Chłop i żmija. Адам Мицкевич

      W pamiętnikach bestyjo-graficznych1 Ezopa2

      Jest wzmianka o uczynku miłosiernym chłopa

      I o pewnego węża postępku łajdackim.

      Chłop wyszedł zimnym rankiem po chrośniak3 do sadu,

      Aż tu pod bramą wąż mu do nóg pada plackiem:

      Przeziębły, wpół skostniały, przysypany szronem,

      Już zdychał, już ostatni raz kiwnął ogonem.

      Chłop zlitował się nad tą mizeryją4 gadu5:

      Wziął go za ogon, niesie nazad6 w chatę,

      Kładzie go na przypiecku,

      Podściela mu kożuszek jak własnemu dziecku