znalezionych podatności, aby dana firma mogła je naprawić. Mimo że nie wszystkie zgłoszenia przedstawione w tej książce zostały nagrodzone, wszystkie pochodzą od hakerów biorących udział w programach bug bounty.
Klient i serwer
Twoja przeglądarka korzysta z internetu, który jest siecią komputerów wysyłających do siebie wiadomości. Wiadomości te nazywamy pakietami. Pakiety zawierają dane, które wysyłasz, i informacje o tym, skąd te dane wychodzą i dokąd zmierzają. Każdy komputer w internecie ma adres do odbierania pakietów. Niektóre komputery akceptują tylko określone typy pakietów, a jeszcze inne akceptują pakiety tylko z ograniczonej listy innych komputerów. Kiedy komputer odbiera pakiet, zależy to tylko od niego, co z nim zrobi i jak odpowie. Na potrzeby tej książki skupimy się tylko na danych zawartych w pakietach (wiadomościach HTTP), a nie na samych pakietach.
Będę się odwoływał do tych komputerów jako do klientów lub serwerów. Komputer inicjujący żądanie jest zazwyczaj nazywany klientem, niezależnie od tego, czy żądanie jest zainicjowane przez przeglądarkę, wiersz poleceń lub coś innego. Nazwa serwery odnosi się do stron i aplikacji internetowych odbierających żądania.
Ponieważ internet może mieć dowolną liczbę rozmawiających ze sobą komputerów, potrzebujemy wytycznych do tego, jak komputery powinny się komunikować przez internet. Przyjmują one formę dokumentów RFC (Request for Comment – prośba o komentarze), które definiują standardy tego, w jaki sposób komputery powinny się zachowywać. Na przykład protokół przesyłania dokumentów hipertekstowych – w skrócie HTTP (Hypertext Transfer Protocol) – określa, jak Twoja przeglądarka internetowa komunikuje się ze zdalnym serwerem przy użyciu protokołu internetowego IP (Internet Protocol). W tym przypadku zarówno klient, jak i serwer muszą się zgodzić na implementację tych samych standardów, dzięki czemu są w stanie zrozumieć wysyłane i odbierane przez siebie pakiety.
Co się dzieje, kiedy odwiedzasz stronę
Ponieważ w tej książce skupiamy się na żądaniach HTTP, ta sekcja dostarczy Ci wysokopoziomowy wgląd na cały proces, który następuje po wpisaniu adresu URL w przeglądarce.
Krok 1: Identyfikacja domeny internetowej
Kiedy wpiszesz http://www.google.com/, Twoja przeglądarka ustala domenę z adresu URL. Domena identyfikuje stronę, którą próbujesz odwiedzić, i musi przy tym przestrzegać określonych zasad zdefiniowanych przez RFC. Na przykład domena może zawierać tylko znaki alfanumeryczne i podkreślenia. Jedyny wyjątek stanowią zinternacjonalizowane domeny, które wychodzą poza zakres tej książki. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na ten temat, sprawdź dokument RFC 3490, który definiuje ich użycie. W tym przypadku domeną jest www.google.com. Domena służy jako jedna z dróg do znalezienia adresu serwera.
Krok 2: Ustalenie adresu IP
Po ustaleniu domeny, Twoja przeglądarka używa IP do sprawdzenia adresu IP powiązanego z tą stroną. Ten proces jest określany jako ustalanie adresu IP i każda domena w internecie musi zostać przetłumaczona na adres IP, aby działała.
Istnieją dwa rodzaje adresów IP, definiowane przez protokół internetowy w wersji 4 (IPv4) i w wersji 6 (IPv6). Adresy IPv4 są skonstruowane z czterech liczb połączonych kropkami, gdzie każdy numer jest z przedziału od 0 do 255. IPv6 jest najnowszą wersją protokołu internetowego. Został stworzony po to, by rozwiązać problem kończących się adresów IPv4. Adresy IPv6 są stworzone z ośmiu grup czterocyfrowych liczb dziesiętnych, oddzielonych dwukropkami, lecz istnieją metody na ich skrócenie. Na przykład 8.8.8.8 jest adresem IPv4, a 2001:4860:4860::8888 jest skróconym adresem IPv6.
Aby znaleźć adres IP, używając domeny, Twój komputer wysyła żądanie do serwerów DNS (Domain Name System) składających się ze specjalnych serwerów w internecie, które mają rejestr wszystkich domen i odpowiadających im adresów IP. Powyższe adresy IPv4 i IPv6 są serwerami DNS Google.
W tym przypadku serwer DNS, do którego się łączysz, dopasowałby www.google.com do adresu IPv4 216.58.201.228 i wysłałby go z powrotem do Twojego komputera. By dowiedzieć się więcej na temat adresu IP konkretnej strony, możesz użyć komendy dig A site.com w swoim terminalu i zamienić site.com na stronę, którą chcesz sprawdzić.
Krok 3: Nawiązanie połączenia TCP
Następnie komputer próbuje nawiązać połączenie TCP (Transmission Control Protocol – protokół kontroli transmisji) z adresem IP przez port 80, ponieważ odwiedziłeś stronę, używając http://. Szczegóły na temat TCP nie są istotne oprócz tego, że jest to kolejny protokół, który definiuje sposób, w jaki komputery komunikują się ze sobą. TCP zapewnia dwukierunkową komunikację, dzięki czemu odbiorcy wiadomości mogą zweryfikować kompletność przesyłanej informacji podczas transmisji.
Serwer, do którego wysyłasz żądanie, może być w trakcie obsługi wielu usług (traktuj usługę jako program komputerowy), więc używa portów do identyfikacji konkretnych usług, aby odbierać żądania. Możesz je sobie wyobrazić jako drzwi serwera do internetu. Bez portów usługi musiałyby konkurować ze sobą o to, która informacja zostanie wysłana. Oznacza to, że potrzebujemy kolejnego standardu do zdefiniowania tego, jak usługi współpracują ze sobą i upewnić się, że dane dla jednej usługi nie są kradzione przez inne. Na przykład port 80 jest standardowym portem do wysyłania i odbierania żądań HTTP. Innym powszechnym portem jest 443, który jest używany do zaszyfrowanych żądań HTTPS. Mimo że port 80 jest standardem dla HTTP i 443 jest standardem dla HTTPS, komunikacja TCP może następować na dowolnym porcie, zależnie od konfiguracji aplikacji przez administratora.
Możesz nawiązać swoje własne połączenie TCP do strony internetowej przez port 80 przy użyciu terminala, wpisując komendę nc <ADRES IP> 80. Komenda nc używa narzędzia Netcat do utworzenia połączenia sieciowego do odczytywania i pisania wiadomości.
Krok 4: Wysyłanie zapytania HTTP
Kontynuując przykład ze stroną http://www.google.com/, jeśli połączenie w kroku 3 zostało nawiązane pomyślnie, Twoja przeglądarka powinna przygotować i wysłać żądanie HTTP, tak jak w listingu 1.1:
Listing 1.1. Wysyłanie żądania HTTP
Przeglądarka przygotowuje żądanie GET do
