lyf gehad; die kinders was nakend. Hulle velle het al lankal teruggekrimp tot op hulle gebeentes. Elke stukkie agtergeblewe vel en vleis wat nie deur been gestut is nie, het ’n holte geword: hulle wange, hulle slape, hulle oogholtes, hulle nekke, bo die sleutelbene, tussen die ribbes en heupe. Hulle dun bene het bultend langs mesdun heupbene begin en langs velvoue waar daar eens dye was, aangegaan, by die oordrewe knoppe van hulle knieë geknak, en by knokkige, stowwerige voete geëindig. Hulle lippe was weggeteer en hulle monde was vertrek in ’n stywe, dun, vreugdelose glimlag – die gryns van honger. Die tande van die kinders het byna onbehoorlik wit tussen hulle half-oop lippe gesit; die man se mond was hol, met bloederige tandvleis, só asof sy tande onlangs uitgeval het.
Joey het gevoel hy fotografeer hopies beendere met net ’n los sak swart vel bo-oor – weggeteerde hopies mens met nuttelose monde waarvan die gryns net vir die vlieë ’n toegang was. En bo-aan die hopies het die bruin oë gesit wat onsiende die niks in staar – soos stukkies agtergeblewe siel wat nog vir oulaas klou aan ’n lyf wat was.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
