Die afgelope week pak ek bokse uit en voel soos ’n doos. Wat my tot diepe geestesverwantskap dryf met die kartonhouers om my, is die stapels bankstate, fakture, kredietkaartstrokies en tjekboekteenblaadjies wat ek uit die Vapona-strips en motbolle moes pluk en nou in die een of ander volgorde moes kry – en waarvan onheilspellend min “jonger” is as die vyf jaar waarna ’n mens dié soort burokratiese bollie blykbaar kan weggooi.
En waarvoor was dit alles? Natuurlik was baie daarvan nodig; die huisverband; die water en ligte, die kos en petrol … Maar wanneer is genoeg genoeg? En hoeveel is genoeg?
Byvoorbeeld, hoeveel klere sou nou eintlik genoeg gewees het? (’n Uiters relevante vraag vir ’n vrou wat haarself al op die nippertjie moes keer om nie haar eie klere by ’n liefdadigheidswinkel te koop nie. Die kommerwekkende punt: Ek het dit nie herken nie.)
Hoe ’n groot muur sou ek kon uitplak met al my uiteet- en koffie- en wyndrink-strokies?
Hoe ’n groot vloer sou ek kon teël met al die afsprake by die sielkundige wat eintlik daarop gerig was om my van al bogenoemde te help weghol?
Hoeveel klassieke wit hemde en pare swart hofskoene het een vrou nodig – en hoeveel kakie-chino’s een man?
Hoeveel goedkoop Chinese speelgoed met ’n gemiddelde lewensduur van een uur het een kind nodig? En dan praat ons nog nie eens van die PlayStations, iPods en ander bestanddele van ons millennium se hi-tech-ver-piepie-kompetisie nie.
Om alles te kroon, is dit nie die kernvraag nie. Die moeder van alle vrae is dít: Hoeveel het genoemde man/vrou/kind nodig voordat hulle dink hulle het die volgende een nodig – en/of voordat ’n vriend/vriendin/maatjie ’n groter een het?
12.07.2009
Ek dink deesdae met deernis hoeveel hoofbrekens ek Claudia in my vroeë skuldberadingsdae moes besorg het. Moedverloor se vlakte het dikwels tussen ons gelê soos die besoedelingswolk oor Johannesburg. En die ergste was toe sy eendag sê: “Ons wil jou nie laat sekwestreer nie.” Ek dink in die wêreld van skuldhersiening is die s(ekwestrasie)-woord die just don’t talk about the war-oomblik.
Maar, soos ek al so dikwels agtergekom het, ek is ’n taaier koekie as wat ek dink. Iets in my weier om moed of hoop op te gee, al smag die res van my na manne in wit jasse om my op ’n drup te sit, gevolg deur drie maaltye wat ek nie hoef te bedink of te beding nie, en besoekers met Oros en druiwe sodra ek gestabiliseer het. Ek dink ook gereeld aan iets wat Claudia aan die einde van ons eerste sessie gesê het: Dit val haar op dat mense met wie dit eintlik baie slegter gaan, dikwels op die ou end beter vaar as dié wat nie so sleg daaraan toe is nie – die groot verskil synde ’n positiewe houding.
Om na die taai-koekie-deel terug te kom: Dit is nie net my innerlike superwoman nie. Ek vermoed ten sterkste my beskermengele werk oortyd.
Tussen alles deur begin dit toenemend bevrydend word om te kan sê: “Sorry, kan nie gaan fliek nie”, “Sorry, ek kan nie gaan lunch nie.” En hopelik is ek vir ewig verlos van een van my nagmerrie-scenario’s: die langtafel-lunch waar elkeen vir homself betaal … Behalwe dat die ou wat die prawns bestel het, eerste loop nadat hy R50 op die tafel gesit het, terwyl die arme drommel wat sy Griekse slaai met kraanwater afgesluk het, R150 moet in-chip om die rekening te laat klop.
Verder is dit maar ’n kwessie van aanhou beweeg en geraas maak. En konstante bestuur en admin.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
