czy rzeczywiście spodziewa się, że ewentualny zabójca może być jeszcze na miejscu. Sigvald odczekał chwilę, po czym wyciągnął broń i wszedł do środka. Przesuwał się powoli, jakby wewnątrz znajdował się ładunek wybuchowy, który mógł w każdej chwili zostać zdetonowany.
Hallbjørn upomniał się w duchu, że akurat w przypadku Nolsøego nie powinien się dziwić. Podczas akcji z Katrine jakiś czas temu w podobnych okolicznościach Sigvald został postrzelony. Właściwie Katrine uratowała mu wtedy życie.
Olsen wszedł za nim do budynku. Od razu poczuł stęchliznę i smród fermentującej ryby. Nie ulegało wątpliwości, że zbyt fermentującej, nawet jak na farerski nos.
– Policja! – ryknął tubalnym głosem Sigvald.
Przeszli do pierwszego z pokoi i rozejrzeli się. Nic nie wskazywało na to, by ktoś zaatakował Eliesara Poulsena w jego domu.
Przynajmniej dopóty, dopóki nie weszli do łazienki.
Wanna była rozbita, a krew i kawałki ciała pokrywały całą posadzkę. Część wody wsiąknęła w dywan w korytarzu, ale reszta zamarzła. Okno w łazience było wybite, panowało w niej przejmujące zimno.
Powiewy wiatru nie radziły sobie jednak z odorem. W łazience unosił się smród śmierci.
Nolsøe odwrócił się do Olsena. Wymienili spojrzenia, które mówiły więcej niż słowa.
– Gdzieś tutaj musi być młot… – odezwał się Nolsøe.
– Bez dwóch zdań.
Zamilkli.
Roztrzaskana wanna, podziurawione kafelki i woda sącząca się z miejsca, gdzie wcześniej znajdował się kran, w jakiś sposób sprawiały, że widmo grozy stawało się jeszcze wyraźniejsze.
Hallbjørn dostrzegł kilka zwiniętych czarnych worków w kącie pomieszczenia. Wskazał je Sigvaldowi.
– Po tym, jak zmasakrował ciało, musiał je poupychać do tego.
– Do kurwy nędzy… – jęknął Nolsøe. – Psychopata to mało powiedziane.
Olsen spojrzał za siebie.
– Stąd do miejsca, gdzie znaleźliście zwłoki, jest kawałek. Potrzebował samochodu.
– Albo przenosił wszystko nocą. Na raty.
– Możliwe – przyznał Hallbjørn. – Ale sądzisz, że ryzykowałby?
– I tak ryzykował. Nie przypuszczam, żeby to… – Sigvald zatoczył ręką krąg – …żeby odbywało się w ciszy.
– Dom stoi na uboczu, a Poulsen nie należał do specjalnie towarzyskich. To nie było wielkie ryzyko, w przeciwieństwie do przenoszenia kawałków trupa. Moim zdaniem załatwił to za jednym zamachem. A więc wypadałoby poszukać auta.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
