lag Wynand.
“Hoekom nie?”
“Omdat dit my altyd aan ’n allerfraaiste ou meisietjie met groen oë en blonde hare en aan ’n opwindende ontmoeting sal herinner.”
Daarop het Marinda geen antwoord nie. Sy lag effens en laat Wynand toe om haar in die motor te help en die deur versigtig toe te klap. Terwyl hy om die motor stap, loer sy ongemerk deur die voorste ruit na hom. Hy is aantrekliker as wat sy hom onthou het. Daardie Saterdagaand het hy ’n ligte broek en ’n sporthemp aangehad, maar ’n man lyk altyd op sy mooiste in ’n donker pak en ’n wit hemp. Net soos ’n uniform, doen ’n donker pak beslis iets vir ’n man ... Sy hoop nie hy sny gou sy hare nie. Dis mooi as hare wat so effentjies krul, lank gedra word. Hy het dik hare en sy is bly hy gebruik nie haarolie nie. Geoliede hare wat die paadjies van ’n kam wys, is nooit vir haar mooi nie. Hierdie een se hare is mooi skoongewas en ...
“En?” onderbreek Wynand haar gedagtes toe hy langs haar agter die stuurwiel inskuif. Sy voel dat sy onder daardie blik bloos. Dis asof hy haar gedagtes kon lees, asof hy geweet het wat sy sit en dink het terwyl sy hom so aandagtig bekyk het. “Wat is die uitslag? Slaag of druip?”
Marinda weet nie wat om te antwoord nie. Hy het haar onverhoeds betrap.
“Toe maar, ek sal ophou om jou te terg,” troos hy. “Weet jy dalk van ’n besonderse eetplek? Ek ken ’n paar oulike restaurante, maar ek wil nie na ’n plek toe gaan waar ek al vantevore meis- ... waar ek al was nie. Vanaand wil ek na ’n baie spesiale plek toe gaan, want dis ’n baie spesiale meisie wat ek vanaand uitneem.”
“Kom ons gaan na ’n plek toe waar ek ook nog nooit tevore was nie,” stem Marinda opgewonde saam.
“En eet iets wat ons nog nooit tevore geëet het nie.”
“En drink iets wat ons nog nooit tevore gedrink het nie!”
“En doen iets wat ons nog nooit tevore gedoen het nie.”
“Ee ...” lag Marinda en voel tot haar verleentheid dat sy al weer bloos. Hierdie man besit die gawe om haar soos ’n skooldogter te laat voel.
“Marinda! Dís nie wat ek bedoel het nie,” sê hy vroom. “Ek het bedoel ons soek ’n plek waar ’n mens kan dans en dan dans ons die Uggh. Of het jy hom al gedans?”
Marinda kan maar net lag en haar kop skud.
“Hou jou oë oop. Ek gaan sommer doelloos deur die stad ry en dan kyk ons of ons ’n oulike plek ontdek.”
Na ’n uur is Wynand hopeloos verdwaal en het Marinda ook nie die vaagste benul waar hulle is nie.
“Ons draai by die volgende straat links, hou drie blokke aan, draai dan regs en dan weer regs, en dan wed ek jou gaan ons ’n plek sien wat paddaboudjies, oe-la-la’s en die Uggh adverteer,” stel Wynand voor.
“Wat is oe-la-la’s?”
“Ek weet nie. Ek het dit nog nooit gedrink nie.”
Marinda raak aan die lag. Wynand neem haar hand en druk ’n ligte soentjie daarop. Sy wens hulle kan sommer net aanhou en aanhou ry. Sy is honger, maar sy weet hulle vrolike stemming gaan verbreek wees as hulle ’n eetplek vind en uitklim en tussen mense is. Sy wens dis nie oormôre Maandag en dat Wynand moet teruggaan Witrivier toe nie. Sy wens hulle twee is nou op pad na ’n ver-ver plek ...
“Edenvale!” roep Wynand verslae uit.
“Edenvale?” eggo Marinda fronsend. “Wat van Edenvale?”
“Dis waar ons op die oomblik is, liefste,” antwoord hy lakonies.
“Kan nie wees nie ...”
“Moet wees ... Ons het nou-nou by ’n poskantoor verbygery en voor op het in duidelike vet swart letters gestaan: Edenvale Poskantoor. En kyk wat staan voor op daardie winkel ...”
“Edenvale Mansuitrusters,” adem Marinda verbaas. “Liewe land, Wynand! Ons is verskriklik verdwaal. Ken jy die pad terug stad toe?”
“Nee, maar ek weet die snelweg Witrivier toe gaan by Edenvale verby. Wat sê jy – sal ons nie in die pad val Witrivier toe nie? Twee-uur môreoggend kan ons by Bosbok intrek. Ons kuier ’n paar uur daar en môre bring ek jou terug. Toe, dit lyk of dit gaan reën. Dink net hoe lekker gaan dit wees om te ry en te ry terwyl die bande op die nat pad suis ...”
’n Oomblik lank klink dit baie aanloklik, maar dan skud Marinda haar kop.
“Jy sal baie vies wees as jy Sondag die lang ent pad moet terugry om my huis toe te neem.”
Wynand trek ’n suur gesig.
“Ou bloukous ... Vir ’n mooi meisie is jy darem ’n regte ou nat kombers.”
“Verwyt in plaas van bedankings?”
“Slim antwoorde in plaas van liefdevolle inskiklikheid? Kry jy nie koud nie?”
“Nee, dis lekker warm in die motor.”
“Sien jy wat ek bedoel as ek sê jy is ’n bloukous en ’n nat kombers?” terg hy liggies. Hy steek ’n arm uit en trek haar styf teen hom. “Natuurlik kry jy koud en beloftes maak skuld. Ek het mos belowe om jou warm te hou ...”
“Daar’s ’n plek wat koffie adverteer,” merk Marinda lomerig op.
Wynand swaai behendig uit en draai by die padkafee in.
“Vier koffies, asseblief,” bestel hy.
Die kelner loer verbaas of daar nog twee mense agterin die motor sit.
“Hierdie meisie is baie dors,” verduidelik Wynand ernstig. “Sy vra jy moet vir haar vier koppies stomende koffie bring.”
“Wynand!” lag Marinda. “Netnou glo hy jou!”
Wynand plaas sy arms om haar skouers en draai haar na hom toe.
“Sal jý mý glo as ek jou sê dat ek jou liefhet, Marinda Reynecke?”
Marinda is skielik baie geïnteresseerd in die motor se radio.
“Kyk na my,” gebied Wynand stil.
Marinda kyk vinnig op na hom en dan weer net so vinnig weg. Wynand sit sy wysvinger onder haar ken en lig haar gesig na hom toe op.
“Jy is die antwoord op al my drome, Rinnie. Ek het nog nooit ’n meisie soos jy ontmoet nie. Ek weet dis baie gou en ek wil jou nie bang maak nie en wil ook nie nou al ’n antwoord hê nie. Maar ek wil net hê jy moet weet dat ek jou liefhet.”
“Wynand, moenie ...” begin Marinda en dan sterf haar stem weg. “Moenie ...”
“Ek sal nie,” sê Wynand sag. Hy plaas sy hande weerskante van die fyn gesiggie en druk ’n sagte soentjie op haar mond. Dan skuif hy skielik weg en sê in ’n ander stemtoon: “Hier kom ons koffie ...”
Wynand lig sy koppie en klink dit teen hare.
“By gebrek aan iets
