haar hand in syne en druk ’n soentjie op haar vinger. Dan skryf hy doodluiters ’n tjek uit. Marinda staan verslae langs hom. Is hy nie jammer om sy swaarverdiende geld so uit te gee nie? Sy sou met ’n veel kleiner diamant tevrede gewees het. Dis om aan hom verloof te wees wat tel, nie hoeveel karaat haar ring is nie.
Toe Wynand sy naam en adres agter op die tjek skryf, skud die ouerige dame glimlaggend haar kop.
“Dis nie eintlik nodig nie. Die dametjie ís mos oom Dawid Reynecke, die bankbestuurder, se dogter, nie waar nie?”
“Dis ék wat vir die ring betaal,” terg Wynand en neem die sertifikaat van waarborg by die dame. “Nie my skoonpa nie.”
Die verkoopsdame blyk ’n ou skoolvriendin van Marinda se ma te wees.
“Gaan julle tweetjies saam met jou ouers oorsee vir julle wittebrood?” verneem sy belangstellend.
“Nee, mevrou Botha, ons sal trou voor my pa-hulle vertrek en dan vir ’n week of twee see toe gaan,” verduidelik Marinda.
Daar is ’n oor en weer gelukwensery en groetestuurdery en dan staan Marinda buite op ’n sypaadjie in Lichtenburg, met ’n blinknuwe verloofring aan die vinger en met haar aanstaande aan haar sy.
“Dankie, Wynand, vir die mooiste ring wat ek in my hele lewe nog gesien het. Ek is jammer dat dit jou so baie geld gekos het.”
“Moenie die oomblik bederf deur van geld te praat nie. Ek wou graag vir jou ’n duur ring gekoop het ... Dis eenuur. Het ons tyd om voor ete gou ’n drankie te gaan maak en ons verlowing te vier? Hoe laat eet julle gewoonlik?”
“So twee-uur se stryk.”
“Is hier ’n hotel of iets naby?”
“Of iets, ja,” terg Marinda. “Wat het jy in gedagte gehad? ’n Padkafee en warmbrakke by die drankie?”
Net daar voor al die mense wat op ’n Saterdagoggend in Lichtenburg kom inkopies doen het, gooi Wynand sy arms om Marinda en soen haar lank en deeglik.
“Wat nou?” lig sy wenkbroue verbaas toe sy haar blosend uit sy arms loswoel en ’n paar treë retireer. “Mag ek nie my verloofde en toekomstige vrou soen nie? Gaan dit elke keer jou reaksie wees as ek jou soen? Jy sal dit baie gou moet afleer, anders trek ek jou oor my skoot.”
“Ek hoop nie jy kies elke keer ’n sypaadjie op ’n besige Saterdagoggend as jy my wil soen nie. Ek hoop my man gaan in die toekoms meer romantiese plekke kies om sy vrou te soen!”
“Wys vir die mense jou verloofring, dan sal hulle nie so staar nie,” raai Wynand haar aan.
Hulle stap die hotel se sitkamer binne en Marinda kyk nuuskierig rond. Sy kan die kere wat sy al in die hotel was op haar een hand se vingers tel. Haar pa is nie ’n man wat al ooit die tyd of begeerte gehad het om in hotelsitkamers te sit en drankies drink nie.
“’n Limonadebier, asseblief,” versoek Marinda ongemaklik.
“’n Mens vier nie iets met bier nie. Wil jy nie ’n whisky of ’n brandewyn drink nie?”
“Liewer nie, dankie. Netnou raak ek siek en dan is my dag bederf.”
“’n Klein botteltjie vonkelwyn en ’n dubbele whisky,” bestel Wynand by die kelner en glimlag verontskuldigend teenoor Marinda. “Ek het ’n dubbele whisky nodig ná daardie onderhoud met jou pa. Ek wil nooit weer in my lewe so ’n benoude uur deurmaak nie.”
