kan hier.”
“Goddank …”
Die man bring dit en skink koffie op koffie met ’n deernis soos vir ’n eie verlore seun in ’n vreemde land. Marc verorber alles gulsig, dankbaar, en namate hy nugter word, verleë. Tog voel hy getroos.
Voor hy weer in die reën uitstap, frommel hy die papiertjie met Jurgen de Villiers se adres daarop uit ’n binnesak. Dit maak vir hom absoluut geen sin nie. Maar ook hierin kom die kafeebaas hom te hulp. Hy verduidelik tot in die fynste besonderhede. Skryf dit self alles sorgvuldig vir die steeds half bedwelmde Marc op ’n vel papier neer.
Maar Marc gaan eers terug na die Walletjes. Dat dit die tweede maal is en dat hy alkoholversterk is, maak dit alles selfs makliker. Hy bly lank voor ’n venster staan waar ’n donker Jamaikaanse vrou met groot borste en uitdagende oë sit. Hy ignoreer die obsene gebare wat sy maak toe sy opstaan, bly haar net aankyk tot sy dit laat vaar en weer gaan sit en later met hom glimlag. Dis asof hy nou eers besef sy is ’n gewone mens ook. Nie net ’n snol in ’n uitstalvenster nie. Tog, toe haar gesig en haar liggaam so versag dat sy onbeskryflik begeerlik vir hom word, draai hy hom weg. Sy hart begin onbedaarlik jaag. Wanneer hy oor die tralies langs die grag gaan hang, sien hy weer in die water haar harde swart tepels.
Daarvandaan loop hy die eerste die beste lokaal binne waar ’n seksfilm vertoon word en sit die volle veertig minute daar, doodstil geskok, met ’n verskriklike ereksie. Toe hy uitkom, doen ’n donkervelman hom ’n hasjisj-aanbod. Hy slaan dit houterig van hom af. Die sneeureën sif in koue, grys flarde oor die straat en die grou geboue.
Twee
Sonder veel verwagting stuur hy af op Jurgen de Villiers se adres in Le Clerqstraat, binne loopafstand van die Dam waarvandaan die kafeebaas hom beduie het. Hy vind dit makliker as wat hy verwag het. ’n Deur langs ’n smal geskenkwinkeltjie op straatvlak. Op die haas onleesbaar verbleikte naamkaartjie maak hy tog dié naam uit. Hy huiwer ’n oomblik voor hy die klokkie daarnaas druk. Toe die deurknop ’n paar oomblikke later klik, skrik hy so hewig dat hy duiselig voel. Hy bly die deur besluiteloos aankyk. Onseker wat van hom verwag word. Eers toe ’n stem bo uit ’n raam roep: “Kom op!” besef hy dat die slot oopgespring het en dat daar van hom verwag word om self in te gaan.
Hy stoot die deur behoedsaam oop en bevind homself in ’n skemer portaaltjie waaruit ’n smal trap die donker inskiet. Toe hy begin klim, kraak dit beswaard onder hom, en ’n muwwe, klam reuk slaan om hom op. Eers toe hy byna bo is, gewaar hy Jurgen se gestalte wat in die halflig oor die trapleuning buig.
“O, Marc van Suid-Afrika,” sê hy, “ek kon nie lekker deur die venster sien wie dit is nie. Kom op!”
Toe Marc hom bereik, maak hy die deur langs hom oop waaruit lig en warmte en musiek meteens die swaarmoedigheid van die trap besweer. Marc gaan verlig die rommelrig gesellige vertrek met hom binne. Hy sien boeke en tydskrifte en lae banke en tafeltjies en gemoedelike kleure. Selfs die skemer ligte hang laag. ’n Gesette gemmerkat rek homself steierend tussen die kussings op een van die banke uit en ’n groot hond kom teen hom aansnuif.
“Sit,” sê Jurgen en skuif koerante en tydskrifte opsy om vir hom plek te maak. Hy draai die laserskyfspeler se klank laer sodat hulle mekaar beter kan hoor. “Ek het al hoop opgegee om jou weer te sien.”
