style="font-size:15px;"> Zamknij oczy i zadaj sobie pytanie: „Jak by to było być dorosłym z ciekawością świata, radością życia i witalnością dziecka?”.
Wyobrażasz to sobie?
Jak mógłby wyglądać każdy Twój dzień, gdybyś miał w sobie tyle energii, zapału, kreatywności, co dziecko? Czyż nie to właśnie jest cenione u wielu pracowników?
Jak by to było, gdybyś tak szybko ładował swoje baterie, jak dziecko, które na chwilę usiądzie, po czym może znowu biegać?
Jakie osiągałbyś wyniki w pracy, mając kreatywność porównywalną z dziecięcą wyobraźnią?
A jak łatwo przychodziłyby ci wystąpienia publiczne, gdybyś miał w sobie tyle swobody, lekkości, akceptacji i otwartości, co dzieci?
W takim razie, co jeszcze cię powstrzymuje?
Kiedy uwierzyłeś, że tak mogą żyć tylko dzieci, a dorośli powinni być poważni, sztywni i nudni?
Kiedy uwierzyłeś, że totalne kontrolowanie siebie, swojego zachowania i wyglądu pomoże Ci w życiu oraz jest normalnym, nieodzownym elementem dorosłości?
Kiedy uwierzyłeś, że taka pomylona dorosłość jest czymś lepszym, ważniejszym i warto dla niej rezygnować z dziecięcej lekkości?
I wreszcie, co sprawiło, że uwierzyłeś, iż nie można włączyć dziecięcej mocy do dorosłego życia?
Jak by to było zaprosić choć trochę dziecięcego chaosu do naszego dorosłego życia?
Brzmi to trochę szalenie, nieodpowiedzialnie, ale jakże kusząco.
Jak by to było znowu śmiać się na cały głos, bez zahamowań?
Jak by to było cieszyć się deszczem, słońcem, śniegiem, śpiewem ptaków, zapachem wiosny?
Jak by to było tańczyć do utraty tchu, tak jakby nikt nas nie widział?
Jak by to było śpiewać, tak jakby nikt nas nie słyszał?
Jak by to było żyć tak, jakby wszystko było możliwe, a jednocześnie cieszyć się z wszystkiego, co jest?
Twoje punkty widzenia
są odzwierciedlane
przez Twoją rzeczywistość.
Czy pozwolisz sobie na więcej,
niż do tej pory uważałeś za możliwe?
Wszystko to tylko punkt widzenia
Jak wiele robimy każdego dnia, ile masek zakładamy, by uniknąć osądów innych ludzi?
Z doświadczenia wiem, że potrafimy w tej materii zrobić bardzo wiele. Z doświadczenia też wiem, że częściej to my pierwsi osądzamy samych siebie, zanim zrobi to ktoś inny. Często sami na siebie patrzymy najbardziej krytycznym okiem. Widzimy i czepiamy się rzeczy, których inni nawet nie zauważają. Sami dla siebie jesteśmy najbardziej wymagający, najmniej wyrozumiali i wciąż podnosimy sobie poprzeczkę.
Tylko my sami jesteśmy w stanie zobaczyć całych siebie. Tylko my sami mamy dostęp do wszystkich elementów układanki. Inni ludzie widzą tylko kawałki nas. Widzą tylko te fragmenty, które w jakiś sposób rezonują z ich historiami, punktami widzenia czy wyobrażeniami. Widzą przez swoje filtry. Widzą to, co chcą widzieć. Tworzą sobie iluzoryczny obraz nas. Osądzają to, co podświadomie osądzają u samych siebie. Osądzają to, czym nie chcą być, a czym i tak są. Osądzają to, czego nie są w stanie osiągnąć. Osądzają, by poczuć się bardziej wartościowi, w jakiś sposób lepsi. Osądzają, by pogrążyć. Osądzają, bo mogą.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
