sê Ella.
“Jou eerste moord, en sorg dat jy hom kry.”
Hy praat met haar, maar ook sý oë is vasgevang deur die liggaam van die jong vrou op die gras by sy voete. Sý dogter, skat Ella, is ongeveer dieselfde ouderdom, miskien ’n jaar of twee ouer. Hy sien haar nie dikwels nie, maar dít, hier voor hulle, is enige pa, enige ouer, se ergste nagmerrie.
“Ek sal jou bel vir die outopsie, adjudant,” sê dokter Koster. “Dis ’n goeie leerskool, veral in jou eerste moordondersoek. Ek sal jou bel dat jy saam kom kyk wat haar liggaam vir ons sê, watter leidrade sy oplewer. Dis beter dat jy self sien wat gebeur. Dit gee jou ’n beter begrip. Op papier is die resultate van ’n regs-geneeskundige ondersoek onpersoonlik. Maak hierdie een persoonlik, nie omdat dit jou eerste as ondersoekbeampte is nie, maar omdat jy in dié aanvaller se kop wil inkom. Dis nie ’n gewone geval nie.”
Geen moord is gewóón nie, wil sy sê. Maar vra net: “Wanneer?”
“Wat’s dit vandag? Dis vandag Woensdag. Sy sal tot môre moet wag. Ek’t reeds ses ander. Kan niemand voortrek nie. Sy moet agter in die tou inval.”
“Haar identiteit … miskien iets in haar jeans se sakke?” En nie sommer jeans nie, ontwerpersjeans.
Dokter Koster knip sy tassie toe. “Haar sakke is leeg. Dalk lewer haar vingerafdrukke en DNS ’n naam op.” Hy stroop die handskoene af. “Laat kom die lyksak en draagbaar. En ek sien jou wanneer ons haar oopmaak, adjudant Neser.”
Op swikkende knieë en met dun, krom skouers of hy swaar dra aan sy swart tassie, die lang pad tussen die bome en oor die gras terug in die rigting van die flitsende polisieligte.
“Sien jy kans vir die ondersoek? Gooi ek jou by die diep kant in?” Silas Sauls se oë op die wond aan die vrou se blad.
“Ek sal dit doen,” sê sy. “Ek sal hom kry.”
Net twee jaar by moord-en-roof, maar lankal nie haar eerste moord nie, wel die eerste as ondersoekbeampte. By luitenant Fred Lange sal sy nie leer nie; sy het die beste leermeester. Silas Sauls, in sy sestigs en wel net ’n kolonel, is die héél beste, is haar persoonlike opinie. Sy het hom gesien werk, aan sy sy. Hy lyk nie nes ’n boelhond nie, hy ís een. As hy sy kake in jou slaan, los hy nie. Al twee keer bevorder, twee keer gedemoveer. Die laaste keer was hy brigadier Sauls. Maar hy stamp koppe. Dit is te verstane, dit gebeur in enige organisasie. Sy hebbelikheid is egter om die verkeerde koppe uit te soek, die hoë koppe. Dan word hy teruggestamp, onder toe: brigadier, kolonel, nou luitenant-kolonel. Nie goeie loopbaanstrategie nie; nie vir hóm nie, vir haar wel. As hy afgestamp word, bly hy in die veld, kan sy by hom leer. Soos nou. In ’n hoek van sy nurkse hart, vermoed sy, is ’n klein plekkie vir haar gereserveer.
“Wat beteken dit, die stuk vel wat uitgesny is?” vra sy. Nie eintlik ’n vraag nie, net ’n gedagte wat sy hardop uitspreek.
“Kry haar identiteit,” sê Silas Sauls. “Dis voorrang. Nie hoe sy dood is nie, nie wáár sy dood is nie. Haar naam. Leer haar ken, leer alles van haar af, tot jy haar beter ken as vir jou eie suster. Die res sal volg.”
“Ek’t nie ’n suster nie.”
“Jou broer dan.”
“Ek’t ook nie ’n broer nie.”
“Dêmmit, Neser …”
“En jy wéét dit.”
