ва қалб чист?
– Намедонам— ҳайронона ҷавоб дод Самеъ —Аз куҷо шунавидӣ ин гапҳоро?
– Аида гуфт— ҷавоб дод ӯ оҳиста ба замин нигоҳ карда —Гуфт, ки дар ман хислатҳои инсонӣ ҳаст ва дар қалбам некӣ вуҷуд дорад. Гуфт, ки ман иблис нестам!
– Дар ҳақиқат— гуфт Самеъ —Ту ба иблисҳои дигар монанд нестӣ. Рӯзе инро ман ба падарам низ гуфтам ва ӯ туро…
Самеъ гапашро то охир нарасонид.
– Маро чӣ? – пурсид Наримон ба чашмони ӯ нигоҳ карда.
– Туро ҳаромхун номид— ҷавоб дод Самеъ.
– Ҳаромхун? – Наримон дар ҳайрат монд —Авранг Аидаро ҳамин тавр номид. Аз ин бармеояд, ки мо бо Аида якхела будаем. Хуни ман ҳам омехта аст? Падарам ба ман модарат иблис ва ӯро одамон куштаанд гуфта буд.
– Наримон, ту ин гапро аз ман нашунавидӣ. Фаҳмо! – гуфт Самеъ —Ман рафтам.
Самеъ баромада рафт.
Ҳама гапҳои Аида, Авранг ва Камар як ба як ба пеши назари Наримон меомад:
«Ту иблис нестӣ!,«Дар қалби ту одамигарӣ ҳаст, некӣ ҳаст», «Ин воқеаи нахустин дар Тирагоҳ нест», «Агар маро падарам гӯӣ, ин гапҳоятро дигар нагӯ», «Модар», «Бубахш», «Маро куш, ӯро сар деҳ»
Наримонро чизе азоб медод, ва мехост, ки бо овози баланд дод бизанад.
Фасли чаҳорум
Вазифа ба Самеъ
Дар тарафи дигари Тирагоҳ бошад, Авранг ва Бадир меистоданд. Сафия ҳоло наомада буд ва онҳо аз гурехта рафтани Аида бехабар буданд.
– Чаро, ки Сафия ҳоло бар нагашт— гуфт Авранг —То устухони ҳамон ҳаромхун тамом шудан, аз манзара ҳаловат бурда истодааст.
Авранг ба Бадир боз ҳам ҷиддитар нигоҳ карду суханонашро давом кард:
– Бадир, ҳозир ту рафта, ба назди ман писарат Самеъро ор! Сабабашро баъд мефаҳмӣ!
– Хуб— гуфт Бадир ва баромада рафт. Ӯ ба назди Самеъ, ки дар даруни тӯдаи иблисҳо буд, рафта гуфт:
– Самеъ туро Авранг пурсид. Бо ман биё!
– Чаро? – ҳайрон шуд Самеъ —Барои чӣ ман ба Авранг лозим шудам? Барои ман чӣ кор доштааст? – Самеъ рафтан намехост.
– Сабабашро акнун мефаҳмем— гуфт Бадир ва ба Самеъ боз наздиктар шуда, бо овози паст гуфт:
– Самеъ, Авранг чӣ нагӯяд, чӣ нафармояд, фақат ва фақат розӣ шав! Ҳеҷ гоҳ муқобили гапҳои ӯ набаро. Фаҳмидӣ?
– Фаҳмидам— гуфт Самеъ ва онҳо ҳарду ба назди Авранг рафтанд.
Онҳо ба назди ӯ даромаданд ва Авранг ба Самеъ наздик шуд ва гуфт:
– Самеъ, оё медонӣ, ки чаро ман туро даъват намудаму дигаронро не? Барои он, ки ин корро фақат ту иҷро карда метавонӣ.
– Чӣ хел кор? – Самеъ савол дод.
– Кори оддӣ— ҷавоб дод Авранг —Ту танҳо Наримонро аз Тирагоҳ барорӣ бас. Кори боқимондаро мо худамон иҷро мекунем.
– Аммо барои чӣ? – Самеъ савол дод.
– Ту коре, ки ман гуфтам иҷро кун— гӯён Авранг пушташро гардонд —Ба корҳои боқимонда худат шоҳид хоҳӣ шуд.
