speel grootmensspeletjies,” sê sy kripties. “Ons kinders moet ons daaruit hou.”
“Wat is dit veronderstel om te beteken?”
Sy gooi haar kop terug sodat haar kappie afval en die wind haar hare wild oor haar gesig ruk. “O, ek is seker sy gaan dit nog vir jou vertel. Jy sien, ek is nog ’n maagd. Sy vind dit absoluut heerlik. Lagwekkend. Dit was vir haar so snaaks dat sy nie kon ophou lag nie. Ek het nog altyd gedink dis verdomp prysenswaardig in hierdie gevaarlike tye waarin ons leef, maar dit het haar saak versterk. Soos sy gesê het: grootmense het ander drange wat uitgeleef moet word en ons kinders moenie inmeng nie.”
“Olivia,” sê hy gesmoord. “Wat …?” Hy steek sy hande uit om haar skouers vas te vat, maar sy staan vinnig weg.
“Ek wou loop,” sê sy ferm, al voel sy hoe haar oë swem in ongevraagde trane. “Maar ek het besef dit sal verskriklik wees vir die kinders. Ek wil hê jy moet dit weet. Ek is aangestel as hulle oppasser en ek sal bly tot iemand beters op die toneel verskyn. Ek sal hulle nie los om deur jou –”
“Olivia!” val hy haar in die rede, sy stem rou. “Luister na my! Ek het haar nie –”
Sy begin wegdraai. “Ek kán hulle nie los nie!” val sy hom ru in die rede. “Jou minnares sal hulle verdrink!” Toe draai sy om en begin terughardloop in die rigting van die huis.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
