Damian Capenko. Aleksander Świętochowski

      – No, nic, bo że pannie Motylińskiej dał dziś sztuczkę austryackiego perkaliku, nie wielka rzecz.

      – Nie kłam pan, Capenko wierny żołnierz.

      – Być może, ale i wierny kochanek.

      – Ja słyszałem, że to pan koło Motylińskiej tańcujesz.

      – Tańcuję koło jej ojca, żeby mi u dziedzica dzierżawę ogrodu przy kordonie odnowił.

      – Na co panu ten ogród, jeśli ja krzaki przy nim wyciąć każę?

      – Pan major znowu mnie przytyka. Czy ja graniczny złodziej; kto widział, żebym w tych krzakach co ukrył?

      – No, może jeszcze zobaczymy.

      – Niech pan major takie rzeczy nie gada, bo słuchać przykro. Nie ma pan co do Szczurowy – ja tam jadę.

      – Nic.

      – Ja kawy dla pani przywiozę.

      Tabor oddalił się.

      Przeszedłszy granicę, o kilka staj za nią spotkał leżącego przy drodze, znanego w okolicy Postułkę. Był to jeden z najzręczniejszych kontrabandzistów, zuch, który się chwalił, że jeszcze w życiu nie rozmawiał ze strażnikiem granicznym, nie mając przy sobie jakiegoś ukrytego towaru. Postułka nie dosięgnął jeszcze lat pięćdziesięciu, twarz jednak miał tak pofałdowaną zmarszczkami, jak gdyby cudzą, dla niego za dużą, nosił na sobie skórę. Pod wysokiem, opalonem czołem migotały mu bystre i ruchliwe oczy, których źrenice co chwila gwałtownie się rozszerzały. Ujrzawszy Tabora, podniósł głowę, z której spadła żołnierska czapeczka austryacka, ziewnął głośno i otrzepując kapotę z piasku, spytał?

      – No, cóż, fertig?

      – Ani jutro – odrzekł Tabor.

      – Czemu?

      – Żaden nie chce. Kos powiada, że nie ma czasu, Kędzior że się boi, bo strażnicy go uważają.

      – Zjedli po parę dyabłów, będę czekał, aż im pozwolą?

      – Toć mówiłem.

      – Niechby przynajmniej jeden z furmanką w lesie stanął, a to inaczej wszyscy się we wsi o tem płótnie dowiedzą. Przecież długo leżeć nie może.