Hij sloeg de deur achter hen dicht.
“Luanda!” klonk een schreeuw.
Ze draaide zich om en zag Bronson, nauwelijks honderd meter verderop, achter haar aan rennen. Hij werd belemmerd door de eindeloze stroom van paarden en soldaten, waardoor hij meerdere keren moest stoppen.
Nu was haar kans. Als Bronson haar zou inhalen, zou hij haar tegenhouden.
Luanda versnelde haar pas, knijpend in de metalen punt, en probeerde niet te denken aan hoe gestoord dit allemaal was, aan hoe klein haar kansen waren. Als hele legers McCloud niet konden overwinnen, als zijn eigen generaals en zijn eigen zoon bang voor hem waren, wat voor kans had zij dan in haar eentje?
Luanda had bovendien nog nooit een man gedood, laat staat een man van McClouds status. Zou ze verstijven als het zover was? Zou ze hem echt kunnen besluipen? Was hij echt ondoordringbaar, zoals Bronson had gewaarschuwd?
Luanda voelde zich medeplichtig aan het bloedvergieten, aan het vernietigen van haar eigen land. Achteraf gezien had ze er, ondanks haar liefde voor Bronson, spijt van dat ze ooit akkoord was gegaan om met een McCloud te trouwen. De McClouds, zo had ze ondervonden, waren wilden, die geheel ontoerekeningsvatbaar waren. De MacGils hadden geluk dat de Hooglanden hen van hen scheidden, en dat ze tot dusver aan hun kant van de Ring waren gebleven. Ze was naïef geweest, stom om te denken dat de McClouds niet zo slecht waren als haar was vertelt. Ze had gedacht dat ze hen kon veranderen, dat de kans om een McCloud prinses te zijn—en op een dag koningin—het op de één of andere manier waard zou zijn, ongeacht het risico.
Maar nu wist ze dat ze het mis had gehad. Ze zou alles opgeven—haar titel, haar rijkdom, haar faam, alles—om de McClouds nooit ontmoet te hebben, om weer veilig bij haar familie aan haar kant van de Ring te zijn. Ze was nu kwaad op haar vader vanwege het feit dat hij het huwelijk had gearrangeerd; zij was jong en naïef, maar hij had beter moeten weten. Was politiek zo belangrijk voor hem dat hij bereid was zijn eigen dochter op te offeren? Ze was ook kwaad dat hij was gestorven, en dat hij haar in deze situatie had achtergelaten.
Luanda had de afgelopen maanden op de harde manier ondervonden dat ze op zichzelf aangewezen was, en nu was haar kans om het goed te maken.
Ze trilde terwijl ze bij het bescheiden huisje arriveerde. De donkere, eikenhouten deur was gesloten. Ze keek om zich heen, in de veronderstelling dat McClouds mannen haar gezien hadden; maar tot haar opluchting waren zij veel te druk met het aanrichten van schade.
Ze strekte haar hand uit, greep de deurknop, en draaide hem zo voorzichtig als ze kon om, biddend dat McCloud niets door zou hebben.
Ze stapte naar binnen. Het was donker, en haar ogen pasten zich langzaam aan van het felle zonlicht buiten; het was hier ook koeler, en terwijl ze over de drempel stapte was het eerste dat ze hoorde het gekreun en geschreeuw van het meisje. Terwijl haar ogen aan de duisternis begonnen te wennen, keek ze het huisje rond en zag McCloud, vanaf zijn middel uitgekleed, op de vloer. Het meisje, dat naakt was, worstelde onder hem. Ze huilde en schreeuwde terwijl McCloud haar met zijn vlezige handpalm de mond snoerde.
Luanda kon nauwelijks geloven dat ze hier echt was, dat ze er echt mee doorging. Aarzelend deed ze een stap naar voren. Haar handen trilden, haar knieën waren zwak, en ze bad dat ze de kracht zou hebben om het af te maken. Ze hield de ijzeren punt vast alsof het haar levenslijn was.
Alstublieft, God, laat me deze man doden.
Ze hoorde McCloud grommen en kreunen, als een wild beest dat zich tegoed deed aan zijn prooi. Hij was meedogenloos. Het geschreeuw van het meisje leek harder te worden bij elke beweging.
