พระนางทรงก้มลงไปใกล้เพื่อให้ชายชุดดำได้ยินสิ่งที่ทรงตรัสท่ามกลางเสียงร้องครวญครางของตัวเอง
“ถ้าเข้ามาใกล้ข้าอีก” เจ้าหญิงเกว็นทรงตะคอก “ข้าจะฆ่าเจ้าด้วยมือข้าเอง”
บทที่ สิบ
ธอร์รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกดูดลงไปใต้น้ำและรู้ว่าอีกไม่นานเขาคงจะถูกดึงลึกลงไปและคงจะจมน้ำตาย หากเขาไม่ถูกกินทั้งเป็นเสียก่อน ธอร์ภาวนาด้วยทุกอย่างที่เขามี
ได้โปรด อย่าให้ข้าตายตอนนี้เลย ไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่ที่แห่งนี้ ไม่ใช่เพราะสัตว์ประหลาดตัวนี้
ธอร์พยายามรวบรวมพลัง ไม่ว่ามันจะคืออะไร เขาพยายามอย่างเต็มที่ อยากให้พลังพิเศษนั่นไหลมาสู่ตัวเขา ช่วยให้เขาเอาชนะสัตว์ประหลาดตัวนี้ได้ ธอร์หลับตาและตั้งสมาธิให้มันทำงาน
แต่มันกลับไม่มาเมื่อเขาต้องการ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มธรรมดา ไร้อำนาจพิเศษ เป็นเหมือนกับคนอื่น ๆ พลังของเขาไปอยู่เสียที่ไหนกันตอนที่เขาต้องการมันที่สุด? มันมีจริงหรือไม่? หรือว่าที่ผ่านมานั่นเป็นเรื่องบังเอิญ?
ขณะที่เขาเริ่มจะเสียสมาธิ ภาพต่าง ๆ แวบเข้ามาในความคิด เขาเห็นราชาแม็คกิล เหมือนกับพระองค์มาอยู่ที่นั่นด้วย กำลังทอดพระเนตรดูเขา ธอร์เห็นอาร์กอน แล้วก็เห็นเจ้าหญิงเกว็นโดลีน พระพักตร์สุดท้ายนี้เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องมีชีวิตอยู่
ทันใดนั้น ธอร์ได้ยินเสียงน้ำกระจายที่ด้านหลังเขา แล้วได้ยินเสียงเจ้าสัตว์ประหลาดกรีดร้อง เมื่อหันไปมองก่อนที่เขาจะจมลงใต้ผิวน้ำ ธอร์เห็นเจ้าชายรีซอยู่ในน้ำด้านข้างเขา