“Ek bedoel, leer die slagoffer ken, en jy vind die spoor van haar aanvaller. Veral in hierdie geval. Soos jy sélf opgemerk het, sy’t g’n toevallig in sy pad gekom nie.”
Dit, weet sy, is bedoel as pluimpie. Dit is soos Silas Sauls pluimpies uitdeel. G’n klop op die skouer nie, g’n soetsappigheid nie; bloot ’n terloopse erkenning. En vir daardie erkenning sal sy hom wys wat sy kan doen. Hy gee haar die kans en sy sal hom nie teleurstel nie. Bogger Fred Lange.
En sy opmerking oor haar familie, weet sy óók, is net sy manier van praat. Natuurlik weet hy álles van haar familie af, veral van haar pa.
Haar selfoon lui, maar toe sy die beller se nommer sien, druk sy die knoppie om die oproep af te sny. ’n Rukkie later kom die stemboodskap. Sy herken die man se stem en wis dit uit sonder om te luister wat hy te sê het. En sy háát vroue wat hokkie speel.
8
Op ’n grou, mistige dag begrawe Bob Sweeney sy ma. Sy afskeid van sy ma is met weemoed, maar hoofsaaklik berusting. Sy lê op ’n mooi plek, ’n vredige plek, onder ’n majestuese rooi spar in die gedenktuin van die kerk van sint Mary.
Lisa plaas die blomme op die hopie vars grond, klein soos ’n molshoop, en haak haar hand by sy elmboog in.
“Kom, Pa,” sê sy, in haar ander hand ’n tweede gerf blomme.
Uit die Atlantiese Oseaan stuif die digte misbank aan, deur The Narrows, oor die MacKay-brug in die Bedford Basin op. Aanstons sal ’n wasige kleed Halifax bedek, sal die neweling ook in die takke van die sparre hang, hierdie rusplekke van goeie siele knus toevou, asof God sy eie palm oor hulle hou. Dit is waar sy ma nou lê, en sy is nie alleen nie.
“Gaan jy maar,” sê Bob Sweeney vir sy dogter. “Ek wil nog ’n bietjie hier ronddwaal.”
Hy trek die jas stywer om sy skouers en sit die tweedpet op sy kop terug, verstel dit effens vir die regte hoek, en om sy bles teen die koel lug te bedek. Die herfs kom vanjaar gou, dink Bob Sweeney. Maar daar sál nog warm dae wees, hierdie koue vlaag sal weer wyk, want dit is laat Augustus, eintlik nog somer.
Die ander begrafnisgangers reeds weg, meestal oues, sy ma se vriende en tydgenote; kan nie meer te lank buite vertoef nie, moet gou die hitte van hulle klein kamers opsoek vir die pyn in rumatieklitte.
“Ek sal vanaand kom kuier, vir ons iets maak om te eet,” sê Lisa, ’n drukkie van vertroosting aan sy arm, haar lippe op sy wang.
“As jy besig is …”
“Ons kan eet en deur Ouma se goed gaan. As Pa wil.”
Bob Sweeney knik net. Dit is die plek, hierdie hoek onder die groot ou spar, waar ook hý hom onbetwisbaar en laastelik sal bevind, en dit hou vir hom geen vrees of trepidasie in nie. Die ewige rus wil hy ingaan op geen ander plek as by sy Sweeney-clan nie. Ook hy sal ’n klipkruis kry met sy naam uitgebeitel. Net die kruis en die sederkissie met sy as in, en bo-oor sal die grasperk van die tuin weer toegroei, die viooltjies sal blom, die Livingstone-madeliefies, die pienk meiblomme, en in die winter sal die sneeu kom en hy sal deel wees van die aarde.
By sy voete die klein vierkant grond omgedolwe waar Bob Sweeney sy ma se kissie ter ruste kom lê en toegegooi het. Op die grond ruikers met purperkaartjies van afskeid. Vir háár kruis het hy reeds opdrag gegee.
Mary Sweeney.
“Ek gaan nou eers. Pa moenie te lank bly nie, dit word koud, die mis kom aan.”
Hy lig sy kop op toe sy ’n paar tree weg is, hou sy dogter dop toe sy by ’n ander kruis buk, die blomme teen die stam van daardie kruis neerlê.
