telefon z powrotem do kieszeni.
– Mamy teraz zebranie grupy śledczej, więc resztę pozostawiam wam.
Po jego odejściu wszyscy pozostali popatrzyli na siebie.
– Cholernie tu ciepło – stwierdziła Katrine, rozpinając kurtkę. – Chociaż nie widzę żadnego piecyka.
– To dlatego, że kotły centralnego ogrzewania całego więzienia są tuż za ścianą – roześmiał się Bjørn Holm i powiesił swoją zamszową kurtkę na oparciu krzesła. – Nazywaliśmy ten pokój Kotłownią.
– Byłeś tu już wcześniej? – Aune poluzował muszkę.
– Pewnie. Wtedy grupa była jeszcze mniejsza. – Skinieniem głowy wskazał na biurka. – Trzyosobowa, jak widzicie. Udało nam się rozwiązać tamtą sprawę. Ale wtedy to Harry był szefem. – Spojrzał na Katrine. – Przepraszam, nie chciałem…
– Nie ma sprawy, Bjørn – odparła szybko. – Nie jestem Harrym, wcale nie jestem też tutaj szefem. Owszem, formalnie składacie raporty mnie, i to w porządku, bo dzięki temu Hagen umywa ręce. Ale ja mam dostatecznie dużo problemów z zarządzaniem samą sobą. Szefową jest Beate. Ma odpowiednią wysługę lat i doświadczenie w dowodzeniu.
Beate wzruszyła ramionami.
– Jeśli wszyscy sobie tego życzą, mogę dowodzić, o ile będzie taka potrzeba.
– Będzie – oświadczyła Katrine.
Aune i Bjørn pokiwali głowami.
– No dobrze. Wobec tego zaczynamy. Mamy tu zasięg do telefonów komórkowych. I połączenie z Internetem. Mamy… naczynia do kawy. – Beate wyciągnęła zza ekspresu białą filiżankę i przeczytała napis zrobiony flamastrem. – Hank Williams?
– Moja – ożywił się Bjørn.
Sięgnęła po drugą.
– John Fante?
– Harry’ego.
– Okej, no to rozdzielamy zadania. – Beate odstawiła filiżankę. – Katrine?
– Ja będę monitorowała sieć. Wciąż nie ma żadnego znaku życia ani od Valentina Gjertsena, ani od Judasa Johansena. Ukrywanie się przed elektronicznym okiem wymaga pewnego sprytu, a to umacnia teorię, że to nie Judas uciekł. On wiedziałby, że jego osoba nie ma aż tak dużego znaczenia dla policji, dlatego wydaje się nieprawdopodobne, że do tego stopnia ograniczałby swoją wolność, pozostając w całkowitym ukryciu, tylko po to, żeby uniknąć kilku miesięcy w więzieniu. Valentin oczywiście ma więcej do stracenia. Ale tak czy owak, jeżeli któryś z nich żyje i choćby drgnie w elektronicznym świecie, natychmiast wsiądę mu na kark.
– Dobrze. Bjørn?
– Przejrzę raporty wszystkich spraw, w które wmieszani byli Valentin i Judas. Zobaczę, czy coś ich łączy ze sprawą Tryvann albo Maridalen. Sprawdzę osoby, które się w tych śledztwach przewijają, i wszystkie zabezpieczone ślady techniczne. Już zacząłem przygotowywać listę ludzi, którzy ich znają i ewentualnie mogą nam pomóc w ich odnalezieniu. Ci, z którymi udało mi się porozmawiać do tej pory, są otwarci, jeśli chodzi o Judasa Johansena. Natomiast w kwestii Valentina Gjertsena…
– Boją się?
Bjørn tylko pokiwał głową.
– Ståle?
– Ja też przejrzę akta spraw Valentina i Judasa, ale po to, żeby sporządzić ich profile. Napiszę opinię każdego z nich pod kątem ich ewentualnej roli seryjnych zabójców.
Nagle zapadła cisza. Po raz pierwszy padło takie określenie.
– W tym wypadku „seryjny zabójca” to jedynie techniczny odruchowy termin, żadna diagnoza – pospiesznie dodał Aune. – Określenie osoby, która zabiła więcej niż jednego człowieka i może znów zabić. W porządku?
– W porządku – odparła Beate. – Ja przeanalizuję cały materiał zdjęciowy z kamer monitoringu w pobliżu miejsc zdarzeń. Że stacji benzynowych, ze sklepów całodobowych, z radarów. Już oglądałam sporo nagrań związanych z zabójstwami policjantów, ale nie wszystkie. Przejrzę też materiały związane z pierwotnymi zabójstwami.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
