samen met een paar andere agenten in wat misschien een vieze prostitutiering zal blijken te zijn die uit Georgetown komt, en dat is het zo’n beetje.”
“Duh” blies Kate.
“Ik zei het je toch. Saaie boel.”
“Dus ver verwijderd van deze cold cases die Duran ter sprake bracht? Wat weet je daar eigenlijk van? Hoe lang loopt dat kleine nevenproject al?”
“Een tijdje denk ik. Ik werd pas twee weken geleden op de hoogte gebracht. Duran en sommige van de andere achter-gesloten-deurtypes vroegen naar enkele van de zaken waaraan we hadden gewerkt en die nooit opgelost waren. Niet op zoek naar methodologie of iets dergelijks, gewoon vragen om details en oude dossiers.”
“En ze gaven je geen andere reden?”
“Neen. En... wacht, waarom klinkt dit opeens verdacht? Ik dacht dat je meteen deze kans met beide handen zou aangrijpen.”
“Oh, dat ben ik van plan. Ik vraag me gewoon af of er een bepaald geval is waarin ze meer geïnteresseerd zijn. Iets moest deze plotselinge interesse in die oude gevallen hebben aangewakkerd. Ik betwijfel serieus dat het een alleen maar een manier is van Duran om mij hier terug te halen.”
“Ik weet het niet,” zei Logan. “Je zou nog kunnen opkijken. Iedereen heeft je hier ontzettend gemist. Sommige van de nieuwere agenten praten nog steeds over je alsof je een soort mythologische figuur bent.”
Ze negeerde het compliment, zich nog steeds concentrerend op haar trein van gedachten. “Ook, waarom zou hij me alleen maar laten komen om me terug te sturen en me vertellen dat ik eerst nog wat vrijaf moet nemen alvorens te starten? Ik vraag me af of de echte reden erachter misschien nog niet helemaal helder is.”
“Nou, weet je,” zei Logan. “Als ik zie in welke mate je er nu over piekert, heeft hij misschien gelijk. Rustig, Kate. Zoals hij zei... er zijn tonnen gepensioneerde agenten die staan te trappelen om deze kans te krijgen. Dus ja, ga terug naar huis. Ontspan. Doe even helemaal niets.”
“Je kent me goed genoeg om te weten dat dit niets voor mij is,” antwoordde ze snel. Ze nam een slokje van haar wijn en dacht dat hij misschien gelijk had. Misschien moet ze nu even gewoon genieten van de vreugde om terug aan de slag te kunnen gaan... soort van.
“Pensioen heeft dat niet veranderd, hè?” Vroeg Logan.
“Neen. Het maakte het eigenlijk alleen maar erger. Ik kan er niet tegen om stil te zitten. Ik haat een brein dat niet actief kan zijn. Kruiswoordpuzzels en breien zullen het voor mij niet doen. Misschien wist Duran diep van binnen dat ik te jong ben om in de wei te worden gezet.”
Logan glimlachte en schudde zijn hoofd. “Ja, maar het gras in die weide is behoorlijk weelderig en groen.”
“Ja, en overal koeienpoep.”
Logan zuchtte toen hij de laatste hap van zijn lunch nam. “Oké,” zei hij. “Sommigen van ons moeten weer aan het werk.”
“Goedkoop schot,” zei ze, terwijl ze het laatste slokje van haar wijn nam.
“Dus, wat ga je nu doen?” vroeg hij. “Terug naar huis?”
Ze was eerlijk gezegd nog niet helemaal zeker. Een deel van haar wilde gewoon in DC blijven, het gewoon wat avontuurlijk houden. Misschien zou ze boodschappen doen of naar haar favoriete plekje in de National Mall gaan en gewoon wat zitten nadenken. Het was er absoluut een prachtige dag voor.
Maar eigenlijk wilde ze ook wel graag naar huis. Hoewel ze gescoord had met betrekking tot Brian Neilbolt, bleef het akelige feit dat iemand Julie Meade had vermoord. En het leek erop dat de politie tot nu geen enkel spoor had.
“Ik weet het niet zeker,” zei ze. “Ik kan misschien wat rondhangen in de stad maar ik ga waarschijnlijk terug naar huis voor het donker wordt.”
