skaduwee te hou, want die oomblik as ek agterkom dat jy my mammas inhibeer, is hierdie projekkie op ’n einde.”
“Jy kan net so min soos ek kop uittrek.” Hy vou sy arms voor sy bors sodat die swart T-hemp stywer span. “Die mediese fondse druk die hospitale vir minder snitte. Hierdie ‘projekkie’ is die Hospimed-groep se poging om te gehoorsaam. As ek en jy ons hospitaalregte wil behou, moet ons saamspeel.”
“Mag ek jou herinner dat die fondse geen probleem het met mý keisersneesyfer nie? Dis maar tien persent.” Sy wag ’n oomblik vir die feit om in sy blonde kop te sink. “Ek mentor jou net as ’n guns aan Chrissie.”
Hulle staar mekaar met gelyke dosisse vyandigheid aan. Bella verwag dat hy gaan omswaai om haar by die hospitaalbestuurder te verkla, maar hy pers bloot sy lippe saam en druk sy hande in sy sakke.
“Fine, jy’t jou punt gemaak. Ek’s verleë en ek sal my bes doen om jou en jou pasiënte op jul gemak te stel.” Hy steek sy hand na haar uit.
Bella kyk agterdogtig na hom. Sy glimlag lyk opreg genoeg. Sy grysblou oë lag saam sodat kraaispoortjies uit hul hoeke waaier. Selfs sy flippen plooie is gorgeous! Haar pa sal liries raak oor hierdie man. Oor sy sterk kakebeen, sy reguit neus, sy perfek simmetriese gelaatstrekke. Ja-nee, die gode was Markus Cameron goedgesind toe beenstruktuur uitgedeel is.
“Gaaf, dan’s ek bly ons verstaan mekaar. Enne …” Sy laat hom toe om haar hand te neem. Oombliklik vibreer skokgolwe teen haar arm op en sy’s seker elke armhaar staan soos ’n seintoring orent. Nes vroeër is haar woorde skoonveld, haar gedagtes leër as ’n postvirale hardeskyf.
“En?” vra hy spottend.
Sy pluk haar hand weg. “Ek het net twee reëls. Een, jy bevraagteken my nooit voor my pasiënte nie. As jy nie saamstem met iets wat ek doen nie, kan ons dit buite die kraamkamer bespreek. Twee, jy hou jou pote heeltemal van my ma’s af. Is dit duidelik?”
Hy klik sy hakke teen mekaar en lig sy hand in ’n SS-
saluut. Voor sy kan keer, lag Bella.
“Klim in, dokter Cameron, ek wil ry.”
2
“Jy kan darem voorgee dat jy jou nie verlekker in my ongerief nie,” verwyt Markus toe hulle by die hospitaalperseel uitry.
Sy stem is so gedemp dat Bella na sy kant toe loer. Onwillekeurig giggel sy. Hy’t die bruinpapiersak, wat sy saamry ingeval ’n pasiënt naar word of hiperventileer, oor sy kop getrek. Sy oë loer deur twee skeel gate wat hy in die sak geskeur het. En ja, sy knieë sit omtrent by sy ore.
“Ek neem aan die vermomming beteken jy wil nie dood gesien word in my karretjie nie?”
Hy brom instemmend uit die sak.
“Jy, dokter, is ondankbaar.” Bella stamp die rathefboom ekstra hard teen sy knie vas. “My Smart is dalk klein en groen, maar hy kry my waar ek moet wees. Wees bly ek ry nie ’n scooter nie!”
“Oukei, fine.” Hy pluk die lawwe papiersak van sy kop af. Elke blonde haar lê nog netjies op sy plek, asof dit pas gestileer is. “Ek sal my seëninge tel. Ek kon nou agterop jou Vespa gesit het.”
Haar vrugbare verbeelding tower dadelik die prentjie op. Markus se lyf ’n skans agter hare, sy beeldhouwerk van ’n borskas teen haar rug. Hy sal sy arms heeltemal om haar bolyf slaan, weet sy sommer. Hy’s nie ’n beweblommetjie wat hoflikheidshalwe net liggies sal vashou nie.