Luanda nam nog een stap, en toen nog één, en was nog slechts een meter van hen verwijderd. Ze keek neer op McCloud en bestudeerde zijn lichaam, in een poging te bepalen wat de beste plek was om hem te raken. Gelukkig had hij zijn maliënkolder verwijderd en droeg hij alleen een dun, stoffen shirt, dat nu doorweekt was met zweet. Ze kon het vanaf hier ruiken, en ze deinsde terug. Het verwijderen van zijn wapenrusting was een domme zet geweest, en het zou, zo besloot Luanda, zijn laatste fout zijn. Ze zou de metalen punt in zijn rug zetten.
Terwijl McClouds gekreun een hoogtepunt bereikte, hief Luanda de metalen punt hoog. Ze dacht aan hoe haar leven na dit moment zou veranderen, hoe binnen enkele seconden niets meer hetzelfde zou zijn. Het McCloud koninkrijk zou bevrijd zijn van haar tiran; haar mensen zou verdere vernietiging bespaard blijven. Haar kersverse man zou zijn plaats innemen en alles zou eindelijk goed komen.
Luanda stond daar, verstijfd van angst. Ze trilde. Als ze nu niet zou handelen, zou het te laat zijn.
Ze hield haar adem in, nam een laatste stap naar voren, hield de punt hoog boven haar hoofd vast, met beide handen, en liet zich plotseling op haar knieën vallen terwijl ze met al haar kracht de ijzeren punt naar beneden bracht.
Maar er gebeurde iets dat ze niet had verwacht, en het gebeurde allemaal in een waas, te snel voor haar om te reageren: McCloud rolde op het laatste moment uit de weg. Voor een man van zijn formaat, was hij veel sneller dan ze zich kon voorstellen. Hij rolde opzij, waardoor het meisje onder hem ineens blootlag. Het was te laat voor Luanda om te kunnen stoppen.
De ijzeren punt kwam naar beneden, en boorde zich, tot Luanda’s afgrijzen, in de borst van het meisje.
Het meisje schoot overeind, gillend, en Luanda voelde hoe de punt haar vlees doorboorde, helemaal tot aan haar hart. Bloed gutste uit haar mond en ze staarde Luanda doodsbang aan, verraden.
Toen viel ze naar achteren, dood.
Luanda knielde, verdoofd, getraumatiseerd. Ze kon nauwelijks bevatten wat er zojuist was gebeurd. Voordat ze het allemaal kon verwerken, voordat ze kon beseffen dat McCloud veilig was, voelde ze een pijnlijke klap tegen de zijkant van haar gezicht, en ze ging tegen de grond.
Ze was zich vaag bewust van het feit dat McCloud haar had geslagen, dat hij inderdaad elk van haar bewegingen had geanticipeerd vanaf het moment dat ze de kamer was binnengelopen. Hij had zijn onwetendheid geveinsd. Hij had op dit moment gewacht, gewacht op de perfecte kans om niet alleen haar aanval te ontwijken, maar haar tegelijkertijd dit arme meisje te laten doden, om haar het schuldgevoel te geven.
Voordat haar wereld donker werd, ving Luanda nog een glimp van McClouds gezicht op. Hij grijnsde, zijn mond open, hijgend, als een wild beest. Het laatste dat ze hoorde, voor zijn laars haar gezicht trof, was zijn brullende stem:
“Je hebt me een plezier gedaan,” zei hij. “Ik was toch al klaar met haar.”
HOOFDSTUK TWEE
Gwendolyn rende door de kronkelende zijstraatjes van het meest vervallen deel van het Koninklijk Hof. De tranen liepen over haar wangen terwijl ze wegrende van het kasteel, in een poging zover mogelijk bij Gareth vandaan te komen. Haar hart ging nog tekeer van hun confrontatie, van het zien van Firths levenloze lichaam, van Gareths bedreigingen. Ze probeerde wanhopig om de waarheid uit zijn leugens te filteren. Maar in Gareths zieke geest waren de waarheid en leugens met elkaar vervlochten, en het was zo moeilijk om erachter te komen wat echt was. Had hij geprobeerd haar bang te maken? Of was alles dat hij had gezegd waar?
Gwendolyn had Firths levenloze lichaam met haar eigen ogen aanschouwd, en dat vertelde haar dat misschien deze keer alles wat hij zei waar was. Misschien was Godfrey echt vergiftigd; misschien zou ze echt worden uitgehuwelijkt aan de wilde Nevaruns; en misschien liep Thor op dit moment wel echt in een hinderlaag. De gedachte deed haar huiveren.
Ze voelde zich hulpeloos. Ze moest het goedmaken. Ze kon niet helemaal naar
