gaan terug na jou eie huis en wêreld toe. Ek weet niks van jou af nie, behalwe wat ek bloot toevallig van ander mense verneem. Ek weet nie eens of jy nie alreeds ’n vrou op jou plaas het nie.”
Barry glimlag.
“Dink jy ek gaan jou maande lank in die solder toesluit? Of sommer so openlik met twee vrouens saamleef? Nee, Magrieta, ek het alreeds vir jou gesê ek bly heeltemal alleen op my plaas.”
“Wel, verloof dan?” hou sy koppig vol.
Barry kyk haar stip aan, toe sê hy: “Ek is nie getroud nie en ek is ook nie verloof nie, en daar is niemand wat enige beswaar kan maak teen my huwelik nie. My ouers is al baie lankal dood, my oupa wat my grootgemaak het, is ook vier jaar gelede dood, en my mense het al herhaalde kere vir my gesê dis tyd dat ek nou trou.”
“Jou mense?” vra sy met groot oë.
“Familie op die dorp. Nie mensvreters nie, maar doodgewone boeremense.” ’n Glimlag verhelder skielik sy gesig. “Behalwe my tant Wilhelmien, maar vir haar is ek nie verantwoordelik nie. Ek het haar maar so gekry. Maar môre vertel ek jou verder. Nou gaan jy slaap. Maar eers jou drankie drink.”
Hy oorhandig weer die glasie aan haar en neem sy eie, en Magrieta maak gebruik van die geleentheid om weer na haar eie hoekie te skuif.
“En nou het ek ’n ander heildronk: my bruid!” Al weer die tergende bruin oë, en toe sy hom wil berispe, vervolg hy glimlaggend: “En toe het ek tog ’n vrou gekry met die naam van Grietjie.”
Parmantig gaan die ken weer op.
“Moenie so kinderagtig wees nie! My naam is nie Grietjie nie.”
“Wat is jou naam?” terg hy nog.
“Margaretha Helena Niemeyer.”
Maar hy lag.
“Nee, nie nou meer nie. Dis nou Margaretha Helena Retief.”
Sy kyk na hom en voel dat sy soos ’n skooldogter bloos.
“Jy is ’n onmoontlike man,” sê sy vererg, “en jy het op die oomblik baie te sê. Maar wag maar, my beurt sal ook kom. Jy sal die dag miskien nog bitter berou dat jy met die rooikop-Niemeyers deurmekaar geraak het.”
“Die Retiefs is al baie, baie jare met die Niemeyers deurmekaar en hulle was nog nooit aan die beroukant gewees nie.”
Sy glimlag liefies.
“Dit mag wees … maar hulle was nie rooikop-Niemeyers nie.”
“Ons sal sien,” glimlag hy. “Drink nou jou drankie.”
Sy proe daaraan en gril.
“Drink dit maar, dit sal jou goed doen. Wag, ek sal nog ’n bietjie water bygooi. Beter? Nou ja, Margaretha Helena Retief, ek drink op jou gesondheid en op jou gelukkige verblyf op Wag ’n Bietjie.”
Net daarna is hy weg. ’n Rukkie het Magriet nog so gesit, verdiep in haar gedagtes, toe begin sy uittrek. Die donker spookgedaantes waarvoor sy so bang was, het verdwyn en sy slaap tot die volgende oggend.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
