เขารู้แน่นอนว่าบิลกำลังคิดจะทำอะไร
“เธอยังไม่พร้อม” เมอเรดิธตัดบท รู้ทันว่าบิลสื่อว่าให้เรียกตัวเธอกลับมา
บิลถอนหายใจ
“ท่านครับ” เขาเริ่ม “เธอรู้จักคดีนี้ดีกว่าทุกคน แล้วเธอก็มีไหวพริบดียิ่งกว่าใคร”
หลังจากนิ่งไปชั่วอึดใจ บิลพูดต่อในสิ่งที่เขาคิด
“ผมไม่คิดว่าเราจะทำได้โดยไม่มีเธอ”
เมอเรดิธเคาะปากกาลงบนกระดาษสองสามครั้ง ราวกับกำลังขอให้ตัวเขานั้นหายตัวไปอยู่ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ตรงนี้
“มันเป็นเรื่องที่ผิดพลาด” เขากล่าว “และถ้าเธอรับมันไม่ไหว มันคือความผิดของคุณ” เขาหายใจทิ้งอีกครั้ง “โทรตามเธอมา”
บทที่ 3
เด็กสาววัยรุ่นที่มาเปิดประตูนั้นทำหน้าราวกับจะกระแทกประตูใส่หน้าของบิล แต่เธอก็หมุนตัวกลับแล้วเดินเลี่ยงออกไปโดยไม่พูดอะไร ทิ้งประตูเปิดค้างไว้
บิลเดินเข้ามาภายในตัวบ้าน
“สวัสดี เอพริล” เขาพูดออกมาแบบอัตโนมัติ
ลูกสาวหน้าบูดตัวแสบวัย 14 ปี ที่ได้ผมสีเข้มกับตาสีน้ำตาลอ่อนจากแม่มาไม่ตอบอะไรเขา อยู่ในชุดเสื้อทีเชิร์ตตัวโคร่งหัวเหอยุ่งเหยิง เอพริลเดินเลี้ยวเข้ามุมแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ไม่สนใจกับสิ่งรอบตัวนอกจากหูฟังกับโทรศัพท์มือถือ
บิลยืนเก้ๆกังๆอยู่ตรงนั้น ไม่รู้จะต้องทำเช่นไร เมื่อตอนที่เขาโทรหาไรล์ลี่ เธอตกลงให้เขามาหาได้แม้ว่าจะยังดูลังเลอยู่ซักหน่อย หรือว่าเธอจะเปลี่ยนใจแล้ว?
บิลกวาดตามองไปรอบๆในขณะที่เขาขยับเข้ามาในตัวบ้านที่มีแสงทึมๆ เขาเดินผ่านห้องนั่งเล่นและเห็นว่าทุกอย่างดูเป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนลักษณะของไรล์ลี่
