“Nee, Arnold is skraler.”
“Of daai ou wat kort-kort diékant toe loer?”
“Nee, hy is donkerder en dra ’n bril.”
“’n Swart of goue raam?”
“Swart. Dis nou al amper ’n halfuur…” Clio voltooi nie haar sin nie. Haar keel is toegetrek en haar mond droog. “Ek kry ’n gevoel hy gaan nie kom nie.”
“Hy sit dalk iewers in ’n verkeersknoop. Die paaie is woes dié tyd van die middag om die lughawe. Dis boonop steeds die Wêreldbekersokker se nadraai.”
“Dan sou hy gebel het.”
“Is jou selfoon ooit aan?”
Clio maak weer seker. “Ja, ek het hom aangeskakel net na ons geland het.”
Aloma gee ’n uitroep en beduie triomfantlik met haar wysvinger. “Eureka! Daar’s hy, in lewende lywe: maer, donker, met ’n bril!” roep sy verlig uit.
Clio huiwer. “Wag eers, ek is nie seker nie…”
“Jy sal nog staan en wharra-wharra, dan verdwyn hy weer!” Voor Clio kan keer, gryp sy haar aan die arm en pyl op die man af. “Arnold? Haai!”
Clio probeer wegrem. “Nee,” sis sy. “Dis nie hy nie.”
“Dit is. Dis presies hoe ek gedink het hy sal lyk. Hou op briek en kom! Natuurlik is dit hy.”
“Issie!”
Aloma luister nie. “Arnold!” roep sy. “Hallo!”
Die man lyk ingenome. Krismis het vanjaar vroeg gekom… Toe die twee meisies op hom afstorm, wag hy hulle in. ’n Rooikop en ’n blondine… Gebou vir onthou, met kurwes wat ’n man se testosteroon deur die plafon jaag. Ewe bruikbaar, maar hy verkies die blondie met die inkblou oë.
Hy kyk Clio takserend op en af toe hulle voor hom tot stilstand kom. “Halló-halló!”
Aloma beskou dit as ’n groet en pomp Clio in die ribbes. “Jou mos gesê… Is jy Arnold van Deventer?” vra sy uitasem.
’n Grynslag krul om die man se mond. Hy weet nie wie die Arnold-vent is nie, maar dit maak nie saak nie. “Ek kan hy wees, as jy wil,” antwoord hy luiweg en staar na die boonste knoop van die blondine se bloes, wat lyk of dit uit die knoopsgat wil peul. Net genoeg om ’n man lus te maak…
“Jy is nie!” beskuldig Clio hom.
“Ek is beslis. Báie lus!” verseker hy haar entoesiasties.
Clio hou nie van sy insinuerende kyke en skimpe nie. Wat dink hy is sy?
Haar oë blits en haar ken lig parmantig. “Ek is nie ’n skouperd op ’n veiling nie, meneer!”
Hy klik sy tong. “Hoe jammer… Anders het ek jou gekoop en huis toe gevat.”
Clio gluur hom aan. “Kom, Aloma, ons loop,” beveel sy kil en pluk haar arm los.
“Bel my as jy Arnold van Deventer nie kan kry nie!” roep die ou haar agterna.
Clio ignoreer hom. “Doen dit ooit weer aan my, Aloma Bremer, en ek kla jou aan van kwaadwillige saakbeskadiging,” dreig sy.
“Dis nie mý skuld dat die ou ’n ander ou is nie. Ek wou maar net help om –”
Clio het nog nie afgekoel nie. “Help om ’n gek van my te maak!”
“Het jy nie ’n foto van Arnold nie?”
“Ek het, maar dis nie ’n duidelike foto nie, en dis heel onder in my tas.”
Meneer Bremer het die petalje dopgehou. ’n Blik na Clio se bedremmelde gesig maak dit onnodig om vrae te vra. “Is jy seker jy het vir jou vriend die korrekte datum en vlugnommer gegee?” wil hy weet.
Clio knik. Hulle het dit oor en oor bevestig en daar kan nie ’n misverstand wees nie.
In haar agterkop begin ’n onrustige stemmetjie met haar praat: As jý bedenkinge begin kry het, wie sê jy was die enigste een? Arnold is skaam en teruggetrokke. Jy was self verbaas toe hy so ondernemend was om jou plaas toe te nooi. Dalk was dit ’n impulsiewe daad, maar het hy agterna spyt gekry omdat hy so voortvarend was.
Aloma probeer vir netnou se misgissing vergoed. “Wag hy nie miskien vir jou in die kafeteria nie? Hy het dalk ’n sms gestuur wat jy nie gekry het nie.”
Die kans is skraal. Nul, dink Clio. Dis ’n strooihalm om haar te troos.
Die hele ding is ’n gemors… Sy moes van beter geweet het, moes nie gekom het nie. Arnold het die aftog geblaas. Hy is nie in die kafeteria nie, nie op die lughawe nie en nie in ’n verkeersknoop nie. Hy is ver weg op Vuurfontein, veilig tussen sy diere en verfkwaste. Arnold leef in sy eie wêreld, en sy kan hom nie dwing om haar te ontvang en vir haar lief te wees nie.
Maar vervlaks, hy kon haar darem vroeër laat weet het hy gaan die hasepad kies. Darem net die foon opgetel het! Om ’n introvert te wees, gee jou nie ’n vrypas vir swak maniere nie.
Of oordeel sy te gou? Moet sy hom kans gee om te verduidelik?
“Het jy sy selnommer? Bel die man,” stel meneer Bremer voor.
Natuurlik! Clio is vies omdat sy nie lankal daaraan gedink het nie. Die min slaap verlede nag op die vliegtuig het haar dom gemaak.
Arnold se foon lui en lui, sonder dat hy antwoord. ’n Tweede en derde probeerslag lewer dieselfde resultaat: die blikstem wat sê hy is nie beskikbaar nie.
“Het jy ’n boodskap gelaat?” vra Aloma.
Clio knik. “Ek het laat weet ek sit gestrand op die lughawe en hy moet my dringend terugbel.”
“Jy is nie gestrand nie,” protesteer mevrou Bremer. “Jy kom bly by ons. Ons het ’n huis vol leë slaapkamers, en jou geselskap sal Aloma opbeur.”
Watter ander keuse het Clio? Die vliegkaartjie het haar platsak gelaat. Sy het ’n klompie sakgeld, maar nie genoeg vir ’n hotel of gastehuis vir ’n paar dae nie, totdat sy plek kan kry op ’n vlug terug Kanada toe.
“Ek wil nie moeite veroorsaak nie…” sê sy verleë.
“Strooi!” knip Aloma haar kort. “Jy het so daarna uitgesien om weer in Suid-Afrika te wees, dit sal ’n sonde wees om terug te gaan sonder dat jy ten minste iets van Pretoria te sien gekry het.”
“Al is dit net ’n jakarandaboom,” sug Clio. “Ek wil ’n blommetjie pars, as ’n aandenking vir my ma. Sy is sentimenteel oor Pretoria, want dis hier waar sy en my pa mekaar ontmoet het. Albei het op Tukkies gestudeer. Ek onthou min van die stad. Al ons besigheid is op Bela-Bela gedoen, en ek was jonk toe ons weg is.”
“Hoekom is julle weg uit Suid-Afrika?” vra mevrou Bremer.
“My pa is nie éintlik ’n boer nie,
