แบรนดอนและเบร็กซ์ตันสวมใส่กางเกงขาสั้น พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนกัน และไม่มีใครเหมือนเธอ เธอมีผมสีบลอนด์สว่างและดวงตาสีเทาอ่อน แต่งกายในชุดทอ เสื้อคลุมขนสัตว์และเสื้อชั้นนอก ไคร่ารูปร่างสูงผอม ผิวสีอ่อน เธอมีหน้าผากกว้างและจมูกเล็ก ลักษณะพิเศษนี้ทำให้ผู้ชายมากกว่าหนึ่งคนต้องเหลียวมองเธอถึงสองครั้ง โดยเฉพาะวัยสิบห้าปีของเธอตอนนี้ เธอสังเกตได้ว่ามีผู้คนหันมามองเธอมากขึ้นกว่าแต่ก่อน
มันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ เธอไม่ต้องการเรียกร้องความสนใจ และเธอไม่เคยมองว่าตัวเองเป็นสาวสวย เธอไม่เคยสนใจเรื่องรูปลักษณ์ เธอสนแต่เรื่องการฝึกฝนเท่านั้น เธอควรจะมีลักษณะคล้ายกับพ่อของเธอมากกว่าพวกพี่ชาย พ่อเป็นบุคคลที่เธอนับถือและรักมากกว่าสิ่งใดในโลก มากกว่าความสวยงามของเธอ เธอมักส่องกระจกค้นหาบางอย่างของพ่อในดวงตาของเธอ ไม่ว่าเธอพยายามเท่าไร แต่เธอก็ไม่สามารถค้นพบได้
“ข้าบอกว่าออกไปให้ห่างจากข้า!” ไอดานตะโกน เสียงของเขาดังขึ้นมาถึงที่นี่
น้ำเสียงที่ดูมีความทุกข์ของน้องชายคนเล็ก เด็กผู้ชายซึ่งไคร่ารักมากกว่าใครในโลกนี้ ไคร่ายืนขึ้น เหมือนสิงโตที่กำลังมองลูกของมัน เลโอก็ยืนตัวแข็งเช่นกัน ขนบนหลังของมันตั้งชัน แม่ของพวกเขาจากไปนานแล้ว ไคร่าจึงรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบการดูแลไอดาน เพื่อทดแทนในส่วนที่แม่ของเธอไม่ได้ทำ
แบรนดอนและเบร็กซ์ตันลากไอดานไปตามถนน ออกห่างจากป้อม
