ระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ ค.ศ. 1976 ของประเทศสหรัฐอเมริกา ห้ามนำส่วนใดของการตีพิมพ์นี้ไปทำซ้ำ แจกจ่ายและเผยแพร่ในรูปแบบใด ๆ หรือโดยการกระทำใด ๆ หรือจัดเก็บในฐานข้อมูล หรือระบบสืบค้น โดยไม่ได้รับการอนุญาตจากผู้แต่ง
หนังสืออีบุคนี้ อนุญาตเพื่อความบันเทิงส่วนตัวของคุณเท่านั้น และอีบุคเล่มนี้ไม่อนุญาตให้นำไปจำหน่ายต่อหรือยกให้กับบุคคลอื่น ถ้าคุณต้องการแบ่งปันหนังสือเล่มนี้กับบุคคลอื่น โปรดสั่งซื้อหนังสือเพิ่มเติมสำหรับแต่ละคน ถ้าคุณกำลังอ่านหนังสือเล่มนี้และไม่ได้ซื้อ หรือไม่ได้ซื้อในนามของคุณ โปรดส่งคืนและดำเนินการสั่งซื้อในนามของคุณเอง ขอบคุณที่ให้ความเคารพกับผลงานที่ผู้แต่งได้ทุ่มเท
หนังสือเล่มนี้เป็นเรื่องแต่ง ชื่อ ตัวละคร ธุรกิจ องค์กร สถานที่ เหตุการณ์ และสถานการณ์ต่าง ๆ ล้วนเกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง หรือได้รับการแต่งขึ้นมา ความคล้ายคลึงใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับบุคคลจริง ทั้งที่มีชีวิตอยู่หรือเสียชีวิตไปแล้ว เป็นเหตุบังเอิญทั้งสิ้น
Jacket image Copyright Photosani ใช้ภายใต้ใบอนุญาตจาก Shutterstock.com
“บางคราเราเป็นนายโชคชะตา
อันความผิดมิตรเอยเฉลยเอา
ใช่ดวงดาวพราวเพราเจ้าบันดาล”
บทที่หนึ่ง
ไคร่ายืนอยู่บนเนินเขาขนาดเล็ก เหนือพื้นหิมะที่แข็งตัวใต้รองเท้าบูทของเธอ หิมะกำลังตก เธอพยายามไม่สนใจต่อความหนาวเหน็บที่เกาะกินผิวกายในขณะที่ยกคันธนูขึ้นมาและเล็งไปยังเป้าหมาย เธอหรี่ตาลง ไม่รับรู้ถึงกระแสลม เสียงแว่วของอีกา และสิ่งต่าง ๆ รอบตัว เธอเพ่งสมาธิไปยังต้นเบิร์ชสีขาวสูงโปร่งที่ไกลออกไป ซึ่งตั้งอยู่อย่างโดดเด่นท่ามกลางป่าสนสีม่วง ระยะสี่สิบหลานี้คือการยิงที่บรรดาพี่น้อง หรือแม้แต่ลูกน้องของพ่อเธอก็ไม่สามารถทำได้ นั่นทำให้เธอรู้สึกแน่วแน่มากยิ่งขึ้น เธอเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่ม และเป็นเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวในหมู่พวกเขา
ไคร่าไม่เคยรู้สึกว่าตัวเธอเหมาะกับที่นี่ เธออยากทำในสิ่งที่ต้องการ ใช้เวลาเล่นกับเด็กผู้หญิงคนอื่น ๆ และเข้าร่วมกิจกรรมต่าง ๆ แต่ลึกลงไป มันไม่ใช่สิ่งที่เธอเป็นอยู่ เธอคือลูกสาวของพ่อ เธอมีจิตวิญญาณแห่งนักรบ และเธอไม่ควรถูกขังไว้หลังกำแพงหินของฐานที่มั่น เธอจะไม่ยอมจำนนต่อชีวิตที่ต้องอยู่ข้างเตาผิง ความแม่นยำของเธอยอดเยี่ยมกว่าพวกเขาเหล่านั้น ทักษะการยิงธนูอันเฉียบขาดของเธอสามารถเอาชนะพ่อของเธอได้ และเธอจะทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ตัวเอง เหนือสิ่งอื่นใดคือการทำให้พ่อมองเห็นว่าเธอสมควรได้รับความเคารพอย่างจริงจัง เธอรู้ดีว่าพ่อรักเธอ แต่เขาไม่ได้มองสิ่งที่เธอเป็นอยู่ในสายตา
ไคร่าฝึกซ้อมการยิงธนูเพียงลำพัง บนทุ่งโวลิสที่อยู่ห่างจากป้อมปราการซึ่งเหมาะกับเธออย่างยิ่ง ไคร่าเป็นเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวในปราการของนักรบ เธอจึงต้องเรียนรู้ถึงความโดดเดี่ยว เธอปลีกตัวมาที่นี่ทุกวัน จุดที่เธอชอบมากที่สุดคือบนเนินสูงที่สามารถมองเห็นกำแพงหินของป้อมได้ทั้งหมด ที่ซึ่งเธอสามารถหาต้นไม้ดี ๆ สำหรับใช้เป็นเป้า เสียงของลูกธนูที่พุ่งออกไปกลายเป็นเสียงสะท้อนที่ดังไปทั่วหุบเขา ต้นไม้ที่นี่ไม่ครณามือเธออีกต่อไป กิ่งก้านของมันเต็มไปด้วยร่องรอย ต้นไม้บางต้นเริ่มล้มเอียง
พลธนูส่วนใหญ่ของพ่อจะเล็งเป้าไปยังหนูที่วิ่งอยู่บนแนวราบ เมื่อไคร่าเริ่มยิงธนูครั้งแรก เธอทดลองด้วยตัวเอง และพบว่าเธอสามารถฆ่ามันได้อย่างง่ายดาย แต่สิ่งนั้นกลับทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้ เธอเป็นคนกล้าหาญ แต่แฝงไปด้วยอารมณ์อ่อนไหว การฆ่าสิ่งมีชีวิตโดยไม่มีจุดประสงค์ทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจ เธอสาบานกับตัวเองว่าจะไม่เล็งธนูไปยังสิ่งมีชีวิตอีกต่อไป ยกเว้นในกรณีที่ตกอยู่ในอันตรายหรือถูกจู่โจม เช่น หมาป่าค้างคาวที่ปรากฏตัวในตอนกลางคืนและบินเข้ามาใกล้ป้อมปราการ หากเป็นเช่นนี้เธอจะไม่รู้สึกลังเลที่จะยิงพวกมันให้ร่วง