“Volgende keer kan ons met jou petrolvraat van ’n sportmotor ry,” belowe sy, voor hy kan raai waar haar gedagtes rondgerits het.
“Ek, um, het nie ’n sportmotor nie.”
“Wát?” Sy skud haar kop. “I must be slipping.”
Hy trek sy gesig op ’n gepynigde plooi. “Oukei, fine, ek het een. By die huis.”
“Liewers die langpad met jou petrolvraat van ’n viertrek aangepak?” Sy proes toe hy haar ’n antwoord skuldig bly. “Hm, laat ek sien … Dis ’n rooie, nè? Jou sportmotor?” Hy skuif ongemaklik rond. “Porsche? Ferrari? Of nee, wag, dis bietjie flashy vir jou. Bietjie jonk.”
“Gmf.”
Sy verkneukel haar in sy verontwaardigde blik. “Ag, kom nou, dokter, ek sê nie jy’s oud nie, man. Net, um, volwasse.” Sy klop hom op die skouer. “Gesofistikeerd. Jy lyk na ’n man wat ’n Duitse sportmotor sal bestuur. Watter een van die twee ou staatmakers? BMW of Mercedes?”
“Vertel my liewer van jou pasiënt.”
“Wil jy wraggies eerder shop praat as om oor jou wiele te spog?”
Hy draai skuins in sy sitplek. Om jou beter te begluur, my kind, dink Bella toe sy die frons tussen sy wenkbroue sien.
“Kom ek vra jou weer: Het ek iets gedoen om jou om te krap? Buiten nou die feit dat jy met my opgeskeep sit?”
“Dink jy nie dis rede genoeg nie?”
“Ek kan kwalik glo dis ál wat jou pla.”
Wel, daar ís natuurlik die kwessie van jou bestaan, dink Bella. Joune en die res van jou soort s’n. Über-aantreklike blikskottels wat geen snars vir ander omgee nie. Wat ’n spoor stukkende vroue agterlaat oral waar julle gaan.
“Toe,” por hy, “my ore is gespits.”
Bella loer na hom. Nee wat, nes sy gedink het. Sy ore is perfek. As hy letterlik kabouter-ore gehad het, soos die paar waarmee sý gebore is, het sy dalk meer van hom gehou. Ingedagte speel haar vingers oor haar eie oorskulp, wat deesdae netjies plat lê. Haar pa die plastiese chirurg het haar bakore laat regdokter toe haar mangels uitgehaal is. Laat “fieks”, soos hy dit gestel het.
“Sy móét tog nou narkose kry,” het hy gesê. “Ons kan netsowel haar ore laat fieks. Hermanus du Toit se dogter hoef g’n soos ’n elf deur die lewe te gaan nie. Dis ’n ou klein operasietjie, niks pynlik nie. Bella sal nog eendag vir ons dankie sê.”
Oor een ding was Pa reg: Die snytjies agter haar ore was nie danig seer nie. In vergelyking met haar keel, het sy hulle skaars gevoel. Maar die verband om haar kop was só styf dat dit haar duiselig gemaak het. Die aand ná die operasie het sy in die badkamer omgekap. Die saalsusters was hoogs ontstoke.
“Jy moet jou klokkie lui!” het een geraas. “Jou pa slag ons lewendig af as jy iets oorkom.”
Terug onder die stywe wit lakens kon Bella die trane nie keer nie. Verlange na Mamma het haar rou keel nog dikker laat voel. Die kleintjie langsaan het net grommets gekry, maar sy ma het heelnag by hom gebly. Natuurlik was hy drie, en sy darem al tien. Lankal te groot om oor haar ma te tjank …
’n Fietsryer ruk Bella uit haar mymering. Hy swaai so skerp voor hulle in dat hy byna op die enjinkap beland. Sy hamer op die skril toetertjie en laat die enjin teen Meintjieskop uitbrul.
“Bleddie onverskillige fietsryers!” raas sy. “En dan spog elke tweede kar in Pretoria met ’n ‘Think bike’ bumper stick-
er. Dis hulle wat ‘kar’ moet dink, man. Geen wonder hulle word raakgery nie!”
Markus
