken.
De bewakers keken niet naar zijn gezicht en zeiden niets geruststellend of denigrerends. Als ze hun zin deden, hadden ze hem laten wegrennen. Voor hen had Miss Jewel alle reden om weg te rennen van hun Alpha. Ze was ongelukkig en zou, ondanks Anthony's beste pogingen, nooit van hem kunnen houden. Zo leven, van de tegenslagen van anderen afpersen was niet de echte weerwolf-manier⦠het was de Maffia-manier.
Eens hadden ze de mensheid beschermd tegen het kwaad dat de wereld dreigde over te nemen. Nu, met uitzondering van een paar stammen verspreid over de Verenigde Staten en overzee, waren zij het kwaad. Het was geen wonder dat mensen films maakten die ze afschilderden als hondsdolle honden die erop uit waren dood en vernietiging te veroorzaken.
Anthony volgde zijn bewakers naar de kelder en grijnsde toen de jonge weerwolf onrustig jammerde. De kelder van het herenhuis was omgebouwd tot een grote, ondergrondse folterkamer die enkele duizenden vierkante meter besloeg. Aan de andere muur hingen kettingen met handboeien om een persoon rechtop te houden tegen de koude stenen muur.
Aan de rechterkant was een tafel bedekt met zwepen en rijzwepen van verschillende groottes. Een ketel waar een vuur brandde had een paar ijzers die eruit staken, gebruikt voor merkdoeleinden, die Anthony zelden had gebruikt. Eindelijk, op de muur direct tegenover dat was een rij cellen die een paar bewoners huisvestte.
Een paar weerwolven bewogen tussen de schaduwen om meer apparaten klaar te maken voor een speciale gast die Anthony gelukkig genoeg een paar weken geleden te pakken had gekregen. Ze stopten en keken met nieuwsgierigheid toe toen hun alfa de kamer binnenkwam met zijn bewakers en een nieuwe wolf om te disciplineren.
Anthony ging achteruit toen zijn bewakers de wolf aan de muur hadden vast geketend en ze uit de weg wuifden toen ze klaar waren.
âWat wilt u dat wij doen, lord Anthony?â Vroeg de oudste weerwolf.
âIk wil dat je ervoor zorgt dat hij een lesje leert, Boris,â antwoordde Anthony. "Hij heeft mijn bruid niet teruggebracht en hij moet leren dat falen niet wordt getolereerd."
Boris keek naar de jongen en zuchtte innerlijk. "Hij is nog maar een jongen."
âDan zal hij het vroeg leren,â zei Anthony zonder emotie in zijn stem.
Boris tilde een met littekens bedekte hand op en wenkte twee van de andere weerwolven. Ze naderden en scheurden de rug van het hemd van de jonge wolf open. Boris tilde een van de zwepen op, een kat van negen staarten, en zwiepte die in de lucht. De geketende wolf kromp ineen waardoor Anthony grijnsde.
Boris plaatste zichzelf ongeveer vijf stappen achter de jonge en zwiepte de zweep naar voren. De jonge wolf schreeuwde om de beet van de zweep op zijn rug. Het geschreeuw ging door toen Boris de ooit ongeschonden huid bleef treffen. Eindelijk stopte hij en een andere weerwolf stapte naar voren met een grote kom zout. Meer pijnlijke kreten volgden toen het zout op de bloedende wonden werd gegooid.
De jonge wolf zakte tegen de muur aan in de veronderstelling dat de marteling voorbij was, alleen om weer te gillen toen het slaan opnieuw begon⦠alleen deze keer voegden zich nog twee zwepen bij.
Anthony hief zijn rechterhand op zodat hij er beter naar kon kijken en fronste toen hij zag dat hij zijn nagels opnieuw moest knippen. Schouderophalend wendde hij zich af van het slaan en naderde de cel het verst van alles aan het einde van de kelder. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen de zware kettingen rammelden.
De man daarbinnen stond plotseling overeind en spande zich in tegen de banden die probeerden Anthony te bereiken.
Het slechte humeur van Anthony verdween plotseling en zag de trotse man binnenin. Zijn glimlach werd breder toen hij dacht aan een manier om Jewel terug in zijn armen te krijgen en weg van de poema's waarbij ze onderdak had gezocht.
âIk ben blij dat ik je maar één keer heb neergeschoten, Micah⦠Ik heb misschien nog iets waar ik ge voor kan gebruiken.â
*****
Tabatha keek rond in het appartement dat ze met Kriss deelde en huiverde. Meestal vond ze het niet erg om alleen te zijn, maar om vele redenen was het vanavond erg moeilijk om ermee om te gaan. Ze keek uit het raam wanneer ze een geluid hoorde en dacht dat Kriss was teruggekomen. Ze had gedacht dat het goed ging toen Envy en Devon haar thuis hadden afgezet op weg naar Chad, maar nu besefte ze hoezeer ze gezelschap nodig had.
Envy had haar gevraagd of ze met hen mee wilde gaan, voor het geval Envy een tag-teaminspanning nodig had om haar broer recht te zetten. Maar Tabby had gedacht dat Kriss misschien snel naar huis zou komen en ze wilde hem vragen wat er was gebeurd, dus had ze haar afgewezen⦠nu wilde ze dat ze dat niet had gedaan.
Denkend aan Kriss leidde haar gedachten na Dean en hoe hij in de kerk had gehandeld. Ze kon nog steeds de uitdrukking op zijn gezicht zien toen hij Kane zag.
Tabatha schudde haar hoofd toen de foto van Kane door haar hoofd schoot in een vergeefse poging om niet aan hem te denken. Toen ze zag dat hij daar lag te sterven, had hij haar diep in haar hart en ziel geraakt. Ze begreep niet waarom, maar de gedachte dat hij stervende was, zorgde ervoor dat ze zich in een bal wilde opkrullen.
"Blijf bij de les," fluisterde ze om de stilte te doorbreken. "Wat je nodig hebt is een afleiding."
Ze pakte de telefoon en besloot Jason op zijn werk te bellen om bij te praten en te kijken of er iets ongewoons was gebeurd sinds Kriss haar helemaal naar Florida vloog.
De telefoon ging drie keer over voordat deze werd opgenomen.
"Forest Preserve, Officer Fox hier," een sexy stem reageerde.
âHé Jason, het is Tabby.â Ze glimlachte voor het eerst sinds ze door de voordeur was gelopen.
"Tabby?" Riep Jason en ze hoorde iets omvallen, waarschijnlijk de stoel, omdat hij er meestal op een idiote manier op zat en dan op twee poten. "Waar ben je in godsnaam geweest?"
âKriss heeft mij en Envy een beetje gekidnapt en ons een paar dagen naar Florida gebracht.â Tabby antwoordde. "Ik kwam net thuis en dacht ik zal eens bellen om te zien wat ik heb gemist."
Jason zuchtte: âAnders dan de normale rare dingen, heb je niet veel gemist. Het enige spannende dat is gebeurd, was gisteravond dat we gebeld werden