“Wat het my pa jou alles gevra?”
“Jy sal eendag weet wanneer jy hoor watter vrae ek aan ons dogter se kêrel gaan stel as hy die vermetelheid het om my om ons dogter se hand te vra.”
“Was dit baie erg?”
“Erg, ja,” antwoord hy en slaan sy drankie in een teug weg. “Drink gou, dan is daar tyd vir nog een voor Daniël weer by die leeukuil moet aanmeld.”
“Jy laat my ma en pa soos twee outokrate klink.”
“Hulle is, maar minder so as my ouboet. Wag totdat jy hóm ontmoet het ... Jy gaan nog spyt wees jy het onder die Meirings in getrou. Jou vuurdoop lê nog voor, terwyl myne verby is. Wag tot ou Hugo met jou klaar is ... Jy sal nooit weer dieselfde wees nie.”
“Jy oordryf. Hoe kan jou broer so erg wees? Wat doen hy?”
“Hy dwarsboom alles wat ek doen, kritiseer my ...”
“Is dit die rede waarom julle nie stryk nie?”
“Nee, ons stryk nie omdat Hugo mý plaas besit het, mý nooi afgeneem het, mý lewe amper verongeluk het. Maar kom ons gesels oor meer aangename dinge en jy sal Hugo tog in elk geval nie ontmoet voordat ons getroud is nie. Ek sal jóú nie huis toe neem nie, want netnou moet ek jou ook aan hom afstaan.”
Wynand is ooglopend ontsteld en bestel vir hom nog ’n drankie voor hy verder praat.
“Ek sal eendag vir jou die hele geskiedenis vertel, nie omdat ek die meisie nog steeds bemin nie, maar sodat jy Hugo beter kan leer ken. Jy hoef nie bang te wees hy meng met ons huwelik in nie. As ek met ’n vrou daar aankom, sal hy dit eenvoudig net moet aanvaar, en bewaar sy siel as hy met my vrou rusie maak. Hy sal met mý te doen kry ... Ek is in elk geval oud genoeg om te trou met wie en wanneer ek wil.”
“Sal hy probeer keer as hy weet ons het trouplanne?” vra Marinda stadig.
“Nee, maar hy sal sê ek moes hom in die saak geken het.”
“Wat beteken dít? Dat jy sy toestemming moes gevra het?”
“Ek kan trou met watter meisie ek wil en hy kan my nie keer nie. Hy moenie dink ek is nog sy klein boetie wat geboelie kan word nie.”
“Het jy hom al ooit van my vertel?” vra Marinda op ’n ingewing. “Weet hy dat jy ’n meisie ontmoet het aan wie jy van plan was om verloof te raak?”
Wynand drink eers sy drankie klaar voordat hy antwoord.
“Hoekom moet ons hierdie dag bederf deur oor Hugo te sit en praat? Ek sien genoeg van hom gedurende die week om nie nog op die dag van my verlowing oor hom te praat nie. Kom, jou ma wag en jou pa sal vies word as ons so lank wegbly. Hou jy nog van jou ring?”
Marinda raak die koue diamant met bewende vingers aan.
“Ek sal nooit aan hierdie ring gewoond kan raak nie en ek sal altyd bang wees hy raak weg. Kan jy glo dat ons sowaar verloof is?”
“Ek sal dit nie glo voordat daar nóg ’n ring – ’n plat, goue ring – aan jou vinger pryk nie. Ek is nog altyd bang jy sê jy het ’n fout gemaak en dat daar ’n ander ou is van wie jy meer hou as van my.”
“Nooit!”
“Marinda, ás daar ooit so iemand is,” sê hy skielik dringend en baie ernstig, “jy sal dit dadelik vir my sê, nè?”
Dis asof daar ’n ysige windjie deur Marinda waai.
“Daar sal nooit so iemand wees nie. Maar dieselfde geld vir jou. As jy ooit eendag iemand ontmoet vir wie
