keer dat ek hom van naby kon sien.”
Haar vader snork minagtend.
“Ek is nie onder ’n kalkoen uitgebroei nie, my bubbeleh. Ek het oë in my kop. Ek kan sien die man is aansienlik, maar sy soort is nie vir jou nie. Die skape en die bokke word geskei.
“Jong Le Riche is ’n gesogte jongkêrel onder die boeremeisies, en nou is hy verloof aan mejuffrou Bertha Schoeman, die dogter van Blinkkoos Schoeman, een van die rykste boere in die distrik. Hulle troue is blykbaar op hande. Dis dié dat hy vir haar mooi tuie wil laat maak.”
Sarah is skielik terneergedruk en stoot haar kos op die bord rond. In haar oorbeskermde bestaan waar haar vader met ’n ysterhand maar tog met liefde regeer, sou iemand soos Bartel le Riche haar nooit die hof kon maak nie. Sy weet die boere reël ook huwelike tussen kinders van ryk families, maar hulle is nie so streng nie. Mense mag darem op mekaar verlief raak. Sy weet haar vader gaan vir haar ’n huwelik reël – met iemand van sý keuse.
Hoe wonderlik moet dit nie wees om by die boere se opsitkers te kan sit en hande vashou met ’n man so mooi soos Bartel le Riche nie? ’n Mens kan dan openlik en toelaatbaar na hom staar, na sy blou oë, sy hoekige gesig, sy blonde krulle.
Die skape en die bokke paar nie. Sy weet haar vader reken die boere onder die bokke, maar Bartel lyk vir haar te edel om met ’n bok geassosieer te word.
“Eet jou kos,” beveel haar vader meteens streng. “ ’n Mens kan sien jy ken nie hongerly soos ek en jou oorlede moeder dit geken het nie. Eet, en wees dankbaar vir wat jy gekry het.”
Sarah onderdruk ’n moedelose sug. Moet sy altyd, bykans by elke maaltyd, daaraan herinner word? Hulle is tog nou ryk. Haar vader herinner haar heeltyd ook dááraan.
“Ek is dankbaar, Vader, maar ek’s nie vanaand honger nie.”
Hy slaan so hard op die tafel dat sy wip soos sy skrik. “Moenie dat die goy jou eetlus bederf nie. Ek het jou gesê hy is nie jou soort nie.”
Sarah laat haar oë sak. “Dis nie oor hom dat ek nie honger is nie,” jok sy.
Sarah is verbaas toe een van die bediendes die volgende dag vir haar ’n briefie bring.
Aan Sarah die prinses, die lelie van Saron,
Toe ek jou sien, het ek my hart en my verstand verloor. Ek dwaal soos ’n verlore skaap in die woestyn. Waar en wanneer kan ek jou sien?
Jou nederige bewonderaar
Bartel le Riche
Haar hele lyf word lam, maar nie haar hart nie. Dit kan nie wees nie, maar dit ís van hom af, haar Dawid, haar goue prins. Sy weet sy mag hom nie sien of met hom praat nie. Dit sal skande op sy en háár huis, hulle geloof en alles wat kosbaar is, bring. Haar vader sal moord pleeg as hy weet die goy maak kontak met haar.
Maar sy kan nie die briefie weggooi nie. Sy plak dit in haar dagboek.
Haar vader wil haar verbind aan Reuben Levitsky, maar sy voel niks behalwe vriendskap vir hom nie. Die goy met sy goue hare laat haar sondige dinge dink, soos hoe dit moet voel as só ’n man jou soen. Dinge wat die Torah ten strengste verbied. Moet sy hom ignoreer? Ja, sy moet. Sy weet sy moet. Maar sy kan darem seker aan hom dink …
Die bediende bring die volgende oggend weer vir haar ’n briefie. Sy onderdruk haar opgewondenheid, want sy besef sy soek moeilikheid as sy enigiets met die jong man te doene gaan hê.
My lelie van Saron
Mag ek jou maar so noem? Jy is vir my wonderskoon. Ek moet bieg: Ek het met ’n verskoning na jou vader gekom, want ek het jou die eerste keer sien ry in ’n spoggerige kapkar, met blink perde en tuie met silwerbeslag, maar niks is goed genoeg om so ’n juweel te vervoer nie. Jy was geklee in ’n lang romp en langmoubloes, en jy het ’n geborduurde doek losweg oor jou pragtige hare gehad. Dit kon nie wegsteek dat jy die grasie van ’n swaan het nie. Sien, ek onthou alles. Toe sien ek jou by jou tuiste van naby, jou fynbesnede gelaat en jou oë soos donker poele. Jy het my asem weggeslaan. Jy het my laat dink aan die Hooglied van Salomo.
Ik ben een narcis van Saron,
een lelie der dalen.
Als een lelie tussen de distelen
zo is mijn liefste onder de jonge meisjes.
Als een appelboom onder de bomen des wouds,
zo is mijn geliefde onder de jonge mannen.
In zijn schaduw begeer ik te zitten
en zoet is zijn vrucht voor mijn verhemelte.
Hij heeft mij gebracht naar het wijnhuis
en zijn banier over mij was de liefde.
Sterkt mij met rozijnenkoeken,
verkwikt mij met appels,
want ik bezwijm van liefde.
Jou troostelose bewonderaar
Bartel le Riche
Sarah verstaan nie alles wat hy uit die Nederlandse Bybel afgeskryf het nie, maar sy plak hierdie brief ook in haar dagboek. Dis verkeerd, sy weet, sy weet, maar niemand het al ooit vir haar sulke briewe geskryf nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