“Die weer was so vrot …” Marc beduie verleë met sy hande.
Jurgen knik, tel ’n jong Siamese katjie van ’n stoel af op en gaan daarmee op sy skoot teenoor Marc sit. “Hier leer mens naderhand om die weer maar buite rekening te laat, anders kry jy nooit iets gedaan nie.”
“Ek veronderstel so.”
Jurgen troetel die kat se oortjies tussen sy vingers tot die blou oë in die spits donker gesiggie skeel kyk van genot. “Nog steeds by Ouma?”
Marc glimlag, meer ontspanne nou. “Nog steeds by Ouma,” knik hy. “Vanmôre by die Walletjes langs geloop.”
“Net langs geloop?”
“Net langs geloop.” Marc se gesig is warm, maar hy kyk nie weg voor die vriendelik spottende oë nie. “Liewers film gaan kyk.”
“Ja, ja, en dié is ook vaderweet so goor. Ek begryp nooit waarom niemand ’n pornofilm met ’n bietjie smaak of oorspronklikheid kan maak nie. As jy een gesien het, het jy almal gesien.” Hy skud sy kop meewarig.
“Ek het nog net die een gesien.”
Jurgen grinnik oor sy eerlikheid. “Dan sal jy nog gaan kyk voor jy my glo. Wil jy koffie hê?”
“Dit sal lekker wees.”
“Wat het jy eintlik studeer?” vra Jurgen toe hulle met bekers koffie en ’n stapeltjie kaasblokkies wat hy opgesny het, sit.
“Beeldende kunste. Verlede jaar graad gekry. Ek sit nou hier oor ek my oproeppapiere gekry het vir Junie.”
“Ek dag in die Nuwe Suid-Afrika is dit nie meer so ’n issue nie.”
Marc kyk vinnig op, te vinnig. Sodat Jurgen sê: “Laat maar.”
Marc trek sy pakkie sigarette uit sy jassak. “Gee jy om as ek rook?” Toe Jurgen knik, steek hy een op en sê: “Ek gee nie om om daaroor te praat nie.”
“Ja …?” Jurgen grinnik.“Ek sou ook daaroor wou praat. Oor Suid-Afrika bedoel ek, wat daar aangaan. Jy is eintlik die eerste een met wie ek praat wat daarvandaan aangekom het sedert Mandela los is.”
“Ek weet nie veel nie,” keer Marc gou.
“Dit lyk my nie iemand weet veel nie. Almal spekuleer maar. Ek sien in elke tydskrif ’n ander scenario.”
“Hoe lank is jy al hier?”
“Vyf, ses jaar.”
“Dit het alles so meteens gebeur dat dit moeilik is om te glo wat aangaan.”
Jurgen knik. “Ja, so verstaan ek. Is dit dan nog steeds nodig om oor diensplig beswaard te wees, jy gaan tog nie meer teen vryheidsvegters op die grens veg nie …?”
“Ja,” sê Marc en stoot sy vingers deur sy hare wat nog klammerig oor sy voorkop hang, “maar met al die geweld wat daar aangaan, is die kanse goed dat jy die townships ingestuur word en daarvoor sien ek waaragtig nie kans nie.”
“Begryplik.”
“Maar … dit lyk my op ’n manier ook ’n bleddie cop-out om hier te sit, iémand moet dit tog doen en ander kry nie my soort kans om landuit te kom nie.”
Jurgen glimlag en draai die slapende katjie in sy skoot om. “Maar dis seker ook nie al rede hoekom jy hier sit nie.”
Marc kyk vinnig op om te sien wat hy bedoel, maar Jurgen se gesig sê nie veel nie. Dus vra hy: “Wat bedoel jy?”
“Ek weet nie … miskien kry ek die boodskap dat jy ook maar op soek is. Soos dit maar met die meeste van ons Afrikaners is wat ons begin los dink uit die muwwe situasie daar.”
Marc voel vrymoedig om te kan vra: “Wat het jy kom soek?”
Jurgen