“Bel me als je van gedachten verandert. Het was echt heel leuk je te zien, Kate.”
Ze betaalden elk hun rekening en verlieten de tafel na een korte omhelzing. Nog voordat Kate het terras verliet, leek haar geest zich vast te klampen aan een bepaalde gedachte, eentje die volledig uit het niets was opgekomen, zo leek het wel.
Julie werd vermoord in haar huis terwijl haar man de stad uit was. Als er sprake was van inbraak, heeft niemand het mij verteld. Niet de politie terwijl ze me een lesje lazen, noch Debbie of Jim. Als er ingebroken was, dan zou je toch denken dat dit zou vermeld geweest zijn.
De vraag drong zich op... kwam de moordenaar het huis binnen omdat hij was uitgenodigd? Of wisten ze misschien op zijn minst waar de reservesleutel verborgen lag?
Deze vragen bleven haar gedachten in bedwang houden. Nadat ze haar glas wijn voldoende tijd had gegeven om zijn gang te gaan, reed ze terug naar Richmond. Ze had assistent-directeur Duran beloofd dat ze niemand anders in elkaar zou slaan.
Maar ze had niets beloofd over het uitvoeren van een onderzoek.
Maar natuurlijk was er eerst nog de begrafenis. Ze zou haar respect betuigen en haar uiterste best doen om er morgen voor Deb te zijn. En daarna zou ze teruggaan naar haar rol als agent - misschien een tikkeltje enthousiaster dan ze wilde toegeven.
HOOFDSTUK ACHT
De volgende middag stond Kate op de achterste rij van rouwenden toen de familie Meade en hun beste vrienden zich op de begraafplaats verzamelden. Ze stond bij haar kleine ontbijtploeg - Clarissa en Jane gekleed in het zwart en met een oprecht gebroken hart - die eerder op de ochtend hun steun betuigd hadden aan Debbie. Debbie leek het veel beter te doen dan op de dag dat ze Kate had gevraagd de moord te onderzoeken. Ze huilde openlijk en liet een enkele angstige kreun van verdriet horen, maar ze leek nu wel meer aanwezig te zijn. Jim daarentegen zag eruit als een volledig gebroken man. Een man die naar huis zou gaan en lang en hard zou piekeren over hoe oneerlijk het leven soms wel kon zijn.
Kate kon het niet helpen dat ze aan haar eigen dochter dacht. Ze besefte dat ze Melissa moest bellen als de begrafenis voorbij was. Ze had Julie Meade niet zo goed gekend, maar op basis van gesprekken met Debbie ging Kate ervan uit dat ze ongeveer even oud was als Melissa, misschien een jaartje ouder of jonger.
Ze luisterde terwijl de predikant de bekende Bijbelpassages reciteerde. Hoewel haar gedachten heel erg bij Debbie waren, waren ze ook nog steeds een beetje gefocust op hoe dit had kunnen gebeuren. Sinds ze terug was uit DC had ze de vraag over een inbraak die op haar tong brandde nog aan niemand gesteld, maar ze had haar oren opengehouden. Ze had gemerkt dat noch Jane noch Clarissa ooit een inbraak hadden vermeld. En dat was vreemd omdat Clarissa op de een of andere manier een talent had om elk detail te weten te komen dankzij haar uitzonderlijk talent voor roddel.
Ze keek op naar Debbie en Jim en zag dat er een lange man bij hen stond. Hij was relatief jong en knap op een strakke manier. Ze stootte Jane lichtjes naast haar en vroeg: “De lange kerel naast Jim. Is dat Julie’s echtgenoot?”
“Ja.” Zijn naam is Tyler. Ze waren nog niet zo lang getrouwd. Minder dan een jaar denk ik.”
Het drong tot Kate door dat haar kleine ontbijtkliekje elkaar uiteindelijk toch niet zo goed kende. Natuurlijk wisten ze alles over hun vroegere banen, favoriete koffiedrankjes en wensen en dromen voor hun pensioen. Maar een diepgaand gesprek hadden ze eigenlijk nooit gevoerd. Er was een soort wederzijdse, onuitgesproken afspraak geweest. Ze hadden zelden over hun gezin gepraat, en het
