style="font-size:15px;"> เฟิร์ธน้ำตาคลอหน่วย หันหลังและวิ่งออกไปจากห้อง เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องอยู่นานหลังจากที่เขาวิ่งไปตามทางเดิน
ราชากาเร็ธทรงหวนกลับไปคิดเรื่องดาบ คิดถึงความพยายามที่ล้มเหลวของพระองค์ ทรงอดคิดไม่ได้ว่าพระองค์ทรงหาเรื่องเดือดร้อนให้กับตัวเอง ทรงรู้สึกเหมือนผลักตัวเองตกจากหน้าผา และนับจากนี้เป็นต้นไปพระองค์จะทรงพบแต่ความเสื่อมเสีย
ราชาประทับนิ่งอยู่เช่นนั้น ราวกับหยั่งรากลงพื้นหินทามกลางความเงียบที่ก้องอยู่ ในห้องบรรทมของพระบิดา ทรงตัวสั่นและสงสัยว่าพระองค์ทรงจัดการให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง พระราชาไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยว ไม่มั่นใจในตัวเองเช่นนี้มาก่อน
นี่คือความหมายของการเป็นราชาอย่างนั้นหรือ?
ราชากาเร็ธรีบเสด็จขึ้นไปตามบันไดวน ทรงรีบขึ้นไปชั้นแล้วชั้นเล่า เพื่อไปยังเชิงเทินชั้นบนสุดของปราสาท พระองค์ทรงต้องการอากาศบริสุทธิ์ ทรงต้องการเวลาและพื้นที่เพื่อคิด ราชากาเร็ธทรงต้องการมองอาณาจักรของพระองค์ในมุมกว้าง ทรงต้องการโอกาสที่จะได้เห็นราชสำนักและประชาชนของพระองค์ เพื่อจดจำว่าทั้งหมดนี้เป็นของพระองค์ แม้จะมีเหตุการณ์ที่เป็นเหมือนฝันร้ายมาตลอดทั้งวัน แต่พระองค์ก็ยังคงเป็นราชาอยู่นั่นเอง
ราชากาเร็ธทรงไม่สนพระทัยบรรดามหาดเล็กและวิ่งไปเพียงลำพัง ทรงก้าวขึ้นบันไดไปขั้นแล้วขั้นเล่า พลางหอบหายใจ พระองค์ทรงหยุดที่ชั้นหนึ่งระหว่างทาง ทรงก้มพระวรกายและหอบ น้ำพระเนตรไหลลงมาตามพระปราง ราชากาเร็ธยังคงทอดพระเนตรเห็นพระบิดาทำพระพักตร์ถมึงทึงใส่พระองค์อยู่ตลอดทาง
“ข้าเกลียดท่าน!”
